Rebekka Karijord is de dochter van globetrottende hippieouders en werd geboren in het idyllische Noorwegen om daarna zelf aan het reizen te slaan. Het leven is helaas niet altijd een feest en zelfs de harten van Noorse hippiemeisjes worden weleens gebroken. Karijord maakte dan maar een mooie plaat over hartenpijn en alles verlammende angst, maar liet daarbij toch een paar steken vallen.
Van opleiding is Rebekka Karijord actrice, maar dat ze ook met een aangenaam stemgeluid gezegend is, mochten de Scandinaven al ontdekken op de platen Neophyte en Good Or Goodbye. Nu staat ze aan het begin van een internationale carrière dankzij The Noble Art Of Letting Go. In het hoge noorden werd de plaat al in 2009 uitgebracht, maar platenmaatschappijen move in mysterious ways en er werd beslist dat het Goede Moment voor een internationale release nu aangebroken was.
Feit één: Rebekka Karijord is een van velen die in de vijver vissen waar de Agnes Obels en Regina Spektors, en — waarom niet? — Tori Amossen van deze wereld ook al met succes hun hengels uitgooiden. Singer-songwriters die aan hun piano liedjes schrijven over hun LDVD en hun onzekerheden zijn intussen bijna even alomtegenwoordig als het griepvirus aan het begin van de herfst. Zitten we eigenlijk wel te wachten op nog zo eentje?
Feit twee: Karijord heeft een mooie stem, daar valt niet zo veel over te discussiëren. Op The Noble Art Of Letting Go hoort u géén vocale uithalen, geen dramatische pathos en geen gefoefel met electronica. Karijord is immers gezegend met een stem die niet veel franjes nodig heeft en beseft dat gelukkig zelf ook. Met een piano als voornaamste gezelschap demonstreert ze haar kunnen, meestal bijgestaan door cello, percussie en harp. Meestal is de muzikale omkadering spaarzaam en subtiel, af en toe mag het wat zwieriger. Had pakweg Mariah Carey deze plaat gemaakt, dan was het resultaat ongetwijfeld een stuk minder smaakvol geweest. (Sorry, Mariah!) Gelukkig hangt Karijord de less is more-aanpak aan en daarvoor zijn we haar dankbaar.
Feit drie: op The Noble Art Of Letting Go staan goede nummers. Opener "Wear It Like a Crown" bijvoorbeeld, waar de angsthaas in Karijord vrij spel krijgt. Het fragiele en donkere "Dead On My Feet", meteen gevolgd door de wiegende melancholie van "This Anarchistic Heart", doet naar adem happen. Dit is Karijord op haar best. Maar ook een meer up-tempo nummer als "Parking Lot" kan bekoren.
Toch geeft de plaat na een paar luisterbeurten haar zwaktes bloot. "Undo Love" durft weleens te gaan vervelen, titeltrack "The Noble Art Of Letting Go" blijkt eigenlijk maar een doorslagje van een goed nummer te zijn en ook bij "Paperboy" ontbreekt de magie die van een degelijk nummer een "dit moet je echt eens beluisteren!"-nummer maakt. "Life Isn’t Short At All" begint veelbelovend, maar zakt bij het refrein als een zandkasteel in elkaar en "To Be Loved By You" is al helemaal flauwe kost.
Het is een beetje dubbel, het gevoel dat The Noble Art Of Letting Go achterlaat. Het talent van Karijord staat buiten kijf en de plaat zorgde hier bij een eerste beluistering voor een kleine coup de foudre, maar nu de eerste verliefdheid over is, blijkt de relatie toch niet ijzersterk te zijn. Karijord is momenteel wel aan een nieuwe plaat aan het werken, dus misschien flakkert de liefde binnenkort toch weer op?
