V2, 2011
Flashy schoenen, fluoriserende kledij, nektapijten en
ongecontroleerde spastische bewegingen. Dat is lange tijd het
eerste geweest wat bij ons opkwam als we de naam Yelle hoorden
vallen. Hun hit ‘A Cause Des Garçons’ werd in 2008 – willen of niet
– onlosmakelijk verbonden aan de (kortstondige)
tecktonic-rage. Laten we het een geluk bij een ongeluk
noemen want zo kon de band (jawel band, want Yelle bestaat niet
enkel uit de zangeres Julie Budet maar ook uit producer Grand
Marnier en Tepr) naambekendheid maken bij het grote publiek. Yelle
draait immers al een tijdje mee binnen de scene van elektro,
nu-disco en pop. In 2005 scoorden ze, met dank aan MySpace, al een
bescheiden hit met ‘Je Veux Te Voir’ en werd het al duidelijk dat
er potentieel zat in hun muziek. Na ‘A Cause Des Garçons’ bleef het
alsnog de vraag of Yelle nu al dan tot de categorie ééndagsvliegen
zou gaan behoren. Aangezien we geen grote fan zijn van het
hokjesdenken, gaven we hen het voordeel van de
twijfel.
Geen slechte beslissing zo blijkt nu, want in tegenstelling tot
tectonic (pech voor wie het jammer vindt), bleef Yelle wél
overeind. Zo werd het nummer ‘Cooler Couleur’ (een samenwerking met
Crookers) deze zomer voorzien van veel airplay en zijn de
drie Fransozen er in geslaagd om een nieuw full album uit
de grond te stampen: “Safari Disco Club”.
Algemeen kunnen we stellen dat dit tweede album een veel
vloeiender geheel is dan hun debuut “Pop – Up”. Het is een meer
beredeneerde plaat, de nummers zijn minder hevig en worden niet
(onnodig) uitbundig. Het lijkt alsof Yelle enigszins de grenzen van
volwassenheid aftast en haar nummers strak binnen die afgebakende
grenzen houdt. De drie leden zijn ook beter op elkaar ingespeeld,
waardoor de stem van Julie Budet eindelijk deftige muzikale
begeleiding krijgt van de twee heren. Wat het genre en het
samenspel betreft is er dus duidelijk sprake van vooruitgang en
mogen de Fransozen zonder twijfel een bank vooruit.
Ondanks de opmerkelijke groei wat de samenhang betreft, moeten
we eerlijkheidshalve ook meedelen dat er snel een zekere verveling
optreedt bij het beluisteren van het album. De nummers bevatten één
voor één dezelfde basiselementen en verschillen enkel in de
uitwerking van elkaar. Een ‘meer van ’t zelfde’-gevoel valt door
ons dan ook niet te onderdrukken. Op zich is daar niets mis mee
maar dan zou de plaat misschien iets sterker en stouter mogen zijn.
Het zou niet helemaal correct zijn te stellen dat de unieke sound
van “Yelle” volledig zoek is op deze plaat. Door de weg van veilige
mainstream in te slaan begeven ze zich niettemin op een
gevaarlijk pad – om die eigenheid alsnog te verliezen. Naar het
schijnt is er voor alles een tijd en een plaats maar waar en
wanneer we “Safari Disco Club” met volle overtuiging (volledig)
zouden afspelen is ons een raadsel. Het album roept weinig sfeer op
en wordt door ons ervaren als een luchtig stukje Franse elektro-pop
zonder echter diepgang en identiteit. Spijtige zaak uiteindelijk
want dankzij ‘Cooler Couleur’ waren ze terug van weggeweest en
stond de hype klaar om hen met open armen te ontvangen.
“Safari Disco Club” is een catchy album, zonder meer.
Dit betekent niet dat we Yelle nu onherroepelijk onderbrengen bij
de ééndagsvliegen maar wel dat ze zich op hun (eventuele) derde
album toch gaan moeten bewijzen om ons van die mening te blijven
overtuigen. In tussentijd blijven wij hun side-projecten
sterk aanmoedigen en hopen we alsnog op toekomstig vuurwerk wat
Yelle betreft. Want eerlijk, wie zal er ons tegenspreken als we
stellen dat een losbandige uitschuiver op tijd en stond de
creativiteit alleen maar ten goede komt?
Yelle is op donderdag 18 augustus 2011 te zien op
Pukkelpop.
