De relatieve kalmte aan het Amenra-front heeft als voordeel dat de leden hun tijd kunnen verdelen over andere projecten. In het geval van gitarist Mathieu Vandekerckhove is dat nu vooral het soloproject Syndrome, waarmee hij nu toe is aan z’n debuut. Wie de heavy kolossen van de band verwacht, is eraan voor de moeite, al is het op z’n eigen manier al even indrukwekkend.
Vandekerckhove situeert zich met Syndrome nadrukkelijk in de drone/ambient-hoek. Geen schreeuwerige vocalen en emotionele extremen dus, al moet gezegd dat z’n sound doorheen de plaat wel herkenbaar blijft. Het doet je ook beseffen dat Amenra ook van die elementen had, momenten die flirtten met een abstractere achtergrond, waarbij iele gitaarlijnen de kop opstaken onder die logge riffs, waarbij gespeeld werd met textuur en harmonieën. Het is dat aspect van de band dat hier ten volle uitgediept wordt. Nu en dan hoor je dat typische grofkorrelige gitaargeluid — halverwege de titeltrack, maar vooral doorheen de minimalistische afsluiter “Absence” — al wordt het niet gebruikt als een onderdeel maar als de hoofdbrok.
Vandekerckhove beweegt zich dus in een sector die resoluut werkt met sound, textuur en sfeer. Dat schept schier oneindige mogelijkheden (de opties die een artiest dezer dagen ter beschikking heeft, ook live, lijken gewoonweg eindeloos), al durft het in de praktijk ook wel eens leiden tot oefeningen in verlammende monotonie, waarbij geinige effecten het gewicht moeten dragen dat een visie zou moeten vervangen. Deze muzikant trapt niet in die val: de vijf tracks op Floating Veins mogen dan wel vertrekken vanuit relatief eenvoudige ideeën en structuren, het gaat wel degelijk om vijf tracks met een heel eigen karakter, die samen een bijzonder geslaagd geheel vormen. Dat er wordt gekozen voor slechts dertig minuten, maar dan wel dertig goede minuten, is een extra bonus. Dit is een trip die je met plezier uitzit.
Opener “Clot” is het meest ingetogen, vertrekkend vanuit geluidsgolven waar je moeilijk greep op krijgt, die een harmonische dans met elkaar uitvoeren, dromerig en weemoedig. Na een tijd doen ploffende accenten hun intrede, en een kaal ritme dat ervoor zorgt dat de track meer doet dan zomaar wat vloeien. Dat gebruik van ritmische elementen blijft een constante doorheen de plaat en zorgt ervoor dat er toch nog een vage link blijft met de achtergrond. Niet dat het zonder geen succes was geweest, want de titeltrack laat bijvoorbeeld horen hoe inventief de man omspringt met z’n instrument(en), hoe de gitaarklanken nu en dan doen denken aan luiten en bellen, hoe de lagen verweven worden tot een zinderend tapijt.
“Project5” vertrekt vanuit onheilspellend gezoem en metalige beats en betreedt meteen heel ander terrein dan de opener. Het ongemak neemt toe, ondanks de binnensluipende akoestische gitaar, die al snel dominant wordt en het stuk naar de blues stuurt. “Wolf” is dan weer abstracter, een experiment van vervormingen, misschien ook het enige moment waarop de aandacht wat zou kunnen verslappen. Het dreigende “Absence” houdt de luisteraar echter bij de les, met iets dat vaag klinkt als een instrumental van Killing Joke. Brommende en gierende gitaren wentelen om elkaar, een gestaag aanhoudend ritme steekt de kop op, en voor je ’t weet zit je je kop te schudden alsof het gaat om een Amenra-concert. Als het nummer er een paar minuten later abrupt een punt achter zet dan is de eerste reactie dan ook dat dit gerust nog een kwartier had mogen voortdenderen.
Kortom: voor wie vast wil houden aan duidelijke structuren is dit niks, maar wie in de moederband altijd meer gezien heeft dan een losgeslagen hardcoreband op een Neurosis-trip, die mag deze release absoluut niet missen. Maar daar blijft het niet bij: Floating Veins is, ook los van Vandekerckhove’s achtergrond, gewoon een steengoede release die de werelden van rock en drone op creatieve wijze bij elkaar brengt en zorgt voor momenten van fascinatie, schoonheid en hypnose. Petje af.
Op dinsdag 31 mei vindt de release-show plaats, in Huis Ligy (Gent). Ook op de affiche: Aidan Baker & Thisquietarmy.
