Wanneer een artiest regelmatig oude groepen laat sterven om er vervolgens weer nieuwe op te richten, kan zich dat wel eens wreken. In het ergste geval wordt zijn nieuwe project gewoon helemaal verkeerd begrepen. Obits’ debuut I Blame You was een plaat vol goede bedoelingen maar leek maar een schaduw in het kielzog van het rockende Hot Snakes. Dat opperhoofd Rick Froberg Obits zelf niet als een mislukking zag, maakt hij duidelijk door met Moody, Standard And Poor te blijven volharden in zijn boosheid.
En begrijpelijk, want wie Hot Snakes’ twee eerste platen Automatic Midnight en Suicide Invoice ooit te horen kreeg, moet toegeven dat Hot Snakes evenmin van bij het begin het hyperspeed punkcombo was dat met Audit In Progress hoge toppen scheerde. Dat Froberg met Obits bovendien een ander muziekgenre maakt, geeft hem naar onze bescheiden mening nog meer recht op krediet. Want hoewel Frobergs erg herkenbare punkstemmetje onherroepelijk herinneringen oproept aan zijn vorige groepen, brengt hij met Obits toch meer klassieke rock en minder punkrock.
Wie hem in het begin van Moody, Standard And Poor met “You Gotta Lose” erg vurig het keelgat hoort openzetten, twijfelt daar misschien nog even aan maar met het langzaam opbouwende “I Want Results” wordt het toch duidelijk dat Froberg met Obits een bredere kijk op het rockgenre werpt. Het is een nummer van veel implosie en explosie, en het onheilspellende new wave toontje voedt de anticipatie alleen maar. De draaikolk van murenhoge golven en donkere onweerswolken op de frontcover van het album past dus heel goed bij de dreigende muziek.
Dat dreigende toontje laat zich ook in Obits’ teksten voelen. “I Want Results” is bijvoorbeeld een nummer over het opgejaagde Westerse bestaan, terwijl titels als “Killer” en “Naked To The World” evenmin veel aan de verbeelding overlaten. Dat Froberg met een eeuwig jeugdige punkstem gezegend is, speelt Obits in de kaarten want de brave man is nu eenmaal erg overtuigend in de vertolking van zulke nummers.
Paradoxaal genoeg is één van de grootste meerwaarden van Obits, tegenover Froberg’s vorige groepen, dat Sohrah Habibion het combo als zanger vervoegt. Niet dat een tweede stem echt noodzakelijk is om van Obits een boeiende groep te maken maar het is toch vooral met nummers als “Shift Operator” en “Standards” dat Obits het duidelijkst van bands als Drive Like Jehu en Hot Snakes verschilt. Met een rustige maar onderkoelde stem slaagt Habibion er namelijk twee keer grandioos in het soort dreiging uit te stralen dat nog het meest herinneringen oproept aan de jaren tachtig, toen de koude oorlog de wereld in twee kampen verdeelde.
Dat Obits een totaal andere groep is dan Hot Snakes kan niet genoeg benadrukt worden. Want het is met dat beeld over Obits dat voorganger I Blame You eigenlijk een even goede plaat als Moody, Standard And Poor blijkt en dus zeker een tweede kans verdient. Het recept was ten tijde van I Blame You namelijk precies hetzelfde: heel wat dreiging en twee prachtige stemmen om zulke beloftes op twee verschillende manieren waar te maken.
Eén vergelijking met Hot Snakes willen wij u echter niet onthouden en dat is er eentje gebaseerd op hoop. Hoewel Hot Snakes met zijn twee eerste platen al behoorlijke muziek maakte, duurde het tot de derde plaat voordat de groep helemaal uit zijn voegen barstte! Als ons met Obits hetzelfde te wachten staat, ziet de toekomst er wel heel erg rooskleurig uit!