7hard, 2011
Sonic Rendezvous
De Duitse artiest Ralph Swan is met deze derde Tangent Plane
release eindelijk aan een platencontract geraakt. De twee
voorgaande albums werden nog met zuurverdiende, zelf
bijeengescharrelde centjes gefinancierd. Een hoop positieve
commentaar vanuit de pers en de tours in het voorprogramma van
Fates Warning en Sieges overtuigden het label 7hard genoeg om de
kosten en promotie over te nemen. De keyboardspeler besloot het
samen met vier kompanen meteen groots op te vatten. ‘Project Elemi’
moet het eerste deel van een trilogie worden. Het is op zich alvast
een episch werkstuk van zesenzeventig minuten lang geworden.
En laat dat nu net een van de zwakke punten zijn. Deze schijf
duurt echt wel te lang om goed te verteren. In plaats daarvan ligt
er eerder een baksteen op je maag nadat de laatste noot eindelijk
weggestorven is. Vooral titeltrack ‘Project Elimi’ is
verantwoordelijk voor een behoorlijke indigestie. Halfweg begint de
tweeëntwintig minuten lange afsluiter al eindeloos aan te slepen.
Een nogal zwaar afzakkertje met best een verzameling goede ideeën,
alleen spijtig van alle ballast ertussenin. De overige nummers zijn
wat meer gebundeld, maar je raakt evengoed regelmatig de draad
kwijt.
Een ander punt van kritiek is de zang van Jan Michaelis. Op zich
is de man gezegend met een goede dosis zangtalent, maar het is
allemaal overdone. Zijn licht doorschemerende Duitse
accent stoort amper in vergelijking met zijn technische
uitspattingen. We worden overdonderd met lage vibrato’s,
uitschieters, rauwe en heldere zang en bizarre stemkronkels. Een
goede zanger zijn is één ding, te hard je kunnen etaleren een
ander. Want ja, blijkbaar kan zangtalent ook negatief uitdraaien.
Luister eens naar Tangent Plane en je hebt het bewijs. Hou de
zanglijnen en uitspattingen wat meer en toom en dit zou stukken
vlotter en beter klinken. De vocale bijdrage vormt nu het grootste
struikelblok om het album wel of niet in huis te halen.
Want muzikaal zit dit al stukken beter. Bandleider Swan is een
technisch sterk onderlegde toetsenist. Aangevuld met stevige
gitaareffecten worden de nummers meestal de goede weg op gestuurd.
Drum en bas zijn heel basic en ongecompliceerd gehouden.
Maar opnieuw oppassen voor overdrijven. Ook de muzikanten pingelen
soms te ver weg met hun kunsten, ten koste van de flow het
nummer. Er is echt niks mis met wat theatraal karakter in
composities, maar het wordt hier geregeld te veel van het goede.
Muzikaal sterker dan vocaal, maar het constante gebruik van
effecten stapelt zich ook daar net iets te veel op.
Concreet trekt bijvoorbeeld opener ‘One Month in Real Time’ alle
effectregisters open. Een koorsample, elektronisch vervormd
stemgeluid, elektronische beats, de muziek strippen tot op de bas-
of drumriff met een lage rockstem erop, massa’s keyboards. En
uiteraard: de zang zoekt in iedere tekstregel zowel de hoogste als
de laagste regionen op. Die lage zangstem is hoe we het
uiteindelijk nog het liefst horen. De kopstem van Michaelis is
absoluut zuiver genoeg, maar je loopt te veel het risico op die
vreselijke uitschieters. Gelukkig dus dat ‘Borrow Me Your Dullness’
van al te veel hoge noten bespaard gebleven is. Het is ondanks de
songtitel trouwens een van de minst saaie tracks. Het
tempo wordt opgedreven en, heel belangrijk, je kan dit nummer van
begin tot eind volgen.
Wat na deze compositie volgt, heeft al wat meer ballen dan het
voorgaande. ‘Do You Live’ is best wel smakelijk. Het repetitieve
knalrefrein van ‘Deadborn’ blijft geweldig hangen. ‘One Moment and
the Murder After’ heeft een lekker gitaarspel. Die songs maken het
geheel iets beter, maar kunnen het niet helemaal redden. Het blijft
een serieuze brok die gebukt gaat onder te veel extra gewicht. En
met die baksteen in onze maag hebben we niet bijster veel
enthousiasme om deze plaat nog vele keren in ons op te nemen.
