Stone




Tot zo’n vijf jaar geleden prijkte de naam Edward Norton met
glans bovenaan onze cool book. Veelzijdig en gezegend met
een zichtbare intelligentie en goede smaak, profileerde Norton zich
als een nieuwe Robert DeNiro met rollen in ‘American History X’,
‘Fight Club’ en ’25th Hour’. En toen ging het fout. Norton dook op
in ‘The Incredible Hulk’, hoewel comic book-verfilmingen
op geen enkele manier bij hem passen. Het flikkendrama ‘Pride and
Glory’ werd een flop en de tragikomedie ‘Leaves of Grass’ kan, voor
zover wij het weten, best een goeie film zijn, maar er ging geen
hond naar kijken en bij ons is de prent zelfs nooit te zien
geweest. De tijd waarin elke rol van Norton discussie en
bewondering uitlokte, leek voorbij. De thriller ‘Stone’ had in
principe een comeback kunnen zijn – Norton werkt opnieuw
samen met John Curran, de regisseur die ook verantwoordelijk was
voor het onderschatte ‘The Painted Veil’. Eveneens een financiële
flop, maar wel een uitstekende film. Jammer maar helaas: ‘Stone’ is
een interessant experiment en bevat wel degelijk een aantal sterke
elementen, maar hij is te onsamenhangend en thematisch verward om
echt te scoren. De kans is reëel dat je achteraf de zaal uitloopt
met de vraag: “Wàt heb ik nu net gezien?”

Robert DeNiro speelt Jack Mabry, een diepgelovige
reclasseringsambtenaar die al meer dan dertig jaar lang getrouwd is
met Madylyn (Frances Conroy). Hun leven is een saaie opeenvolging
van misvieringen, zwijgzame maaltijden en lethargische avonden in
een schommelstoel. Tot Jack moet oordelen over de mogelijke
vervroegde vrijlating van Stone (Norton). Stone zit al acht jaar
vast wegens medeplichtigheid aan moord en brandstichting – het is
aan Jack om uit te maken of hij geschikt is om de nor uit te mogen.
Voor hij het beseft, wordt hij gestalkt door Lucetta (Milla
Jovovich), de bloedgeile echtgenote van Stone, die klaarblijkelijk
àlles zou doen om haar man vrij te krijgen. Jack krijgt het al gauw
behoorlijk benauwd, en begint van de slag te twijfelen aan zijn
geloof, zijn huwelijk en zijn hele leven.

Die plot heeft veel te danken aan de tradities van de film
noir,
en er zitten ook effectief heel wat elementen in ‘Stone’
waardoor hij een plaatsje verdient naast andere relatief
eigentijdse genrevoorbeelden als ‘Body Heat’ en ‘The Big Easy’. Een
broeierige sfeer, die wordt versterkt door een warme fotografie
(het lijkt continu plakkerig heet te zijn in ‘Stone’, met parelend
zweet en ventilators die tevergeefs staan te draaien). Continu
wisselende machtsverhoudingen tussen de personages. En een ware
femme fatale in de vorm van Milla “pas op of ik steek uw
ogen uit met mijn tepels” Jovovich. Tijdens het eerste half uur
van de film zet Curran alle domino’s op hun plaats om er een
ongegeneerd sleazy festijn van seks, verraad en geweld van
te maken. Alleen jammer dat hij het vervolgens vertikt om die
domino’s om te laten vallen. Want hij heeft namelijk grotere
ambities – de regisseur wil van ‘Stone’ niet zomaar een thrillertje
maken, hij heeft zowaar een spiritueel en moreel ondergangsverhaal
voor ogen.

En het is daar dat de prent in de fout gaat. Curran wil, koste
wat het kost, aantonen hoe Jack langzaam maar zeker zijn zekerheden
in het leven verliest, en alleen overblijft met een
identiteitscrisis van jewelste. Fair enough, maar om dat
te doen reduceert hij de overige personages (Norton, Jovovich en
Conroy) tot louter constructies die ten dienste staan van DeNiro’s
karakterontwikkeling. Stone, Lucetta en Madylyn doen vaak dingen
die compleet onlogisch en ongemotiveerd lijken (een brand aan het
einde van de film is daar een perfect voorbeeld van), maar die wél
bijdragen aan Jacks ondergang. Wie die drie andere mensen zijn,
waarom ze doen wat ze doen, dat alles blijft in het ijle hangen,
omdat Curran meer geïnteresseerd is in hun effect op Jack. Houdt
Lucetta echt van Stone? Wil ze hem tout court wel vrij
krijgen door aan te pappen met Jack, of doet ze dat gewoon voor de
kick? Weet Stone wat zijn eega allemaal uitvreet? En hoe zit het
met Madylyn – in welke mate vermoedt zij de waarheid over Jacks
religieuze crisis en wat denkt ze daar over? Houdt zij nog van
Jack? Al die vragen, en nog veel andere, blijven onbeantwoord,
allicht omdat Curran alleen Jack wil uitwerken als individueel
personage. Dat zorgt ervoor dat de film slecht onderbouwd overkomt,
en het ondergraaft het thrilleraspect. Probeer een verhaal maar
eens spannend te houden als je personages continu willekeurige
dingen moeten doen om bij te dragen aan de thematiek die je er
willens nillens bij sleurt.

De acteurs doen in ieder geval hun best om er iets van te maken.
Robert DeNiro houdt de lolbroekerij even voor bekeken om zich
opnieuw aan een serieuze dramatische rol te wagen, en is volstrekt
overtuigend, hoewel dit bepaald niet de film is waarvoor hij
herinnerd zal worden. Zijn scènes met Edward Norton – gewoon
one on one conversaties, die steeds pittiger worden – zijn
intens en beloven, zeker tijdens het eerste half uur, een betere
film dan we uiteindelijk krijgen. Milla Jovovich zit vast in een
scenario dat haar maar weinig houvast geeft, maar ze durft in ieder
geval ongeremd haar seksualiteit uitspelen, en het beviel me ook
wel hoe ze op tijd en stond een bewust nep kinderstemmetje en
pruillip bovenhaalt om gedaan te krijgen wat ze hebben wil. Een
mens kan zich inbeelden dat dit een tactiek is die werkt, bij
bepaalde mannen. Hell, bij àlle mannen. Over Frances
Conroy is het moeilijker oordelen – ze zit zwijgzaam in haar
makkelijke stoel, moet af en toe wat milde bezorgdheid tonen over
haar man, en dat is het wel zo ongeveer. De veterane van een
eindeloze reeks films en tv-series verdient eigenlijk beter.

Het zou niet helemaal juist zijn om te zeggen dat er een goede
film verscholen zit in ‘Stone’ – er zitten er twéé in verscholen.
De één een hitsige film noir, de ander een intens
moraliteitsdrama. Maar door ze zo onhandig door elkaar te haspelen,
wordt de film uiteindelijk het één noch het ander. Doodzonde.

4
Met:
Robert DeNiro, Edward Norton, Milla Jovovich, Frances Conroy
Regie:
John Curran
Duur:
105 min.
2010
USA
Scenario:
Angus MacLachlan

verwant

Sausage Party

Er bestaan films waarvan we vermoeden dat de brainstorm...

Birdman :: Or: The Unexpected Virtue of Ignorance

Mokerslagen van drama’s, dat was het type film waar...

Tracks

John Curran maakte indruk in 2006 toen hij The...

The Bourne Legacy

Er was ooit een tijd waarin het leven nog...

Moonrise Kingdom

Na zijn uiterst geslaagde uitstap in stop-motionland met de...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in