Met een beetje vertraging lijkt het nieuws ook in Hollywood te
zijn doorgedrongen: zo af en toe – niet al te dikwijls maar
sporadisch wel – kunnen vrouwen seks ook leuk vinden. Die
vaststelling heeft tijdens het voorbije jaar geleid tot romantische
komedies als ‘Going the Distance’, waarin Drew Barrymore een lange
afstandsrelatie onderhield met Justin Long, ‘Love and Other Drugs’,
met in de hoofdrol de tepelhoven van Anne Hathaway en het kontdons
van Jake Gyllenhaal, en nu ‘No Strings Attached’, met Natalie
Portman en Ashton Kutcher als fuck buddies die het
moeilijk krijgen om hun emoties van hun gerampetamp te scheiden.
Binnenkort komt er trouwens ook nog ‘Friends with Benefits’, wat er
op papier uitziet als krek dezelfde film, maar dan met Mila Kunis
en Justin Timberlake in de hoofdrollen. Wat al die prenten gemeen
hebben, is dat het steeds de mannen zijn die als eerste op zoek
gaan een serieuze relatie, terwijl de vrouwen zich veel langer
kunnen schikken in een zuiver seksuele verhouding. De man moet de
vrouw nog altijd veroveren, maar in tegenstelling tot vroeger gaat
het nu over een emotionele verovering, waar de seks aan vooraf
gaat. Dat is dan vooruitgang op z’n Hollywoods, veronderstel ik.
Het einde van de hele denkoefening blijft sowieso hetzelfde: het
schattige koppeltje valt elkaar in de armen en leeft nog lang,
gelukkig en monogaam. Of was dat een spoiler?
Natalie Portman speelt Emma, een dokter in opleiding die tachtig
uur per week werkt en bijgevolg tijd noch zin heeft in romantische
verwikkelingen. Ashton Kutcher is Adam, een would
be-scenarist die Emma nog vaag kent van een zomerkamp,
vijftien jaar geleden. Nadat ze elkaar opnieuw ontmoeten tijdens
een zatte nacht, belanden ze met elkaar tussen de lakens. Een
ervaring die hen beiden zodanig bevalt, dat ze afspreken om sex
pals te worden. Op tijd en stond sms’en ze elkaar met een
simpel verzoek om wat genitaal kunst- en vliegwerk, en daarbuiten
leiden ze elk hun eigen leven. Aanvankelijk lijkt die regeling te
werken, maar voorwaar, ik zeg u, emoties spelen hen na een tijdje
toch parten.
Regisseur van dienst is Ivan Reitman, die tijdens de jaren
tachtig zijn (nuja) glorieperiode beleefde met
kind-of-classics als ‘Ghostbusters’ en ‘Kindergarten Cop’
(nog steeds het best bekend als “de film waarin Arnold
Schwarzenegger de term shaaddaaaaaaaap! introduceerde in
het Engelse woordenboek”). Tegenwoordig is hij voornamelijk
werkzaam als de pa van Jason Reitman, die in ‘Juno’ en ‘Up in the
Air’ meer intelligentie en gevoel voor satire tentoonstelde dan
zijn ouweheer in zijn hele filmografie. In de premisse van ‘No
Strings Attached’ zit misschien zelfs ergens een goeie Jason
Reitman-film verscholen: een weemoedig verhaal over eenzaamheid in
tijden van betekenisloze seks en jachtige levensstijlen. Zoiets in
de aard. Maar dat is niet wat papa Ivan er van maakt. In plaats
daarvan kiest die resoluut voor een veilige, traditionele
romantische komedie die zich ontwikkelt aan het vertrouwde ritme
van de gemiddelde sitcom.
Dat is dan ook het voornaamste probleem met ‘No Strings
Attached’: het is niet zozeer een slechte film, als wel één die
zich op geen enkele manier laat opmerken. Zowel de humor als de
seksscènes blinken uit door hun braafheid. Reitman mikt op
schattigheid waar hij ook op echte snedigheid had kunnen mikken,
met als resultaat bijvoorbeeld een scène waarin Ashton Kutcher (ik
verzin niets) een period mixed tape maakt voor Portman,
met muziek die haar door die moeilijke tijd van de maand moet
helpen. Tussen de liedjes zit onder anderen ‘Bleeding Love’,
‘Sunday Bloody Sunday’ en (mijn favoriet) ‘I’ve Got the World on a
String’. Is dat grappig? Goh… bwaja, laat ons zeggen dat het op
z’n minst genoeg is om je te doen glimlachen. Maar het is ook
allemaal net iets te cute, een beetje te berekend. Wat ‘No
Strings Attached’ niét heeft, is echte pit of spontaniteit. De film
speelt zich nog altijd af in dezelfde sprookjeswereld waar Julia
Roberts de helft van haar carrière tot nu toe heeft doorgebracht.
Een zedige wereld die voortgestuwd wordt door de conventies van
andere films en niet door reële emoties.
Maar goed, misschien is dat wel precies wat u wil zien. God weet
dat er een publiek voor dit soort cinema bestaat, anders zouden ze
het niet al honderd jaar lang maken. ‘No Strings Attached’ is
comfort food, voer voor enerzijds vrouwen op een
meidenavond (die dan daarna in de mojito’s vliegen, yiehaaa!) en
anderzijds jonge koppeltjes die een schadeloze film zoeken voor hun
eerste afspraakje. Het zij hen gegund, maar echte sterke
eindresultaten levert dat meestal niet op.
Blijven er nog de acteurs. Natalie Portman zet haar meest
knuffelbare glimlach op als Emma, met als resultaat dat ze niet
zozeer overkomt als een seksueel vrijgevochten, onafhankelijke
jongedame, maar wel als een schattig klein meisje dat bovenal een
beschermende reflex oproept (of ik word gewoon oud, dat kan ook).
Ik geloof niet echt dat dat de bedoeling was. Ashton Kutcher
beschikt, te oordelen op de aanwezige bewijsstukken, niet over een
eindeloze hoeveelheid acteertalent, maar in deze film heeft hij dat
ook niet nodig. Hij zit ontspannen in zijn rol en is op zich geen
afknapper. De meest opvallende bijrol is er voor Kevin Kline als de
drugsverslaafde, egocentrische vader van Kutcher, die regelmatig
met diens oude lieven gaat lopen. Kline heeft een goede komische
timing, maar ook zijn rol is alweer te cynisch berekend door de
filmmakers. Hij is specifiek geschreven om het hilarische
nevenpersonage te zijn, zijn rol is eigenlijk een factor in de
formule die de film is – en het valt op.
Ik herlees wat ik tot nu toe heb geschreven en merk dat de
conclusie zichzelf uitwijst. ‘No Strings Attached’ heeft hier en
daar wel een momentje en hij is competent gemaakt, maar het kon me
allemaal gewoon geen lor schelen. Nepmensen beleven nepsituaties in
nepomgevingen en er is vast veel volk dat dat geweldig amusant
vindt, maar zelf zit ik dan te overwegen hoeveel betere films er in
de zalen daarnaast spelen.
