Binnen het door uniformiteit en eenheidscinema gedomineerde model dat Disney creëerde voor het MCU – Marvel Cinematographic Universe – vormen de Thor-films een beetje een geval apart. Enerzijds wijken ze wel degelijk wat af van de saaie huisstijl die bijvoorbeeld de Avengers-avonturen tekende, anderzijds is wat we ervoor in de plaats krijgen zo mogelijk nog erger. Dat is zeker het geval voor Thor: Love and Thunder, een film die die problematische dichotomie naar ongekend frustrerende hoogtes stuwt.
Dat probleem ligt zeker gedeeltelijk aan de persoon van Taika Waititi, een man die ooit begenadigd uit de hoek kwam met What We Do in the Shadows (de film en de gelijknamige afgeleide reeks die ondertussen aan een vierde seizoen toe is) maar die ook de vreselijkste dingen afleverde (Jojo Rabbit, Thor: Ragnarok) en daar een soort onbegrijpelijke ‘auteursstatus’ op bouwde. Ditmaal zat Waititi niet alleen in de regiestoel, hij schreef ook mee het script en dat is er helaas aan te merken.
Dat de regisseur meeschreef, wil zeggen dat hij ook rekening moest houden met het feit dat de doorsnee Marvel-fan aan het morren geslagen was nu bij het afronden van nog maar eens een fase in het MCU er blijkbaar niet genoeg centrale verhaallijn is die alle films bij elkaar houdt. Nu alle franchises – Star Wars, DC, Harry Potter – ingewikkelde onderlinge verbanden moeten respecteren, is de conclusie dus dat het onmogelijk geworden is nog een prent af te leveren die niet meteen fungeert als een soort ‘trailer’ voor wat in andere films nog te gebeuren staat (de obligate ‘post-credits sequence’ in de Marvel-films is daar uiteraard het meest bekende en vervelende voorbeeld van). Het valt in ieder geval te bezien of de vage suggesties en het aan James Bond ontleende ‘Thor will return’ voldoende zullen zijn om de richting aan te geven die de fans verlangen.
Om daar te geraken, moeten we in ieder geval eerst doorheen een relaas over een behekst zwaard waarmee de goden allemaal dreigen te worden afgemaakt, waarna Thor zijn oude vlam (Nathalie Portman) rekruteert en uiteraard wat personages die de link met andere films moeten verzekeren. De manier waarop de centrale queeste zich vervolgens ontvouwt is infantiel en puberaal tot in het ondraaglijke toe. Het vervelende is dat je tegelijkertijd niet kan ontkennen dat dit nu eens een Marvel-film is die wél een klein beetje eigen (ook visuele) persoonlijkheid bezit. Wie kijkt naar wat het genre lang vóór het MCU voortbracht, zal zien dat de interessantste werken erin slaagden een soort filmisch equivalent te vinden voor de taal van de ‘comics’ waarvan ze afstamden: van de bizarre gekte in Sam Raimi’s Darkman, tot de aanstekelijke gotische absurditeiten uit de eerste twee Batman-films van Tim Burton. Anders dan de opgeblazen pathetische dramatiek en zielloze speciale effecten die de Avengers brachten, is het moeilijk niet te erkennen dat Thor: Love and Thunder tenminste bij momenten enige feeërieke invallen bevat die de prent in ieder geval een beetje doen aanvoelen als een explosieve ‘comic’. We moeten niet overdrijven, maar op zijn minst is het een minimum aan eigen persoonlijkheid, iets wat schromelijk ontbreekt in de meeste MCU films. Mocht elk goed idee dan ook niet verdronken worden in onnozele humor en banale kwinkslagen, dan zat hier ergens een verrassende film in verborgen. Taika Waititi blijft vooralsnog echter steeds zichzelf tegenkomen en slaagt er maar niet in zijn beste en zijn slechtste kanten als filmmaker en -schrijver, met elkaar te verzoenen.