Nuclear Blast, 2010
PIAS
Overal waar de moderne mens komt wordt die overladen met muziek.
In de auto, de winkelstraat, als achtergrondmuziek in films en
series, of als de tenenkrullende muzak wanneer je ‘in wacht’ gezet
wordt aan de telefoon. Op den duur is het in de brij van releases
een bijna onmogelijke taak geworden het kaf van het koren te
scheiden. Zeker voor de liefhebbers onder ons van het zwaardere
werk, want overvloed of niet, airplay krijgen die platen
amper. Maar geen nood: wij hebben een gouden tip in voorraad. Een
van de toppers van 2010 en verplicht voer voor een beetje metalfan
is ‘Sitra Ahra’ van het Zweedse Therion. Wilt u zich
dus toch nog een sterke schijf in huis halen vóór 2011 ons ook
overspoelt, dan is dit een enorme aanrader.
Met ‘Sitra Ahra’ is het vierluik van oprichter en creatieve
duizendpoot Christoffer Johnsson eindelijk afgerond. Eerst kwam het
tweeluik ‘Sirius B’ en ‘Lemuria’, dat eerder lauw onthaald werd.
Vergeleken met wat de groep al gepresteerd had, was dit nogal
slapjes en net iets te commercieel. Dat werd in 2008 echter
goedgemaakt met het fantastische ‘Gothic Kabbalah‘ dat
opnieuw wat ballen aan het lijf had. ‘Sitra Ahra’ sluit het verhaal
af en is meteen het meest epische werkstuk van de vier geworden. Op
deze plaat zijn de invloeden van progressieve rock uit de jaren
zeventig volop tot uiting gekomen, aangevuld met het typisch
symfonische Therion-geluid. Er werden maar liefst drie koren
ingeschakeld, waaronder een kinderkoor, en dan mogen we de
verzameling strijkers en blazers nog niet vergeten.
De tegenstelling kan niet groter zijn met de eerste babystapjes
van de groep, toen nog in het deathmetalgenre. Naast de muzikale
ontplooiingen werd ook een nieuwe zanger ingeschakeld, nadat Mats
Levén zijn motivatie wat kwijtgespeeld was. Als rasechte frontman
kreeg hij het er moeilijk mee zijn positie op het podium te moeten
delen met vier solozangers. In de persoon van Thomas Vikström,
vooral actief in powermetalbands, is er een waardige opvolger
binnengehaald. In vorige projecten toonde hij al zijn kunsten als
rockzanger en daarnaast is hij een geschoolde tenor, een ideale
combinatie als versterking van Therion.
De plaat schiet meteen uit de startblokken met een korte intro,
gevolgd door het titelnummer. Alle elementen die regelmatig zullen
terugkeren doorheen de nummers worden hier uitvoerig
tentoongespreid: de solide muur van koorzang, hier en daar ruimte
voor een gitaarsolo tussen de oerdegelijke riffs door, de
progressieve inslag en uiteraard de klassieke factor. Het derde
stukje muziek, ‘Unguentum Sabbati’, is er een van de opzwepende
soort. Het tempo ligt hoog en beukend, bijna hypnotiserend zelfs.
Nieuwe stemkunstenaar Vikström toont hier dat hij een waardige
aanwinst is. Zijn stem is een expressief instrument dat hij in alle
mogelijke richtingen lijkt te kunnen verbuigen.
Direct daarna volgt een hoogtepunt met het tien minuten lange
‘Land of Canaan’. Je valt van de ene verbazing in de andere door
het gedurfde instrumentengebruik. Een kleine inleiding op
klavecimbel is al atypisch, maar dan heb je de mondharmonica, fluit
en accordeon nog niet gehad. De gitaarlijnen zijn hier al even
divers als de zangpartijen. Wonderbaarlijk hoeveel verschillende
klanken uit één en hetzelfde instrument te persen zijn, mits je
hier en daar aan een knopje draait. Langzaam wordt er opgebouwd
naar een hoopvol klinkend einde, het land van melk en honing is
bereikt.
Die hoop wordt snel weer de kop ingeduwd door ‘Kali Yuga III’ en
‘2012’. De passie voor mystieke en spirituele opvattingen van
Christoffer Johnsson komt gewoontegetrouw uitgebreid aan bod in
deze songs. ‘2012’ verhaalt over het einde van het huidige tijdperk
volgens de Maya-kalender, en ‘Kali Yuga III’ duidt de
daaropvolgende periode aan, de duisterste ooit in de
wereldgeschiedenis. Een ander hoogstandje van formaat is
‘Hellequin’, een nummer dat je instant vrolijk maakt met zijn
positieve dynamiek. Afsluiter ‘Children of the Stone’ is het
rustigste van heel het album. Er passeert een lieflijk klinkend
kinderkoor dat de sfeer sterk bepaalt, samen met het betrekkelijk
trage tempo. Het maakt dit net iets minder spannend dan de rest van
de plaat, maar doet zijn werk als afsluiter goed.
Alles bij elkaar is ‘Sitra Ahra’ het beste werk dat Therion tot
nu toe heeft afgeleverd. Voor wie al ondersteboven was van ‘Gothic
Kabbalah’ is dit verplichte kost, en voor anderen kan het een
aangename kennismaking worden. Deze groep, die eigenwijs haar ding
doet, blijft een bijzonder fenomeen in de metalscene. En het werkt
nog ook, dus zullen we hen de spuuglelijke albumhoes maar vlug
vergeven.
