Het lijkt erop dat hiphop de laatste jaren meer en meer serieus wordt genomen door de mainstream. Kanye West krijgt langs alle kanten vijfsterrenrecensies naar zijn hoofd geslingerd en ook bands als The Roots en producers als J.Dilla en Madlib worden door indie kids aller landen plots hoog in het vaandel gedragen.
Als u het ons vraagt, komt die appreciatie echter rijkelijk te laat, want hiphop is al jaren niet meer het bloeiende genre dat het eens was (de klassiekers moet u gaan zoeken in de vroege jaren negentig). Nee, de gouden tijden zijn voorbij en als er nu in een jaar vijf goede hiphopplaten worden uitgebracht, kunnen we al spreken van een goede oogst. Vorig jaar was het alleszins al om zeep met slechts een tweetal sterke releases (Raekwon en Mos Def), maar dit jaar lijkt de hiphopscene in betere doen te zijn. Met sterk nieuw gerief van onder meer The Roots, Big Boi, Kanye West (al is het heus geen nieuwe popklassieker zoals de Pitchforkhype u wil doen geloven) en nu ook Zion I kunnen we spreken van een bescheiden geslaagd hiphopjaar.
Zion I, een conscious hiphopduo uit de Bay Area in San Francisco, bestaande uit producer Amp Fiddler en mc Baba Zumbi, is zo een van die bands die al jaren meedraaien in de scene zonder ooit echt door te breken. Met hun zesde plaat The Take Over uit 2009 waagden ze een poging om hun muziek in de clubs te krijgen door hun sound om te toveren naar een intelligentere vorm van club bangers, maar ook dat bracht niet het gewenste resultaat. Dan maar terug naar de originele sound moeten ze gedacht hebben, want met opvolger Atomic Clock komt de groep aanzetten met een plaat die eerder aanknoopt bij het geluid van pakweg True & Livin’ (2005) of Heroes In The City Of Dope (2007).
In de promotekst wordt uitvoerig de lof gestoken over de grote mate van inspiratie die het duo zou gehaald hebben uit reggae en dub, maar bij beluistering blijkt dat enkel "Many Styles" (met een gastrol voor Rebelution) echt naar reggae neigt en in "Signs Of Light" horen we ook nog wat vage dubgeluiden. De rest van de plaat is enorm gevarieerd en haalt haar muzikale inspiratie uit verscheidene muzikale vaatjes. Amp Fiddler is ongetwijfeld een van de meest originele (en helaas ook minst erkende) producers van de laatste jaren, zoals kan blijken uit de bizarre maar erg geslaagde koppeling van meditatieve Arabisch aandoende cellolijnen aan beukende drums en zwellende synths in "Infatuation", of ook hoe hij uit niet meer dan een Indische tablabeat en wat ijle synths een broeierige en sensuele sfeer kan creëren in "Girlz".
Opvallend is vooral hoe goed Amp Fiddler klassieke hiphopelementen succesvol vermengt met een meer hedendaagse sound, wat voor een geluid zorgt dat tegelijkertijd fris en vertrouwd is. Hoogtepunt "Polarity" (met teksten over hoe tegenstellingen de wereld vormen) wordt zo bijvoorbeeld gedragen door een vervormde orkestsample waar RZA van Wu-Tang Clan trots op zou zijn, terwijl pakweg "The Sealing" bijna naar hyphy (u herinnert zich het genre misschien nog van DJ Shadow’s laatste escapade The Outsider) neigt.
Muzikaal zit het dus zeker snor met Atomic Clock. Tekstueel is het echter eerder een consistent dan een uitzonderlijk indrukwekkend album. Baba Zumbi is een goede mc, maar niet erg origineel en na zes albums hebben we zo ongeveer wel gehoord wat hij te vertellen heeft. "The History" is bijvoorbeeld een track waarin Zumbi het levensverhaal van Zion I naar voor brengt zonder daarbij een echt originele invalshoek te gebruiken. Zo krijgen we een eerder droge opsomming van wapenfeiten in plaats van een meeslepend epos zoals bijvoorbeeld gelijkaardige nostalgietracks "T.R.O.Y. (They Reminisce Over You)" van Pete Rock & CL Smooth of "Memory Lane (Sittin’ In Da Park)" van Nas dat waren.
Al bij al is Atomic Clock een goed album, gekenmerkt door een uitstekende productie met een vrij geslaagd totaalgeluid gekoppeld aan degelijke, zij het niet bijzonder innovatieve of opvallende teksten. Het is een perfect album voor die hiphopfans die zich zowel op de traditie richten als op de nieuwere stromingen binnen het genre.
