Gravid Hands, 2010
Frontal Noize
Ieder seizoen van het jaar gaat gepaard met een aantal albums,
die op treffende wijze de sfeer en kleur van een jaargetijde weet
te verbeelden. Wild Dogs in Winter heeft alvast zijn naam mee. De
postrock van weleer is echter ingeruild voor een artistieke
verruiming met invloeden uit elektronica, ambient en zelfs een
vleugje folk. ‘Homba’ is het resultaat van die verschuiving, en het
debuutalbum houdt de luisteraar voor een klein uurtje aan zijn
stoel geknecht.
De erfenis van postmuziek is voelbaar aanwezig in een aantal
nummers op ‘Homba’. De opbouw gebeurt geleidelijk en voelt op geen
enkel moment overhaast aan. Een climax is een onvermijdelijk
gegeven: akoestische en elektronische instrumenten versmelten in
een broeierig en melancholisch samenspel. Toch kleurt Wild Dogs in
Winter geregeld buiten de lijnen van de verwachtingen. ‘E Hu-li’ is
daar een treffend voorbeeld van: een kort motief op klarinet dat
bijzonder goed kadert in de ritmische hartslag en de
druppelsgewijze pianomelodie.
Het gebruik van elektronica in de vorm van loops,
drones en atmosferische elementen is subtiel en soepel
verweven met de meloritmische ontwikkelingen. Wild Dogs in Winter
maakt steeds sterk onderbouwde nummers die de luisteraar beklemmen
maar geboeid houden. Vooral ‘Homba’ doet dat meesterlijk, door een
combinatie van zielroerende gitaarmelodieën en bastonen. Even lijkt
Talk Talk niet ver weg, zeker wanneer de muziek zich voor het eerst
openbaart. Rhys Baker (zang) mag dan wel geen Mark Hollis zijn, de
titeltrack zit als geheel bijzonder goed.
Over zang gesproken, is het toch enigszins betreurenswaardig dat
die te veel naar de achtergrond geduwd wordt. De teksten blijven
iets te vaak beperkt tot een cryptische klankbrij, waardoor de
achterliggende boodschap van de nummers verloren gaat. Dat is
bijzonder spijtig, want zowel de tekst als de muziek zijn
allesbehalve een lege doos en wekken de indruk dat Wild Dogs in
Winter een zinnige boodschap te vertellen heeft.
Het slotgedeelte van ‘Homba’ valt in twee nummers uiteen die een
grote onderlinge verwantschap tonen. ‘The Butcher’ is een tien
minuten durend grauw spektakel dat met de minuut zwaarder
doorweegt. De melodieuze opbouw valt in de smaak, alleen is het
spijtig dat de geluidslawine op het einde alles uit proportie
blaast door een al te brute en ongecontroleerde inslag. ‘The
Butcher’s Wife’ borduurt verder op de contouren van het eerste
nummer maar is lichter verteerbaar. Toch verloopt de transitie van
rust naar chaos evenmin optimaal. Wild Dogs in Winter klinkt veel
overtuigender in de zachtere gedeeltes, waar het een veelheid aan
invloeden en subtiliteiten tegen elkaar uitspeelt. Wanneer het
aantal decibels de hoogte in gaat, begeeft de groep zich hoorbaar
op gladder ijs.
Wild Dogs in Winter brengt met ‘Homba’ een donker maar
beklijvend winterspektakel. Jammerlijk verloopt de transitie tussen
zacht en hard nog wat stroef. Verder verdient de zang van Rhys
Baker een prominentere plaats in het geheel. Niemand hoeft echter
te twijfelen over het potentieel en de slaagkansen van deze jonge
en beloftevolle formatie. Hier zit muziek in.
http://www.myspace.com/wilddogsinwinter
Het album is verkrijgbaar bij Frontal Noize en kan
hier besteld worden.
