Eigen Beheer, 2010
De eerste tonen van ‘Starkenbark’ maken meteen duidelijk waar
het bij dit plaatje om draait: het vinden van de perfecte balans
tussen ritme en melodie, tussen kracht en souplesse, en tussen
to the point en meeslepend. Dat True Champions Ride On
Speed hier op hun selftitled debuut meer dan eens in
slagen, mag gezien het gebrek aan eerdere output en de jonge
leeftijd van de band een klein mirakel heten.
Hoewel zij voor de meesten tot nog toe nobele onbekenden bleven,
klinkt hun eerste wapenfeit dan ook niet als het werk van
muzikanten die nog op zoek zijn naar een eigen identiteit. Slechts
met z’n drieën en volledig instrumentaal weten ze je oren gedurende
zo’n kleine veertig minuten meer dan zoet te houden.
Naast de eerder genoemde opener zijn andere hoogtepunten legio.
Zo bezweren zij in ‘Coalf’ hun postrockdemonen, zonder in
de reeds lang geleden uitgezette vallen van het genre te lopen, en
is ‘Do’s & Don’ts For Zeppelin Kamikaze Pilots’ niet alleen
gezegend met een bijzonder geestige titel, maar ook met een
fantastische climax, na een in laagjes opgebouwde intro.
‘Blame The Office Boy’ begint wondermooi, maar werpt al snel
zijn schapenvacht van zich af, om plaats te ruimen voor één van de
beste gitaarriffs van het album. ‘Largaux?’ en hekkensluiter
‘Putain Poetin’ schakelen ten slotte nog een versnelling hoger, en
zorgen zo tot de laatste noot voor spektakel.
Heel wat mensen zouden True Champions Ride On Speed zonder
nadenken de vreselijke genrebenaming math rock toedichten.
Maar in tegenstelling tot heel wat groepen die dit label al
opgekleefd kregen, heeft deze net dat ietsje meer te bieden.
Originaliteit en vakmanschap gaan hand in hand met een intense en
strakke sound, met een knipoogje naar zwaargewichten als Tool en
Battles.
Dit vertaalt zich in een schijfje dat al van bij de eerste
luisterbeurt indruk maakt, maar ook talloze sessies later overeind
blijft. Let op: lichte duizeligheid en een onwezenlijk gevoel zijn
mogelijke bijwerkingen.