Season of Mist, 2010
Voor het grootste gedeelte klopt het plaatje van ‘Spiral Shadow’
wel. Op het vijfde album (het eerste voor een nieuw label) is het
best logisch dat de band een gewaagdere stap wil zetten, weg van de
oorsprong van de band. Op ‘Static Tension‘ waren dat
immers nog maar enkele muizenpasjes, zoals Laura Pleasants die haar
vrouwelijkheid eindelijk lijkt te accepteren (is dat écht
oogschaduw, Laura?) en o.a. in ‘To Forget’ en de titeltrack
verschillende, behoorlijk geslaagde en bijna etherische
zangpartijen bijdraagt. Of Phil Cope die zijn pas verworven status
als producer wil waarmaken met een geluid op het scherp van de
snee. Ook de fysieke verpakking heeft iets cerebraal, uitdagend en
bezwerend. Erg jammer dus dat het belangrijkste element, de muziek,
niet het niveau heeft om van deze gewaagde stap ook echt een stap
vooruit te maken.
Het album begint met ‘Tired Climb’, het nummer dat via het
internet al werd losgelaten op het publiek. Die track bekoelde al
gauw mijn enthousiasme voor een nieuw Kylesa-album, en ook nu maakt
hij me warm noch koud. Met ‘Cheating Synergy’ beginnen de debatten
maar echt. Dit is een energieke stamper met een fris geluid en een
toetsje psychedelica, inherent intussen aan deze band.
Het derde nummer, ‘Drop Out’, lijkt aanvankelijk ten onder te gaan
aan het gepingel van Cope en zijn te nasale zang, over een erg
afgezaagde riff dan nog. Halverwege nemen de frenetieke dubbele
drums het voortouw (solomomenten incluis); zij doen het
ongeïnspireerde zang- en gitaarwerk echter niet vergeten.
De volgende keer skip je door naar ‘Crowded Road’ of naar ‘Don’t
Look Back’, of nee, naar ‘Distance Closing In’ of – waarom niet? –
ineens naar ‘To Forget’. Vier nummers na elkaar serveert Kylesa ons
een lauwwarm gerechtje van gerecycleerde kettingzaagriffs op een
bedje van hyperkinetische drums, afgewerkt met vermoeide dubbele
vocalen en een zoutloos Pink Floyd-sausje. De tracks 3 tot en met 6
hadden net zo goed ‘Partypooper pt. I-IV’ kunnen heten. Weet je,
het doet bijna pijn dit te moeten schrijven, want drie albums na
elkaar bliezen ze me van de sokken en nu skip ik de nieuwe nummers
door terwijl ik erover zit te schrijven.
De laatste nummers zijn interessanter en beter dan het
middengedeelte. ‘To Forget’ is zelfs bijna poppy te
noemen. In ‘Forsaken’ pakt het contrast tussen de doomy
stonergroove en Laura’s gezang goed uit, ook al is dit
geenszins een origineel nummer. Beter nog varen we met ‘Spiral
Shadow’. Na de inleiding door melodieuze gitaar- en zanglijnen
drijven de dubbele drums het tempo de hoogte in, bovendien horen we
eindelijk het volledige potentieel van een goed zingende Laura
Pleasants. De riffs die volgen kolken en draaien, de
tempowisselingen zijn perfect getimed. Dit nummer zal het ook live
goed doen. Afsluiters ‘Back and Forth’ en ‘Dust’ hoef je niet over
te slaan. Tenslotte hebben we het album al met de helft ingekort.
Op een Kylesa-waardig album zouden dit de aanvaardbare vullertjes
zijn, en niet de krenten in de pap.
Wat een magere oogst: twee goede nummers en een stuk of vier die
wel beluisterbaar zijn, maar eigenlijk ook geen deuk in een pakje
boter trappen. Laat het nu net zo zijn dat ik van deze band
verwacht dat ze trapt en slaat met een immanente intensiteit, die
hoort bij de hitte van hun geboortegrond en vervolgens een
transcendente nawerking heeft die op het gevoel werkt zoals een mep
van Jerommeke op een buffel. Voor mij is ‘Spiral Shadow’ zonder
meer de afknapper van het jaar, al zou ik het wel kunnen begrijpen
indien hier toch redelijk wat gehoor aan gegeven wordt. Het
interessante van Kylesa is niet weg: de dubbele zang, de dubbele
drums, de combinatie van zware sludge en psychedelica…
Alleen vertaalt zich dat nu niet in nummers die stand houden tegen
de eigen discografie. Hopelijk trekt de band er lering uit, en
wachten ze wat langer vooraleer aan het volgende album te
beginnen.
