‘Paranormal Activity’ was vorig jaar zowat de meest lucratieve
film van het jaar. Dat regisseur Oren Peli hem had gedraaid in zijn
eigen huis met een budget van een schamele 15.000 dollar had daar –
net zoals de effectieve promocampagne – natuurlijk een en ander mee
te maken. Paramount wou dus snel even cashen op het succes
van deze huis-, tuin- en keukenvariatie op ‘Blair Witch’ en het
Spaanse ‘Rec’, en begon stante pede aan de opvolger, ditmaal met
een nieuwe regisseur, een andere scriptschrijver en een vlotjes
vertweehonderdvoudigd budget (reken maar na: deel twee kostte drie
miljoen dollar). Niet dat daar iets van te merken is; het is nog
net niet zo dat ‘Paranormal Activity 2’ een shot-voor-shot remake
is van deel één, maar in se heeft Peli’s vervanger Tod Williams wel
krèk dezelfde film gemaakt. Met alle voor- en nadelen vandien.

Ditmaal staat niet Katie centraal, maar wel haar zus Kristi, die
met haar man Dan, haar stiefdochter Ali en haar pasgeboren zoon
Hunter in de buurt van haar zus is komen wonen. De gebeurtenissen
spelen zich immers af voor die van deel één en ten huize Katie is
alles nog peis en vree. Het is in Kristi’s huis dat de slecht
uitgeslapen demon voor het eerst zijn onzichtbare tronie laat zien.
De waterreiniger in het zwembad lijkt een eigen willetje te hebben
(voer voor een spin-off, die stofzuiger!), een luide bonk
weerklinkt af en toe door de nachtelijke gangen en de keuken begint
zich opeens vreemd te gedragen. (Af en toe lijkt de film niet te
gaan om een demon, maar om een opstand van schoonmaakapparaten.) En
in de kelder is het al helemaal niet pluis.

Mensen die deel één hebben gezien, weten dan ook precies waaraan
ze zich kunnen verwachten: homevideo-materiaal van overdag wordt
afgewisseld met de nachtelijke beelden gemaakt door statische
beveiligingscamera’s, een trage opbouw moet langzaam plaats maken
voor steeds griezeliger wordende gebeurtenissen en schrikeffectjes
worden spaarzaam maar efficiënt aangewend om je een paar keer
stevig uit je stoel te doen veren. De formule werkt nog steeds: ook
al gebeurt er niets, toch zit je tegen wil en dank naar de
nightvision-beelden te turen, op zoek naar iets dat
beweegt. Een paar cruciale scènes, zoals die waarin de personages
moeten afdalen in de kelder en het slot, stellen teleur, maar toch
wordt de spanning naar het einde toe wel sterk opgebouwd – een
straffe die niet één keer ongemakkelijk in zijn stoeltje heeft
zitten schuifelen.

Klinkt dat nu als een enorme déjà-vu, dan kunnen wij u daar geen
ongelijk in geven. Ook deel één was spannend, efficiënt gemaakt
entertainment dat een goeie formule te pakken had. Probleem in deel
twee is nu echter dat het inderdaad, welja, een formule begint te
worden. Het verrassingseffect van het origineel is verdwenen en wat
overblijft is geen identiek, maar wel een extreem gelijkaardig
horrorfilmpje dat de scares nog steeds weet af te leveren,
maar dat tegelijkertijd niets weet te bieden qua diepgang of
originaliteit. Kristi en Dan zijn een nog oppervlakkiger koppel dan
Katie en Micah, en hoewel bescheiden pogingen worden ondernomen om
een mythologie op te hangen aan de hele familiegeschiedenis van
Katie en Kristi, blijft het verhaaltje volkomen triviaal.

Waar de makers gelukkig wel aan hebben kunnen weerstaan, is de
verleiding om van deel twee een sequel te maken van het soort
“bigger, faster and louder”. Het gaat hier nog steeds om
een beperkte cast (hoop en al zes mensen komen in beeld) in een
beperkte set die met beperkte middelen proberen om de kijker bang
te maken. Verwacht dus niet opeens dubbel zoveel luide knallen op
de geluidsband zoals bij de gemiddelde Amerikaanse PG-13 horrorfilm
waarin je de seconden kan aftellen wanneer je gaat schrikken, maar
willens nillens toch half uit je stoel valt omdat de
geluidseffecten zo fucking luid staan. Als je hier
schrikt, dan is dat zoals in ‘Drag Me To Hell’: ook hier zie je het
aankomen, maar de opbouw zit juist en als je dan uiteindelijk de
haren op je nek omhoog voelt veren, dan hebben de makers dat ook
min of meer verdiend.

Het blijft moeilijk om uitermate enthousiast te gaan doen over
‘Paranormal Activity 2’, daarvoor is het een veel te grote
rip-off van het origineel. Maar toch kan je ‘m ook
moeilijk afkraken, want daarvoor is-ie dan weer iets te spannend.
Laten we het dus maar houden op een verdienstelijke opvolger die je
nog sneller zal vergeten dan deel één. Nu maar hopen dat er geen
‘Paranormal Activity 3’ komt, dus. Behalve als de stofzuiger uit
het zwembad daarin opeens mag opdraven als grote baddie
zullen we die allicht liever overslaan.