Mauro en Buscemi gaan no wave, klonk het onlangs. En effectief: Radical Slave speelde enkele concerten, tapete er daar eentje van en brengt dat nu als debuutplaat uit. Die fantastisch klinkende geluidsbrij is te verkrijgen onder de titel Damascus.
Eind mei stond in de AB een interessant gezelschap op het podium. Radical Slave heet de band die het publiek moest opwarmen voor de komst van Motorpsycho. Het werd een boeiende passage, niet in het minst omdat Mauro Pawlowski nog eens als ongeremde frontman naar voor kon treden, maar evengoed omdat ook een zekere Dirk Swartenbroekx deel uitmaakt van het trio. Swartenbroekx, die doorgaans op platenhoezen prijkt als Buscemi, is de grote verrassing van Radical Slave. De man hield zich immers ver van decks en beats, maar zorgde mee voor een old skool sonische aanval.
De ietwat minder bekende, maar daarom niet minder getalenteerde Remo Perrotti, die ooit een cultstatus opbouwde met Bedtime For Bonzo, een band waar Mauro tijdens een heropstanding deel van uitmaakte, vervolledigt het trio. Wat het gezelschap die avond in Brussel deed, was op z’n zachtst gezegd fascinerend: Radical Slave bracht de no wave opnieuw tot leven, u weet wel, die stroming waar u ooit van gehoord heeft, maar met moeite een naam van kan opnoemen, gewoon omdat het zo’n korte flits was, volgens de kenners.
Een omschrijving die ook voor het concert opging, trouwens. Een concert dat nu als debuutplaat uitgebracht wordt. En daarbij valt op dat hoe vaker je de songs hoort, hoe meer grip je erop krijgt. Wat in de AB eerder een vrijblijvend klanktapijt leek dat dienst deed als een leuke voorbereiding voor het zogenaamde echte werk — een drie uur durend pletwalsconcert van Motorpsycho — verdiende eigenlijk beter dan die opwarmerstatus.
En beter, daaronder verstaan we: volumeknop naar rechts en songs op repeat. Zoals "Before We Got Rich", dat de jengelende gitaren in zich draagt van een heel vroege Sonic Youth, voortdendert op een ritme dat even strak als gevaarlijk klinkt, maar dat toch als song bij elkaar wordt gehouden door de bijna normale zang van Mauro. Verwondering zit inderdaad in een klein hoekje.
Er wordt overigens nog wel meer naar Sonic Youth geknipoogd, nu we toch die bekende naam bovengehaald hebben. Zo klinkt Swartenbroekx’ stem in "Devil In A Box" zowaar een beetje zoals Lee Ranaldo tijdens zijn meest furieuze momenten. Grappig genoeg schemert in "My Thoughts / Your Body" een zweem van dEUS’ "Fell Of The Floor" door, zij het extreem zwaar toegetakeld.
En dat is de kern van Damascus: dit is zwaar beschadigde muziek, maar na een aantal luisterbeurten komen zowaar melodielijnen en catchy hooks naar boven drijven. Ze liggen weliswaar bedolven onder een flinke hoop trash, maar dat mag geen bezwaar vormen. Radical Slave zal waarschijnlijk geen fulltime bezigheid (kunnen) worden voor de betrokken muzikanten, maar zolang het duurt, is dit een meer dan puike collectie heerlijk waanzinnige donkerte om helemaal nuts te gaan.
Radical Slave staat op 25 november in de Abclub.
