In 2006 was er nog geen sprake van Lady Gaga of Kate Nash. Laat staan van Florence + The Machine of van Ellie Goulding. Op het einde van dat jaar bracht de lichtzinnige lellebel Uffie het uitdagende “Pop The Glock” uit. Speelse electropop, gewaagd en verslavend, en vooral vrij uniek.
Ruim vier jaar later opent datzelfde “Pop The Glock” Uffies eerste langspeler Sex Dreams And Denim Jeans. Dat er in de tussentijd heel wat gebeurd is, hoeven we u niet te vertellen. Ter illustratie: in 2006 was Verhofstadt nog eerste minister van ons land en regeerde George W. Bush nog over de Verenigde Staten. Maar ook het muzikale landschap is sindsdien grondig veranderd. Vandaag is dat immers overbevolkt door vuilbekkende popdelletjes die de mosterd deels bij deze Uffie haalden. Waarom deze jonge griet uit Miami het ijzer dan niet smeedde wanneer het heet was? Intensief toeren klinkt het officieel, maar wellicht hebben een huwelijk, een scheiding en een zwangerschap er meer mee te maken. Wellicht kan die kleine spruit nog als het kind van de rekening worden beschouwd.
Toch mogen we het kind niet met het badwater weggooien. Want Sex Dreams And Denim Jeans is wel degelijk een prima plaat geworden, ook al hebben we er (wellicht te) lang op moeten wachten. Uffie rapt vrijuit over haar prille bestaan, over roem, spanning, verleidingen en tegenslag. Dat het album op muzikaal vlak even opwindend klinkt, is een grote troef die Uffie op veel van haar opponenten voor heeft. Of zoals ze het zelf verwoordt: “You might be dope on the mic but your music sucks. Not me, I’ve got some dope beats.” “Give It Away”, “Difficult”, “Neuneu” … allen zijn ze voorzien van de hipste bleeps &cuts, door het kruim van de beatbrasseurs uit de Franse Ed Banger-stal: Mr Oizo, SabastiAn en Feadz. Uffie bedankt hen door “Art Of Uff” een stukje in het Frans te rappen en in “Brand New Car”zit een subtielere knipoog naar die Franse scène: “Charge it/ Rip it/ Play it/ Say it/ Uffie’s got that Robot Rock”.
Opvallend is dat die Franse producers zich niet bedienen van hun kenmerkende, destructieve Ed Banger-sound. Enkele van hun meer agressieve Uffie-producties als “Dismissed” en “Robot Oeuf” werden dan ook niet aan het album toegevoegd. In de plaats koppelen ze een lichtvoetiger, frivoler dancegeluid aan uiteenlopende genres als disco en rock. Zo zorgt Mirwais — de man die Madonna een jaar of tien geleden met techno en elektronica liet kennismaken, kent u hem nog? — in de titeltrack voor een hoogtepunt door er snakerig flarden van The Velvet Undergrounds “Rock And Roll” in te integreren. Ook het aanstekelijke “Hong Kong Garden” wordt door dezelfde producer met gitaren aangekleed.
“MCs Can Kiss”op zijn beurt vindt aansluiting bij de geniale gekte van The Beastie Boys. De stoute snol groeide dan ook op met de ninetieshiphop van dit New Yorkse viertal. “Kicking the electronic crowd with my hip hop roots”, klinkt het op “Art Of Uff”. Voor de nieuwe — jazeker, er staat ook recent materiaal op deze plaat — single wist Uffie niemand minder dan Pharrell Williams te strikken. Vergeet zeker niet om op het wereldwijde web eens op zoek te gaan naar de Armand Van Helden-remix van dat nummer. Hit!
“I’m the least working girl in show business”, rapt Uffie temidden haar debuut. Door haar debuutplaat pas vier jaar na de eerste single uit te brengen, doet ze zichzelf de das om. Het probleem is niet zozeer dat de plaat veel nummers bevat die inmiddels drie tot vier jaar oud zijn, maar vooral dat de bad ass chick uit Miami haar plaats in de voorhoede kwijtgespeeld is en in de omvangrijke, anonieme poel van de late majority terechtgekomen is. Zonde.
Uffie komt Sex Dreams And Denim Jeans op zaterdag 21 augustus voorstellen op Pukkelpop.
