She’s Out of My League




Evolutie in de genrecinema, als dat niet leuk is om te zien.
Eind jaren negentig beleefden we plots een revival van de
geile-tienerkomedies zoals die in de eighties aan de
lopende band gemaakt werden. Met ‘American Pie’ en daarna
afkooksels zoals ‘Van Wilder’, ‘Road Trip’ en ga zo maar door,
waren we weer volop terechtgekomen in hetzelfde zompige terrein dat
we ons (niet zonder een licht gevoel van schaamte) herinnerden van
‘Porky’s’ en ‘Revenge of the Nerds’. Maar toen kwam er een zekere
Judd Apatow op de proppen met ‘The 40-Year-Old Virgin’, en vanaf
toen zag je de toon van dat soort sekskomedies verschuiven. We
kregen nog altijd grappen over scheten, erecties en
lichaamsvloeistoffen allerhande, maar daar onder zat telkens
opnieuw een emotionele laag verscholen – of het nu een sympathieke
bromance was of een levenslesje over het belang van
relaties en verantwoordelijkheden (zie bv. ‘Knocked Up’), er was
altijd net iets meer aan de gang dan alleen maar vetzakkerijen. In
dat rijtje krijgen we nu ‘She’s Out of My League’, een film die
zichzelf aankondigt als een hersendode zomerse
blockbuster, gemaakt als voor de hand liggende
tegenprogrammering voor iedereen die geen zin heeft in een grote
actiefilm, en waarvan je haast automatisch verwacht dat hij wel een
behoorlijke gross-out factor zal hebben. Maar nee dus. De
kak- en pisgrappen blijven grotendeels achterwege, om de baan te
ruimen voor een onopmerkelijke, maar schattige romantische komedie
zonder al te veel pretenties.

Kirk (Jay Baruchel) is een sullige veiligheidsbeambte in een
luchthaven, wiens leven min of meer het toonbeeld van
middelmatigheid is. Zijn job leidt helemaal nergens naartoe, en
zijn ex-lief Marnie, die hem twee jaar geleden liet zitten om
“andere mensen te ontmoeten en te experimenteren”, is nu
populairder bij zijn ouders dan hij zelf. Op zijn werk vult hij
zijn dagen door met zijn enige drie vrienden te leuteren over
vrouwen en hoe ze te versieren. Kirk is iemand die er zich al lang
bij heeft neergelegd dat hij een grijze muis is, totdat hij Molly
(Alice Eve) ontmoet – zij vergeet haar gsm op de luchthaven, hij
bezorgt hem terug en –surprise! – voordat hij weet wat hem
overkomt, vraagt ze hem uit. Zijn vrienden voorspellen niet veel
goeds: Kirk is een magere slungel bij wie er net geen “nerd” op
zijn voorhoofd geschreven staat. Hooguit een vijf op tien. Terwijl
Molly een blonde stoot is van ik-zal-je-daar-gaan-hebben die elke
man kan krijgen waar ze maar één van haar ontzagwekkend mooie
ledematen op richt. Maar wat denkt u? Zou ware liefde het misschien
toch kunnen winnen van het uiterlijk? Zouden de beauty en
de nerd elkaar toch kunnen vinden?

Oké, punten voor originaliteit zal ‘She’s Out of My League’ niet
snel scoren. Innerlijke schoonheid is het belangrijkste. Als je
jezelf niet graag ziet, dan maak je het moeilijker voor anderen om
dat wel te doen. En mooie mensen krijgen af te rekenen met hun
eigen vorm van discriminatie, omdat iedereen er van uitgaat dat ze
wel oppervlakkig en dom zullen zijn, ongeïnteresseerd in alles en
iedereen behalve zichzelf en mensen die even mooi zijn als zij. Tot
daar de ideeën en thema’s van de film, en kom me niet vertellen dat
ook maar iets daarvan je nieuw in de oren klinkt.

Nee, waar regisseur Jim Field Smith het vooral van moet hebben,
is van de tedere, lieve toon van zijn film, die echt ontwapenend
werkt. Vergelijk bijvoorbeeld maar eens een scène uit ‘She’s Out of
My League’ met een gelijkaardig moment uit ‘American Pie’. In
‘American Pie’ maakt hoofdpersonage Jim op een bepaald moment kans
om de bloedmooie Nadia zijn bed in te lokken, maar hij hoeft haar
nog maar nauwelijks aan te raken, of hij komt al klaar. En twee
minuten daarna nog eens. In die film is dat een grapje ten koste
van dat personage, niet meer en niet minder. We worden
verondersteld om hem even uit te lachen, want haha, hij is veel te
snel gekomen. In ‘She’s Out of My League’ beginnen Kirk en Molly
ook te vrijen, waarop hij, na wat al te opwindend gewrijf en
gelebber, ook zijn lading te vroeg lost. En ja, dat is ook grappig,
want haha, hij is veel te snel gekomen… maar we vinden het ook
een heel klein beetje erg voor dat personage. We leven met hem mee,
omdat we beseffen hoe hij hier naar had uitgekeken, hoe hard hij
dit nodig had – waarna het mis liep. Wil dat dan zeggen dat die
scène opeens het één of ander meesterwerk is? ’tuurlijk niet, maar
het toont wel de mentaliteit aan die de makers hebben tegenover hun
verhaal. Ze zijn milder, minder cynisch, minder geïnteresseerd in
gemakkelijk scoren. En dankzij die mentaliteit weet de film toch je
sympathie te winnen, want dammit, cliché of niet,
voorspelbaar of niet, je zit toch stilletjes te hopen dat Kirk en
Molly in elkaars armen eindigen.

Daar staat wel tegenover dat ‘She’s Out of My League’ relatief
weinig belly laughs bevat. De vrienden van Kirk en een
sarcastische vriendin van Molly worden opgevoerd als typische
comedy sidekicks, die continu verkeerd advies geven aan
onze helden, maar op het einde toch hun goed hart laten zien.
Sporadisch zijn ze ook écht grappig, met een paar degelijke
oneliners, maar eigenlijk hou ik niet zo van dat soort personages,
die expliciet in het scenario geschreven zijn om als klankbord te
dienen voor de hoofdpersonen (zodat die iemand hebben om hun
gevoelens even aan bloot te leggen, ten behoeve van het publiek),
enkele grappen te spuien en daarna weer van het toneel te
verdwijnen. Ze komen te geforceerd over, als overduidelijke
scenario-ingrepen in plaats van echte personages. Het gevolg is dan
ook dat ze niet half zo grappig zijn als de makers bedoeld hadden
(vergelijk het gerust met Donkey uit ‘Shrek’: dat beest loopt daar
ook alleen maar rond om aan de lopende band grapjes af te vuren, en
màn, is dat een irritant personage). Grote komische set-pieces
zijn daarenboven zeldzaam: een genant bezoek van Molly aan Kirks
familie levert vooral veel milde glimlachjes op, en dan is er wel
nog dé toekomstige YouTube-scène van de film, waarin Kirk zijn
scrotum geheel naar de huidige mode laat scheren door één van zijn
maten. Male bonding, heet zoiets.

En milde glimlachjes typeren ook wel de hele film. Echt
hilarisch is hij niet, maar het lieve toontje en de sympathieke
hoofdrolspelers maken er een volstrekt schadeloze first date
movie
van. Ach ja, die mogen er ook zijn.

5
Met:
Jay Baruchel, Alice Eve, T.J. Miller, Mike Vogel, Lindsay Sloane
Regie:
Jim Field Smith
Duur:
104 min.
2010
USA
Scenario:
Sean Anders, John Morris

verwant

How to Train Your Dragon 2

Wat maakt een goede sequel? In 22 Jump Street...

We’re the Millers

Van alle Friends-veteranen is Jennifer Aniston ongetwijfeld het hardnekkigst...

This Is The End

Ergens halverwege This Is The End zit er een...

The Raven

Een mens zou het tegenwoordig haast vergeten, maar er...

The Sorcerer’s Apprentice

Misschien zegt het wel iets over de tijdsgeest, of...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in