This Is The End

Ergens halverwege This Is The End zit er een sequentie waarin de resterende hoofdpersonages – Seth Rogen, James Franco, Jonah Hill, Craig Robinson, Danny McBride – een home made vervolg breien aan hun succesfilm The Pineapple Express: het plezier druipt er vanaf, de pret die de makers hebben straalt af op de kijker, en het resultaat is kig en silly, zonder vervelend te worden. The Pineapple Express 2 is, met andere woorden, eigenlijk exact wat This Is The End had moeten zijn: kort en krachtig, enthousiast en komisch, en net amateuristisch genoeg om charmant te zijn. Helaas, het heeft niet mogen baten; This Is The End is blij vlagen hilarisch, maar minstens even vaak grenzeloos irritant, en als we met buikpijn naar huis zijn gegaan, is dat deels van het lachen en deels van het irritante gepor dat moet benadrukken hoe extreem tongue-in-cheek de hele boel wel niet is.

This Is The End, of kortweg TITE, moet u weten, is géén gewone film; het is een tussen de soep en de patatten bijeen geschreven komedie waarin bevriend Hollywood zichzelf te pletter amuseert terwijl ze het einde van de wereld ensceneren. Jay Baruchel (de tragische schlemiel uit Million Dollar Baby en de komische schlemiel uit She’s Out of My League), Seth Rogen, James Franco, Jonah Hill en een heleboel andere, bekende en minder bekende figuren uit Tinseltown spelen parodiërende versies van zichzelf op een fictief feestje ten huize Franco, terwijl Onze Lieve Heer buiten blijkbaar heeft gemerkt dat zijn agenda op Judgment Day (‘like, Terminator 2?’) is opengevallen. Een cokeverslaafde Michael Cera, een dronken Paul Rudd, een irritante Rihanna (we missen de parodie hier een beetje) en een heleboel andere figuren van dat kaliber krijgen een enkeltje richting hel, terwijl Franco, Rogen, Hill, Baruchel, Robinson en McBride zich verschansen in de nieuwgebouwde villa/burcht die Franco op Sunset Boulevard heeft neergepoot.

Zodra die premisse er min of meer staat, begint een komedie die veel weg heeft van een sketchfilm, gewoonweg omdat je merkt dat scenaristen Seth Rogen en Evan Goldberg gaandeweg nieuwe scènes bij hun film zijn blijven schrijven. Sommige van die scènes zitten er pal op qua toon: de acteurs steken dan de draak met zichzelf, hun ego en hun stuitend gebrek aan karakter. Andere scènes zijn stinkers van formaat: ze doen niet alleen vermoeden dat ze zonder enig nadenken op papier zijn gezet, maar ze geven ook de indruk dat die mannen het op een bepaald moment zelf gewoon een beetje beu waren. Tegen het einde van de film is de fut eruit en botst de formule van This Is The End tegen zijn grenzen. Een hilarische satire verandert gaandeweg in een schrijnende klucht.

En verdorie, wat vonden wij dat jammer: pakweg het eerste halfuur van TITE behoort tot de meest komische cinema die wij in lange tijd hebben gezien. Heel de party sequence is er zo boenk op dat we elk moment ervan uit de doeken willen doen en er tegelijk niets over kwijt willen. Laten we het er op houden dat Michael Cera zich amuseert met wit poeder en jonge deernes, en James Franco zich uit als postmoderne kunstkenner (‘Your mother’s vag was the canvas, your father’s dick was the brush; you’re the art’). Soit, de eerste akte van This Is The End doet iets waar weinig films van dit soort in slagen: het rechtvaardigt de hype die aan de andere kant van de oceaan losbarstte en de film dreigde te verstikken.

Maar een goed begin zorgt niet noodzakelijk voor een goede film. Zodra de Apocalyps de party heeft gepoopt, houdt This Is The End nog een tijdlang zijn hoge niveau aan, maar helaas: de clou van een mop duurt een moment, en geen uur. Na drie kwartier begint alles aan This Is The End te slepen: het tempo, maar ook en vooral de goesting, het enthousiasme en, jammer genoeg, het niveau van de grappen. Even voor de duidelijkheid; wij hebben niets tegen silly humour, en een grap mag voor ons meer dan eens aan de platte kant zijn, maar flauw mag de boel nooit worden. En dat wordt het in de tweede helft van de film een stuk te vaak. Slechts sporadisch slagen Rogen en co. er dan nog in om raak te schieten – let vooral op hun video confessions – en een enkele keer komen ze angstaanjagend dicht bij het type filmparodie dat wel eens in een Movie zou passen. Zo diep valt This Is The End gelukkig nooit, maar wanneer die filmreeks door je gedachten flitst, stemt dat toch tot nadenken over het niveau van deze film.

Dat de plot met haken en ogen aan elkaar hangt, hoefden we u vast niet te vertellen, en erg is dat ook niet. Niemand zit te wachten op karakterontwikkeling of spanningsopbouw, want het objectief van This Is The End is lachen, en niets anders. Wat dan weer wel schromelijk stoort, is de regie van de film. Wij waren niet meteen aan het wachten op een arty-farty cameravoering of een eigenzinnige belichting, maar al te vaak blijkt dat Seth Rogen en Evan Goldberg het regisseren van een film al te vaak hebben geïnterpreteerd als het monteren van een tienerfilmpje. Of hadden ze echt gedacht dat de slow en fast motion montagesequenties op muziek van Psy, Backstreet Boys en Dr. Dre & Snoop Dogg gingen werken?

Jaja, we weten het wel, we mogen dat natuurlijk allemaal niet te serieus nemen, en echt waar, dat willen we ook niet doen. This Is The End heeft zich goed ingedekt tegen kritiek: de makers, de cast en de film relativeren zichzelf immers tot in het oneindige, en wie daarnaast kijkt, moet dringend eens langs de oogarts passeren. Wij hoopten dus echt dat This Is The End een heus lachfestijn ging worden, dat de eerste akte representatief zou zijn voor de hele film, maar helaas; het tongue-in-cheek-gehalte en zelfspot blijken te vaak een excuus te zijn voor flauwe humor en enerverende cinema. Het lijkt wel of de makers van deze prent zich zo hebben geamuseerd met het maken ervan, dat ze een beetje zijn vergeten om ons ook te amuseren. Noem het persoonlijke smaak, maar té plat is immers ook niet goed: dat vinden wij toch als we naar TITE gaan kijken.

4
Met:
Seth Rogen, Jay Baruchel, James Franco, Craig Robinson, Danny McBride, Jonah Hill, Emma Watson, Michael Cera, Channing Tatum
Regie:
Evan Goldberg, Seth Rogen
Duur:
107 min.
2013
VS
Scenario:
Seth Rogen, Evan Goldberg

verwant

Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem

De Teenage Mutant Ninja Turtles, een bende luidruchtige schildpadden...

Bullet Train

Toen de eerste trailer verscheen voor Bullet Train (niet...

The Boys – Seizoen 3

The Boys doet soms wat denken aan die scène...

The Lost City

Het jaar was 1984 en eind maart kwam een...

Pam & Tommy (Miniserie)

Een goede tv-serie is een geslaagd evenwicht tussen het...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in