Billy Childish is een veelzijdig man. Naast zijn voltijdse job als koning van de garagerock is hij immers nog dichter en schilder, wat er in de praktijk helaas op neerkomt dat u niet al zijn creaties blindelings kunt kopen. Met The Vermin Poets heeft hij echter nog eens een project klaar waarmee hij op termijn mogelijk nog een paar potjes kan breken.
Dat wij u aanmanen tot voorzichtigheid bij het aanschaffen van Childish’ probeersels, is echt niet overdreven. In 2006 begon Childish bijvoorbeeld nog met The Chatham Singers, waarvan het eerste album Heavens Journey maar twee échte liedjes bevatte, en voor de rest niets dan non-muzikale gedichten. Ze werden weliswaar afgerateld door Childish, maar ze zijn daarom natuurlijk nog geen licht voer om op een nuchtere maag te consumeren. Met The Vermin Poets vreesden wij opnieuw iets gelijkaardigs op ons bord te krijgen, maar dat was buiten de logica van Childish gerekend. Hij maakte er ondanks het woord Poets in de groepsnaam namelijk een muzikaal project van.
Dat Childish een Pietje Dwars is, mag echter uit meer dan de groepsnaam blijken, want wat wordt duidelijk uit nummers als "Spartan Dreg" en "Eye Of The Sparrow"? Dat The Vermin Poets’ muzikale karakter niet beperkt blijft tot het recycleren van deuntjes in het teken van de poëzie, maar dat de groep muzikaal echt een eigen leven leidt en veruit het interessantste is dat Childish in jaren heeft geproduceerd. Hoewel bepaalde riffjes naar goede Childish-traditie weliswaar herbruikt worden, krijg je namelijk nergens de indruk een oud nummer te horen. Dat klusje klaart Childish met frisse teksten over een bekrompen dorpsmentaliteit in "Spartan Dreg" en met een lekker rocknummer binnen de structuur van een ander, rustiger nummer in "Eye Of The Sparrow".
Dat Childish het publiek plots met moeilijke muziek zou gaan vervelen, hoeft u echter evenmin te vrezen. Het materiaal swingt namelijk nog even hard als met The Buff Medways en The Musicians Of The British Empire. In het teken daarvan is het natuurlijk leuk om The Vermin Poets’ rock-’n-roll-gehalte met een potentiële hitsingle als "Like Poets Often Do" verzilverd te zien. Bovendien heeft Childish nog steeds heel wat gevoel voor humor, wat hij met het nasaal en schijnbaar ongeïnteresseerd gezongen "This is a song for the baby booming basterds…" bijvoorbeeld heel overtuigend demonstreert.
Wie al het voornoemde even op een rijtje zet, komt uiteraard tot de conclusie dat The Vermin Poets heel wat gemeen heeft met Childish’ andere rock-’n-roll-bands, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat men daarom blind moet zijn voor de verschillen. Met een nummer als "Grandfathery" maakt Childish namelijk duidelijk dat de nieuwe groepsformatie eveneens een vehikel is om met meer folklore instrumenten uit te pakken en dat maakt — in combinatie met het nostalgische karakter van The Vermin Poets — natuurlijk heel wat goed. Bovendien komt het centrale poëetgegeven in de teksten en titels van nummers als "Like Poets Often Do", "Vermin Poets", "Musical Pamphlet" en "Poets Of England" erg letterlijk naar boven, wat het nog net een beetje moeilijker maakt om The Vermin Poets ervan te beschuldigen geen bestaansreden te hebben.
Dat een plaat als Poets Of England er na afloop om smeekt om nog een keer onder de laser van je cd-speler te passeren, heeft dan ook alles te maken met het intense speelplezier dat er nog steeds afdruipt bij Childish en zijn trawanten. Met zijn wederhelft Nurse Julie en zijn vaste kameraden Neil Palmer en Wolf Howard heeft hij intussen immers al heel wat watertjes doorzwommen, wat er uiteraard voor heeft gezorgd dat de muzikanten perfect op elkaar ingespeeld zijn en bijgevolg perfect in staat zijn om echt te "spelen" met hun muziek. Misschien een goede reden om na het rocken, het dichten en het schilderen bovendien nog eens ooit met muzikaal theater te experimenteren?
