De legende wil dat de Noorse black metalband (The True) Mayhem tijdens hun schaarse liveoptredens eind jaren tachtig en begin jaren negentig er vooral op uit waren het publiek te choqueren en te verjagen. Zo zorgde de groep ervoor dat het podium “versierd” was met varkenshoofden en trachtte zanger Dead er niet alleen als een levend lijk op het podium uit te zien, maar sneed hij zichzelf ook geregeld tot bloedens toe.
Ook de Amerikaanse band Profanatica kende er wat van door onder meer op het podium een Bijbel in de fik te steken en geregeld te masturberen boven Bijbels en crucifixen. Het grand guignol-gehalte van dergelijke optredens liet blijvend zijn sporen na: verschillende bands probeerden een zo duister mogelijke show te creëren waarbij effecten en podiumprésence even belangrijk waren. Het Amerikaanse Wolves In The Throne Room gelooft ook in het oproepen van donkere sferen, maar zoals de registratie van hun liveshow tijdens Roadburn 2008 aantoont, valt de band daarbij louter terug op zijn muziek.
Roadburn is — zoveel is duidelijk — geen Woodstock en de onbekende regisseur van dienst is geen Martin Scorcese in spe. De videoregistratie van Wolves In The Throne Room blinkt vooral uit in slecht gekadreerde shots, onnodige close-ups van de groepsleden en vanuit het publiek genomen opnames die vooral lijken te impliceren dat er gewoon iemand met een camera vanaf de derde of vierde rij met een camera in de pollen gedropt werd. Filmisch gezien is het dus geen meesterwerk, al kan niet ontkend worden dat het geluid wel snor zit.
Louter als dvd zou Live at Roadburn 2008 allesbehalve een denderend succes heten, gelukkig bevat het pakketje ook een audio-opname van het optreden en valt daar een pak meer voor te zeggen. Net als op de dvd valt er bitter weinig aan te merken op de geluidskwaliteit, zonder dat het geheel klinkt als een studio-opname met wat applaus er tussen gemixt. Bovendien speelt de band op het scherp van de snee zodat er weinig af te dingen valt op het plaatje, al is het nog steeds de vraag wat de meerwaarde ervan mag zijn.
Op “Face In The Night Time Mirror Part 1” uit het debuut 12 Diadems na beslaat de set immers het volledige Two Hunters (op “Dia Artio”, de facto een intro, na). De vier songs worden bovendien zo getrouw aan de studioversies als mogelijk gebracht; zelfs het op het album geslaagd experimentele “Cleansing” weet live te bekoren. Jessica Kinney mag live dan wel niet mee aantreden (noch op tape meezingen), ook zonder haar inbreng blijft de song als een huis staan. Voor wie er nog aan zou twijfelen, maakt Live at Roadburn 2008 kortom meteen duidelijk dat de livereputatie van Wolves In The Throne Room meer dan terecht is.
Wie er bij was, zal ongetwijfeld fijne herinneringen kunnen ophalen aan de set die als een pletwals voorbij stormde, maar thuis vanuit de luie zetel blijft het toch een beetje steriel klinken. Optredens blijven nu eenmaal een fysieke ervaring waarbij het zien en horen maar twee facetten zijn van de totaalbeleving. En dat op video of plaat vastleggen, is vooralsnog geen sinecure. Live at Roadburn 2008 is een degelijke liveplaat maar zoals zoveel livealbums wordt nooit helemaal duidelijk waarin nu juist de toegevoegde waarde schuilt.
Wolves In The Throne Room speelt op 19 mei in de AB.
