Probeer het even te begrijpen: je bandje wordt op 5 jaar tijd uitgeroepen tot één van de speerpunten van de Amerikaanse Black metalscène. Na drie platen (een zelfverklaarde trilogie) vind je echter dat het stilletjes aan tijd is om het over een andere boeg te gooien, en maak je dan maar eens een new-age ambientplaat. Neen, wij snappen er ook niks van.
Ok, de broertjes Aaron en Nathan Weaver zijn altijd een beetje rare vogels geweest. Ze wonen ergens geïsoleerd in de bossen Olympia, Washington, waar ze een teruggetrokken leven lijden als ecobewuste black metalfanaten. Dat wil blijkbaar zeggen dat er tussen het aaien van de geitjes en het planten van asperges ook keiharde blastbeats en verschroeiende riffs worden gemaakt. Het leverde de twee een cultstatus van jewelste op, niet in het minst omdat de muziek van Wolves In The Throne Room zo’n beetje eigenhandig de opstanding van de Amerikaanse Black Metal betekende.
Tot halverwege de jaren 2000 was black metal een zo goed als uitsluitend Europese aangelegenheid. In de USA was er slechts een ultramarginale scene, bevolkt door vreemdsoortige eenzaten, tweederangsmuzikanten of leer- en makeupfetisjisten. Sunn O))) incorporeerde als eerste Amerikaanse band succesvol black metal in zijn (weliswaar unieke) sound, waarna er stilaan interesse kwam voor het genre aan de overkant van de Atlantische Oceaan. Intussen zijn bands als Nachmystium, Liturgy, en vooral Wolves In The Throne Room gevestigde namen in de scene. De unieke sound van WITTR (een soort mengvorm van black metal en crustpunk) op debuut Diadem Of 12 Stars en doorbraakplaat Two Hunters maakte langzaamaan plaats voor een meer open geluid, sonische experimenten en uitstapjes naar ambient, drone en zelfs religieuze muziek, met Celestial Lineage( 2011) als voorlopige climax.
En dan… Dan belandt Celestite in je platenbak. Met stijgende verbijstering luisterden we onze weg door deze zeven, euh, nummers. Neen, eigenlijk hoor je een kleine 50 minuten retrosynths in Jean Michel Jarre-modus, af en toe ondersteund door een fluit, een hoorn en –jawel- een gitaar. We waren er vast van overtuigd dat de gebroeders Weaver de foute soort champignons in hun organische wokschotel hadden gedraaid, en stonden we hier al klaar om Celestite de vernieling in te schrijven. Tot we een beetje bij onze positieve kwamen, en wat research deden.
Blijkt dat Celstite niet moet gezien worden als een volwaardig album, maar een soort ‘bij-album’ bij Celestial Lineage. In een interview op de eigen website verklaart Nathan Weaver dat een aantal van de sonische texturen uit die laatste plaat werden geïsoleerd, uitgepuurd en verder uitgewerkt tot op zichzelf staande, zij het wel heel erg experimentele, bijna Brian Eno-achtige nummers. Met deze info in het achterhoofd wordt een tweede en derde beluistering een ietwat avontuurlijker belevenis: met gespitste oren kan je hier en daar een stukje uit Celestial Lineage ontwaren, en intrigeert het geheel toch iets meer dan bij de eerste keer dat we het album beluisterden. Maar toch kan je niet om de conclusie heen dat Celstite meer een oorsnoepje is voor de band en de diehard fans, dan een volwaardige plaat.
Sludgepioniers Neurosis brachten in het verleden ook al enkele ambientplaten uit (onder hun alter ego Tribes Of Neurot), die naast of samen met reguliere Neurosisplaten konden worden beluisterd. Hoewel dit concept steeds wist te intrigeren, bleef de combinatie meer een curiosum dan een échte toevoeging. We vrezen dat Celstite onder dezelfde noemer kan worden geklasseerd. Interessant voer voor de fans, maar voor de rest heb je hier weinig aan. Tenzij voor het werkelijk beeldschone artwork misschien.
