Frietkoten langs gewestwegen vol lintbebouwing, helverlichte tankstations, grauwe en verlaten industrieterreinen … Je hoort de Belgische atmosfeer doorschemeren in het muzikale universum dat De Portables voor zichzelf creëerden. Een wereld waarin het trouwens best fijn vertoeven is. Lachen speelt er alvast een belangrijke rol.
De bakker op de hoek van uw straat, uw grootmoeder, het meisje aan de kassa van uw uitverkoren supermarkt, kortom Jan met de pet, zullen bij beluistering van John Terra waarschijnlijk beweren dat De Portables ze niet allemaal op een rijtje hebben. Wij daarentegen vinden hun gevoel voor humor best te pruimen. Wie zichzelf de naam Burt Lala, Heinz Grubeh, Yngwie D’Hedeb, Georges Deblowi of Hennie Daver toebedeelt en een songtitel als "It’s Better To Turnhout Than To Fade Away" uit zijn mouw weet te schudden of een tekstregel als "I’ll make you come like you’ve never come before" op geloofwaardige wijze weet te brengen, heeft een sterk ontwikkeld gevoel voor humor. Dat staat buiten kijf.
De plaat schiet uit de startblokken met een fwietende gitaarsolo, die overgaat in iets wat van ver lijkt op de intro van Lou Reeds Magic and Loss, om dan even later weer een totale omslag te maken richting de futuristische progrock van Trans Am met drums die klinken als die van Todd Trainer, de vellenbeul van Steve Albini’s Shellac. Soms, zoals in "Camper", neigen De Portables dan weer naar de vroege Pink Floyd, toen die nog de geniale doch lichtjes gestoorde Syd Barrett in hun midden hadden. Songs als ’The Boy Of The White Purifying Bed’ of "Angela Vs. Neil" brengen dan weer de sad motherfucker in ons naar boven: zondagnamiddagmuziek zou je het kunnen noemen. "Spögelseshavn" deed ons terugdenken aan Zea, het obscure en artistiek correcte debuut van dEUS. De sfeer waarin het nummer baadt, houdt het midden tussen folk en film noir. "Honourable Man" doet denken aan het soort electrorock waarin ook The Fall en LCD Soundsystem excelleren. De baslijn lijkt geleend van Bloc Party’s "Positive Tension", de gitaarpartij van Grauzone’s "Eisbär" en voor de zangpartij zou het best kunnen dat De Portables zich lieten inspireren door het geneuzel van Mark E. Smith, de kleurrijke frontman van The Fall.
John Terra is geen wereldplaat geworden, maar het album gloeit wel lekker na: ideaal als tegengif voor de winterblues waar we hier ten huize toch een beetje last van hebben. De combinatie van nonchalance en ambitie die de band kenmerkt, is een verademing tussen alle bands die zichzelf vandaag de dag toch oh zo ernstig nemen. Het maakt ook dat De Portables nooit, maar never say never of course, grote internationale potten zullen breken. Maar niemand die daar verder rouwig om is.
