Met : Vince Vaughn, Malin Akerman, Jason Bateman, Kristen Bell,
Faizon Love, Jon Favreau, Kristin Davis, Jean Reno e.a.
Soms komen er komedies in de zalen waarvan je op voorhand weet
dat ze gaan sucken. Dan hoop je op een handvol geslaagde (liefst
vunzige) moppen waar je, ondanks jezelf, toch mee kan lachen, op
enkele frisse verschijningen die je aandacht hopelijk wat kunnen
afleiden, op een crap-gehalte dat zo hoog is dat het toch weer zeer
geestig wordt of op een cameo van Will Ferrell – hell,
daar wacht ik zelfs in elke film op. Maar dan wacht je alleszins
niét op ‘Couples Retreat’, een “komedie” (ha tiens, dat was
grappig?) in de lijn van ‘Marley & Me’ die zo bedroevend onleuk
is en zodanig barst van de vals smakende Hollywood-siroop dat ik me
na een uur begon af te vragen wanneer de eerste grap er dan
eindelijk zou komen. Qua frisse verschijningen zit het met Malin
Akerman en Kristen Bell wel snor en het crap-gehalte swingt de pan
uit, maar door het ontbreken van enige moppen whatsoever
én de afwezigheid van Will Ferrell blijft ‘Couples Retreat’
hopeloos steken op het niveau “wilt ge mij alstublieft wakker maken
als het gedaan is?”.
Is het overigens al iemand opgevallen dat steeds meer films
geschreven worden door drie of meer mensen? En dan gaat het niet om
moeilijke politieke drama’s of onnodig ingewikkelde
mozaïekvertellingen. Neen, dan gaat het om ‘Bride Wars’, ‘He’s Just
Not That Into You’, ‘Knowing’, ‘Transformers 2’ of ‘Dance Flick’.
Dat er een man of vier nodig is om zo’n dingen op papier te zetten,
tart eigenlijk alle verbeelding en het is in feite een heel
deprimerende gedachte: dat die mensen enthousiast werden over de
ideeën die het doek uiteindelijk gehaald hebben! Wat moet het
materiaal dat in de prullenbak is beland, dan niet voor drek zijn
geweest? Ach, het onderstreept vooral dat mainstream-Hollywood vaak
letterlijk bandwerk is. Ik hoop dat mensen die een scenario
schrijven als dat van ‘Couples Retreat’ zelf doorhebben dat ze een
product hebben afgeleverd en niets meer. En wie kan ze dat kwalijk
nemen? ‘Couples Retreat’ heeft ondertussen al het dubbele
opgebracht van wat het gekost heeft.
Het verhaal gaat van start wanneer het neurotische koppel van
een vriendenkliek (Bateman en Bell) aankondigen dat ze overwegen om
te gaan scheiden. Ze kunnen geen kinderen krijgen en dat zet (te)
veel druk op hun relatie. Maar om het allemaal nog één kans te
geven – ze zien elkaar immers nog graag – willen ze een week naar
een paradijselijk vakantieoord trekken, waar ze kunnen deelnemen
aan enkele cursussen couples building, gedoceerd door
monsieur Marcel (een irritante Jean Reno). Het addertje is
dat zo’n reis peperduur is: ze willen dus gaan voor een tarief met
groepskorting en daarvoor moeten ook hun zes vrienden meegaan. Dave
(Vaughn) en Ronnie (Akerman) zijn het normale koppel waarmee de
kijker zich moet identificeren (terwijl wij al meteen dachten:
Vince Vaughn getrouwd met Malin Akerman? Yeah right!),
Joey (Favreau) en Lucy (Davis) zijn van elkaar vervreemd en geilen
alleen nog op andere mannen en vrouwen en Shane (Love) is net
gescheiden, maar neemt in de plaats van zijn vrouw zijn nieuwe,
piepjonge vriendin mee. Komt dat wel goed? Ik had van bij aanvang
al zo’n donkerbruin vermoeden van wel.
Alle elementen voor een mierzoet, doodbraaf zedenkomedietje
zitten dus stevig op hun plaats. Sympathiek hoofdkoppel? Check.
Ziekelijk schattige koters? Check. Mooie locatie? Check.
Zedenlesje? Check. Zo is heel de prent één lange checklist van
obligate plotelementen die nu eenmaal thuishoren in een romantische
komedie, omdat – tja, omdat dat gemakkelijk verteert en niemand
tegen de schenen schopt, zeker? Dat je op voorhand al weet hoe de
film gaat evolueren, moet je er dan maar bijnemen. ‘Couples
Retreat’ is – om een lang verhaal kort te maken – zo braaf als de
pest, ook al wordt er geflirt met het idee van overspel, begint een
van de personages bijna – een kruisbeeld, een wijwatervat, snel! –
te masturberen en zegt af en toe eens iemand ‘shit‘. De
dialogen doen hun best om vragen op te roepen over trouw en
ontrouw, liefde, verliefdheid en dat soort dingen, maar zijn
nergens zo scherp als ze denken te zijn. Poëtische, diepgaande of
rake observaties over de liefde zoals in ‘Eternal Sunshine’, ‘In
the Mood For Love’ of – waarom niet – de halve Apatow-catalogus
hoeft u hier dus niet te verwachten.
In de meest gewaagde scène van de film komt een granieten
rotsblok van een yogaleraar – in slow motion en met
ballenknijpertje – uit het water gestapt, waarna de yogales een
vreemde wending neemt en we een montage krijgen waarin de mannen
bedenkelijk kijken terwijl de gespierde man hen allemaal trakteert
op wat nog het meest lijkt op verschillende standjes tantrische
seks. Hoe vaak zou die mop ondertussen al gemaakt zijn? Het is
nochtans de beste uit heel ‘Couples Retreat’ – en ook wel de enige
die ik mij kan herinneren. Voilà , en nu u dat weet, moet u al
helemaal niet meer gaan kijken. Maak u geen zorgen, het komt
allemaal goed op het einde. Ondertussen ga ik ‘Stranger Than
Fiction’ nog eens insteken. Een uitstekende film over de liefde, en
mét Will Ferrell. Schol!
