De laatste plaat van The Rudy Trouvé Septet klokte af in 2007. Het watertanden naar een opvolger mag echter stopgezet worden: de band rond schilder/muzikant/duivel-doet-al Rudy Trouvé heeft een nieuwe collectie prachtsongs afgeleverd.
"De verovering van de wereld in 11.000 stappen," dat was de kop boven een interview dat Rudy Trouvé ergens in de tweede helft van de jaren negentig gaf. De aanleiding voor het gesprek was, als ons geheugen ons niet in de steek laat, het verschijnen van een nieuwe plaat van een van zijn toenmalige bands, vermoedelijk Gore Slut of Kiss My Jazz. In die titel zat eigenlijk alles waar Trouvé voor stond en nog altijd staat.
Kiss My Jazz en Gore Slut mogen dan al een hele poos tot het verleden behoren, Trouvé blijft onverstoorbaar verder timmeren aan de verovering van de wereld. Op 2007 – 2009 doet hij, samen met zijn Septet, de dertien laatste stappen uit de doeken. De plaat is het vervolg op eerdere albums als 1999-2002, 2003 – 2007 pt. 1 en het alleen op iTunes uitgebrachte 2003 – 2007 pt. 2. Eenvoud siert, ook in titels.
Hoewel er een duidelijke lijn zit in de platen van The Rudy Trouvé Septet —voorheen trouwens gewoon Rudy Trouvé, nadien een Sextet —, kan de man toch boeiend blijven. Elk album betekent immers een kleine evolutie. Voor wie dat te weinig of te vraag is, bestaat iH8Camera, een soort vertakking van The Love Substitutes waar ongeveer iedere muzikant die bekend is met Trouvé al eens bij speelde.
Maar van de waanzin die iH8Camera in muziekvorm giet, is op 2007-2009 niet veel te merken. Het nieuwe Septet-album biedt Trouvé de mogelijkheid om als verhalenverteller voluit te gaan: dagboekachtige nummers blijken nog steeds ’s mans sterkste kant. Gecombineerd met Trouvé’s warme stem en glasheldere, vaagweg op jazz en sixtiespop geïnspireerde melodieën levert dat parels op als het dromerige "Allright" of het veel te korte "Soundtrack For Woman Nr. 2 – A 70ties Soft Porn Tribute".
Ook "A Farewell To The Giant" bevat diezelfde wondermooie dagdroomatmosfeer die de mooiste van Trouvés liedjes binnensluipt. Daarbij lijkt het Frans nachtleven, zoals dat vormgeven werd in chansons en films, nog steeds een grote inspiratiebron. Zelfs in het pianoniemendalletje "Le Theme Du Souffleur" schemert grandeur door. En warme nostalgie. Zeker in een nummer als het instrumentale "The Sound Of Our Childhood", een eerbetoon aan Ennnio Morricone & Les Ypersounds en Bert Kaempfert. Wie voor 1990 geboren is, herkent het melodietje dan ook onmiddellijk.
Naast dergelijke knipogen is er ook plaats voor kleine experimenten, zoals "Dub Undead", dat heen en weer slingert tussen Dinosaur Jr.-gitaren, dubachtige ritmes en subtiele geluidsinterventies, die zowel uit een beatbox als uit een piano komen. Of er is "Footage", dat een samenzang laat horen die opgewekter klinkt dan vast de bedoeling was.
Maar zo’n kleine ontsporingen zijn een deel van de sterkte van het oeuvre van Trouvé. The Rudy Trouvé Septet mag dan, op een klein succesje met de single "’Till The Next Time Around" na, compleet onder de radar blijven, het gezelschap is een van de meest talentvolle dat in dit land te vinden is. Moest het niet zo’n kig woord zijn, dan omschreven we 2007 – 2009 als charmant. In ieder geval is het de perfecte plaat om na het vallen van de avond de wereld buiten te sluiten en, met behulp van een fles lekkers, helemaal in de muzikaal-cinematografische wereld van de nieuwe HeavenHotel-worp ondergedompeld te raken. De hoeveelste stap in de verovering van de wereld 2007 – 2009 nu juist is, is niet helemaal duidelijk. Maar langzaam maar zeker komt het doel dichterbij.
