Allez, het is dan zover: de eerste volledige LP van het
Nederlandse The Devil’s Blood werd losgelaten op de wereld. Hun
voorgaande werk, de EP ‘Come, Reap’ werd in retrokringen wild
enthousiast onthaald, en ook live blijkt de band een sensatie te
zijn. Bijgevolg stonden ze ondertussen al twee keer te blinken op
het podium van Roadburn. Optredens worden trouwens ‘rituelen’
genoemd en ingekleed met bloed, kaarsen en meer sfeerbevorderende
middelen. De band wist met andere woorden de spanning naar dit
debuut toe flink op te bouwen, en dat alles door eigenlijk
klassieke hardrock te spelen in een klassieke bezetting (+1
gitarist) en met een klassieke zangeres. Ik verwacht van F. geen
aria uit ‘Die Walküre’, maar dat ze houdt van wat gotische bombast
is wel duidelijk.
De LP begint (na een intro) redelijk uptempo met het duo ‘Evermore’
en ‘I’ll Be Your Ghost’. Het drievoudige gitaarspel en de
engelachtige vocalen geven samen vuurwerk, en alles past als
gegoten in een catchy seventies rockraamwerk: de
beide refreintjes blijven dan ook al dagen als een vloek aan mijn
lijf kleven. Het tweede nummer is een passioneel liefdesnummer met
een morbide tekst, die in contrast staat tot de opgewekte sfeer van
de muziek. Het is een contrast dat de band wel vaker uitspeelt, en
eerlijk gezegd hoor ik al bij al weinig dat het duistere imago
ondersteunt.
Nummers vier en vijf zijn wat meer uitgesponnen. ‘The Yonder
Beckons’ is een traag meanderend nummer met op het einde wat
solo’s, maar tegen dan is mijn aandacht al verslapt. Er is geen
spanningsboog en de hippiesfeer die het oproept ruikt nogal
belegen. ‘House of 1000 Voices’ is gelukkig wat dynamischer, maar
bevat desondanks weinig memorabele momenten. De vocalen worden ook
vaak digitaal vertwee- of verdrievoudigd en voorzien van effecten.
Dat is aanvankelijk leuk, maar in plaats van de zangeres te
versterken verzuipt ze zo een beetje in deze lange nummers. Ook die
dramatische uithalen kunnen haar jammer genoeg niet redden.
Het album trekt zichzelf weer op gang met ‘Christ or Cocaine’, dat
naast een provocerende titel ook weer wat leuke zanglijnen bevat en
warme solo’s. Het is net genoeg om te doen vergeten dat de
basisriff en -beat van dit nummer feitelijk doorsnee stadionrock
is, die meer doet denken aan Survivors ‘Eye of the Tiger’ dan aan
Black Sabbath. ‘Queen of My Burning Heart’ is niet alleen een
relatief korte rocker met een licht psychedelisch refreintje en een
pulserende ritmesectie, het is ook een prematuur einde van de
LP.
Hierna zakt het niveau wat mij betreft onder een aanvaardbaar
niveau. De volgende nummers zijn niet per se slecht, maar het lijkt
alsof ik naar een jamsessie van Shocking Blue en Golden Earring
luister in plaats van naar een zelfbewuste, duivelse retroband. De
nummers teren te veel op herhaling en overproductie om de creatieve
armoede te maskeren. Bovendien beginnen de karakteristieke
elementen van de band juist op mijn zenuwen te werken: de zangeres
kiest te vaak voor de gemakkelijke pathetiek door wat vibrato’s in
haar zanglijnen te gooien. Drie gitaristen in een band kan
verrijkend zijn, maar het mag de dynamiek van het nummer niet
belemmeren.
Nergens kiest de band voor volle kracht vooruit; een keuze als een
andere, maar al dat vlechten met riedeltjes die nauwelijks van
elkaar verschillen wekt bij mij bewondering noch trance op,
hoogstens irritatie. Hiermee wil ik niet gezegd hebben dat het
slechte gitaristen zijn, dat wordt immers voldoende ontkracht in de
afsluitende solo’s van ‘The Anti-Kosmik Kagick’, maar naar mijn
aanvoelen gebeurt hun samenspel te weinig in functie van het
nummer.
Het debuut van The Devil’s Blood’ laat me dus zitten met een kater,
maar dat krijg je als een hype versterkt wordt door de vluchtige
euforie van een paar goede nummertjes. Feit is dat voor iedere
track die de seventies met stijl doet herleven er op dit
album ook eentje staat die me gelukkig stemt dat het 2009 is.
Jammer, want ik ben er desondanks van overtuigd dat de band het wel
in zijn mars heeft om een overtuigende LP af te leveren.
