Een plaat met een titel als Watch Me Fall: het kan zowel op een waarschuwing als op een knipoog duiden. Wat in ieder geval helemaal als een paal boven water staat, is dat Jay Reatard na voorbode Matador Singles 08 met Watch Me Fall nog maar eens met een iets commerciëlere plaat uitpakt.
Toch is het geen verrassing dat Reatard het in zich heeft om popmuziek te maken. Dat creatieve talent kwam in de tijd dat hij in vijf punkprojecten tegelijkertijd zat namelijk al naar boven. Wat Watch Me Fall echter van zijn toenmalige rauwe punk onderscheidt, is het popgehalte dat tegenwoordig meer en meer de bovenhand krijgt en het ruige punkgehalte in een hoekje verdrijft. De hamvraag hierbij is of dat een toegevoegde waarde oplevert of net niet.
Met opener "It Ain’t Gonna Save Me" zijn wij alvast niet geneigd om te denken dat Watch Me Fall veel toe te voegen heeft. Het liedje is met zijn troosteloze tekst weliswaar een prachtig voorbeeld van Reatards’ hopeloze wereldbeeld, maar dat nieuwe en eerder propere geluid vertolkt het troosteloze karakter minder goed. En wie hierbij de bedenking maakt dat een punkgroep als Sex Pistols eveneens tot het wondere wereldje van de popmuziek doordrong en hiervoor totaal niets aan vuiligheid heeft moeten inboeten, weet hoe het anders kan.
Dat het echter verkeerd is om hier een volledig negatief eindoordeel op te bouwen, mag eveneens gezegd worden. Dat bewijst bijvoorbeeld "I’m Watching You", een track waarvoor Reatard een beroep heeft gedaan op een soort van militaire hymne, om hieruit een heel fris popnummer op te bouwen. Een liedje als "Wounded" toont vervolgens hoe zomerse melodieën en ludieke vocalen nieuwe perspectieven bieden. Beide nummers tonen hoe Reatard redelijk goed zijn plan weet te trekken in het wereldje van de popmuziek en erin slaagt om zijn punkwoede naar creativiteit te vertalen.
Dat het maken van muziek op een commerciëler niveau nog andere voordelen met zich meebrengt, mag op zijn beurt uit een nummer als "Hang Them All" blijken. Manpower is hier het sleutelwoord, want in het liedje klinkt Reatard namelijk als zichzelf, vermenigvuldigd met drie, en dat allemaal dankzij een paar gastzangers. Niet dat het liedje qua overtuigingkracht met Reatard-projecten uit de oude doos als Lost Sounds en Destruction Unit kan concurreren, maar Reatards’ nieuwe middelen komen het verfrissende effect van Watch Me Fall wel ten goede.
Of Reatard na In The Red Records en zijn eigen sinistere labels nog een bestaansreden heeft, lijdt bijgevolg geen twijfel. Of Watch Me Fall hiervan reeds het hoogtepunt genoemd kan worden echter des te meer. Van creativiteit was er op Reatards’ oude albums namelijk eveneens sprake en met Watch Me Fall krijg je hiervan gewoon een minder krachtige en bravere versie voorgeschoteld. Wij slagen er maar niet in om te begrijpen waarom intensiteit en popmuziek niet beter met elkaar te combineren vallen. Want laten we heel eerlijk zijn: hoe beroerd had de muziekgeschiedenis er wel niet uitgezien als The Rolling Stones braver hadden moet klinken om erkenning te krijgen?
