Achttien jaar, geplaagd door enkele sociale en emotionele issues en opgegroeid op een varkensboerderij in een onooglijk en bekrompen Oostenrijks bergdorp. Zo luidt de bondige biografie van Soap & Skin’s wonderkind Anja Planschg. Op zich niet opzienbarend, ware het niet dat ze met Lovetune For Vacuum een onwaarschijnlijke mooi debuut ter wereld bracht. De vergelijkingen met Kate Bush, Cat Power en Nico zijn dan ook niet van de lucht, en voor één keer zelfs terecht.
Er bestaan zwarte platen en er bestaan gitzwarte platen. Lovetune For Vacuum behoort zonder twijfel tot de tweede categorie. Wie dit album kan beluisteren zonder aan het eind toch enigszins een bezwaard gemoed te hebben, of ten minste door een stevige scheut melancholie overvallen te worden, heeft waarlijk geen hart. Het is niet zozeer dat de plaat deprimerend is, veeleer wordt ze beheerst door een heerlijk hedendaagse weltzschmertz, en dat blijkt lang geen onaangenaam gevoel. Ja, terwijl regendruppels op een lusteloze zondagmiddag loom hun weg over het glas van de ruiten zoeken, Lovetune For Vacuum opzetten, voor je uit naar buiten staren en in no time zal je vertoeven in de melancholische en surrealistische droomwereld van Soap & Skin. Een mens zou er zowaar bijna poëtisch van worden.
Centraal in de muziek van Anja Plaschg staat haar klassiek geschoolde pianospel. Soms doet ze niet meer dan met slechts enkele (zware) akkoorden een sfeer neerzetten, terwijl ze op andere momenten — zoals in het prachtige “Cynthia” — een heuse virtuositeit laat zien en de song draagt. De stem van Plaschg, het tweede centrale ingrediënt van Soap & Skin, is op een vreemde manier tegelijk lieflijk, apathisch en wispelturig. Zo nu en dan waagt ze zich wel eens aan een onverwachte schreeuw of een dissonante falset, maar over het algemeen blijft de zang een heel stuk meer in toom dan bij pakweg Cat Power of Antony. Door de band genomen klinkt Plaschg eigenlijk vooral als een lieflijke ijskoningin. Soap & Skin is echter zoveel meer dan enkele brave liedjes over teen angst, gebracht door een meisje dat toevallig ook nog wat op de piano kan tokkelen. Ook al zijn het de prachtige melodieën die je vanaf het eerste nummer in vervoering brengen, het zijn vooral de vele weerhaakjes die van Lovetune For Vacuum een indrukwekkend debuut maken.
Vaker wel dan niet zijn de songs op Lovetune immers heuse soundscapes, die geregeld aan Sigur Rós of Múm herinneren — en daar niet eens voor hoeven onder doen. Plaschg is bovendien lang niet vies van ambachtelijk geëxperimenteer met allerhande technische snufjes. Invloeden uit ambient en electronica vervlechten zich probleemloos doorheen haar songs, en geven er meer pit aan. Op de tussendoortjes “Turbine Womb” en “DDMMYYYY” horen we haast de Einsturzende Neubauten over nemen, terwijl het wrange “Fall Foliage” toch waarlijk naar breakbeat gaat leunen. Door de afwisseling van eenvoudige, traditionele songs met wat scherpere en meer experimentele nummers, blijft Lovetune For Vacuum de volle 40 minuten boeien. Natuurlijk zit er wel wat minder werk tussen (“Thanatos” en “Spiracle” bijvoorbeeld), maar de plaat is toch vooral een opeenstapeling van de ene topper bovenop de andere. Vooral “Cry Wolf” en “Brothers of Sleep” horen zonder twijfel bij de allerbeste stukken muziek die de laatste jaren geschreven werden.
Lovetune For Vacuum is een prachtige, lieflijke plaat met een bijzonder scherp randje. Misschien zal niet iedereen de stevige dosis melodrama kunnen smaken, en misschien mochten de weerhaakjes nog wat langer. Misschien ook het geheel nog wat pittiger, de teksten wat matuurder. Misschien. Maar met zekerheid is Lovetune For Vacuum in al haar imperfectie een bloedmooie plaat.
Soap & Skin laat live van zich horen op 16 mei tijdens Les Nuits Botanique in Brussel.”
