Het
is alweer lente! Tijd om al flierefluitend de weide natuur in te
trekken, zo werd ons vroeger ingefluisterd. Geen betere remedie
tegen stress en z’n maagzweren dan een heerlijke boswandeling
temidden de al evenzeer flierefluitende vogeltjes en hun
nesteldrang. Volkswijsheden, ze zijn er om geloofd en nagevolgd te
worden, maar van dat getjilp zullen we echter niet zo veel horen.
We hebben met ‘Mutations of the Modern Age’ immers onze nieuwe
kompaan gevonden als ons gemoed zich in een ietwat nostalgischer
bui bevindt. Maar u hoeft deze band niet enkel daarom in uw
notitieboekje te krabbelen, neen, want naast een paardenmiddel om
de demonen der weemoed te temperen is dit debuut van het
West-Vlaamse collectief Surrealistic ook gewoon een dijk van een
visitekaartje geworden (lees: eveneens een aanrader voor de nog
onbesmette zieltjes onder jullie) die een fascinatie voor sferische
rockers als Tool en Oceansize verraadt. Surrealistic overstijgt de
plaatselijke agricultuur met verve, dus denk vooral niet aan een
stel boeren die minutenlang dezelfde noten zitten te rammen terwijl
de beste appelsienenkistendrummer uit de streek z’n agressie
botviert op z’n pseudo-instrument; boerenrock op de amfetamines
zoals we ze hier thuis noemen. Het mag duidelijk wezen dat de
vruchtbare poldergrond nog heel wat geheimen herbergt die verder
reiken dan de plaatselijke agricultuur.
Ondanks deze lovende woorden durven we niet gewagen van een
wereldplaat, laat staan een topper in eigen land. Daarvoor wordt
bezwerend wat te vaak verward met monotoon en vergeten de nummers
soms wat te beklijven. Het spreekwoordelijke zout ontbreekt met
andere woorden soms op de al even spreekwoordelijke patatten. Toch
geen klagen echter, want die momenten dat het kruidenpalet goed
zit, zit het wel uiterst goed, supranationaal goed zelfs. Luister
naar het overheerlijke ‘Licking The Fuchsia’, schijnbaar een
verloren nummer uit Tool’s ‘1O,OOO
Days‘ studiosessies, met abstractie van de dierlijke grom van
James Maynard Keenan, maar wel gestuurd door de al even dreigende
vocalen van West-Vlaamse muze Sofie Vannoote. We zijn vooral fan
van de manier waarop de gitaren over elkaar lijken te rollen,
liggen te worstelen met zichzelf, maar dan uiteindelijk toch mooi
op hun poten terecht komen, met een understatement gezegd. Nog
overheerlijker is het daarop aansluitende ‘Deficit’, waarbij we
haast letterlijk het rolgras voor ons voeten voelen wegsuizen,
terwijl The Good, The Bad en The Ugly de wapens tegen mekaar
trekken. Geen kwestie van raak schieten, gewoon een kwestie van
zich neer te vleien en goed te luisteren wanneer het nummer zich
gaandeweg ontpopt tot de ware erfgenaam van Camel, progrockers van
voor zelfs wij in de moederschoot zaten. Als derde hoogtepunt komt
‘Yellow vs Brown’ in aanmerking, de zang trekt zich ietwat op de
achtergrond terug en gunt de gitaren hun ultieme apocalyptische
moment. Wij dachten: Isis; wij denken: Steak
Number Eight heeft concurrentie, zowaar zowaar.
Enig minpuntje, zoals hierboven al eens aangehaald, is dat
‘Mutations of the Modern Age’ vaak nogal wat voortkabbelt, zonder
daarbij slecht te worden, maar zichzelf daardoor wel verliest in
overbodige sfeerspielereien. Met de hand op het hart kunnen we u
geen slecht nummer aanwijzen, maar wat Surrealistic nog moet leren
van ‘genregenoten’ (in het brede kader althans) als Porcupine Tree
is om hun tot in de kiemen uitgewerkte sfeerschepping af en toe ook
eens te verbinden met een catchy refrein (waarmee we geen ‘ruby
ruby ruby’-toestanden bedoelen), of alleszins een iets luchtiger
totaalpakket, zodat de slecht verlichte, rokerige, cafés ontgroeid
kunnen worden en ze zich een weg mogen banen naar iets grotere
platforms. Het talent is er alleszins, nu enkel wat meer sturing op
sommige punten, en we voorspellen dit jong geweld (gemiddelde
leeftijd: 24 jaar) een toekomst tot ver buiten de West-Vlaamse
akkers.
