Rough
Het ging goed hard met folk lady Alela Diane Menig nadat haar
debuut ‘The Pirate’s Gospel‘ ons twee jaar geleden bereikte.
Oké, het had er wel zo’n drie jaar over gedaan om in Europa te
geraken maar eenmaal het er was, ging het van cd-speler naar
cd-speler als een lopend vuurtje en vestigde het Alela Diane als
een folkartieste om rekening mee te houden. Wanneer de mensen je
niet meer vragen of Diane nu je voor- of familienaam is, wil dat
toch al iets zeggen.
Intussen is Alela al een aantal keer in ons land geweest, heeft ze
er zelfs opgetreden en heeft ze haar twee folkvriendinnen Mariee
Sioux en Alina Hardin op sleeptouw genomen. Alle drie maken ze deel
uit van de folkscène van Nevada, al is dat niet voor lang meer want
Alela heeft zich een huisje gevonden in Portland en trekt er
binnenkort heen. Althans als we haar blog mogen geloven.
Onlangs was Alela Diane als gastzangeres nog te horen op de eerste
plaat van het Headless Heroes-project, vandaag ligt haar
nieuwe album met eigen materiaal in de rekken. De aard van de songs
zelf is grotendeels gelijk gebleven. De zanglijnen en haar eigen
stem zijn nog steeds van groot belang. Het voornaamste verschil
vinden we in de begeleiding, want heel wat songs hebben extra
instrumenten ter ondersteuning gekregen. Zo wordt de prima opener
‘Dry Grass & Shadows’ eerder een countrysong dan een folknummer
door een dominante pedal steel.
‘To Be Still’ is een goede folkplaat geworden maar haalt toch het
niveau van ‘The Pirate’s Gospel’ niet. Het aantal écht goede songs
ligt wat lager en in de categorie van songs die voldoende zijn,
doen er een paar te lang over. ‘To Be Still’ bijvoorbeeld – ook met
pedal steel – had korter gemogen (want te veel van hetzelfde is
uiteraard niet wat we willen). Hetzelfde geldt voor ‘Take Us Back’
en ‘Every Path’. Het eerste haalt zijn melodie en kracht uit een
eenzame, mooi geïntegreerde viool. Jammer weet Alela niet goed
wanneer te stoppen want had dit nummer een minuut minder lang
geduurd, het was een van de betere op dit album. Ook ‘Every Path’
heeft erg veel potentieel, met een mooie zanglijn als pluspunt,
maar kent hetzelfde probleem.
Waar zitten de songs waar wel alles goed zit? Voornamelijk in het
albumbegin. ‘Dry Grass & Shadows’ hadden we al belicht, het
daarop volgende ‘White As Diamonds’ heeft ook alles mee. Bescheiden
percussie maakt het een van de meest drukke songs en Diane laat
haar stem naar goede gewoonte veelvuldig overslaan. Toch staat de
song die het meest werkt nog een plaats verder en kreeg de titel
‘Age Old Blue’. Het nummer wordt vocaal ondersteund door Michael
Hurley, wiens zachte stem perfect aansluit bij de wat scherpe
klanken van Alela. Bovendien is het gewoonweg een sterk
gestructureerd nummer dat beklijft dankzij een eenvoudige aanpak.
Bijna even lieflijk is ‘Tatted Lace’. Subtiel glijden vrouwelijke
backing vocals op het erg beweeglijke pad van Alela’s stem mee.
Diezelfde stem slaat tegen het einde van de song misschien wat te
veel over. Niet overdrijven, Alela. Er lopen al genoeg geiten
rond.
Het kan niet makkelijk zijn om een debuut als ‘The Pirate’s
Gospel’, waarin je je betere nummers uit jaren verzamelt, met een
opvolger te evenaren. Alela Diane heeft de meeste nummers van haar
tweede plaat wat meer opgevuld, wat niet altijd even positief is
want in dit genre zijn het nogal vaak eens de meest kale songs die
scoren. ‘To Be Still’ is een typische tweede plaat na een sterk
debuut. Het is een mooi folkalbum met kleine mankementjes. Zo heeft
Alela nog iets om aan te werken voor haar derde album.
www.aleladiane.com
www.myspace.com/alelamusic
Alela Diane speelt op 7 april in de AB (Brussel).
