Bijna net zo donker en sfeervol als The Knife, maar down to earth als Goose. En bij momenten zo aanstekelijk als Justice, maar evengoed lieflijk zoals we dat van Röyksopp gewoon zijn. De nieuwe Soldout laat zich misschien niet makkelijk omschrijven, maar als luisterervaring is Cuts een verslavende belevenis.
Cuts heet de tweede van Soldout. En dan hebben we het niet over Sold Out, de coverband, maar over het electroduo dat alweer vijf jaar geleden veelbelovend debuteerde met Stop Talking. Heerlijk overstuurde electrobeats knalden ongestoord in het rond en Soldout leek een volgende logische stap in het verhaal waar eerder door Front 242 en The Neon Judgement hoofdstukken waren verzorgd. Na een tussendoortje met akoestische versies van de nummers op Stop Talking werd het evenwel stil rond Soldout.
Ondertussen stond de buitenwereld echter niet stil. Artiesten als Tiga, Justice, Digitalism en Soulwax werden sinds het verschijnen van Stop Talking vaandeldragers in de elektronische muziek. Nu Charlotte en David, de twee creatievelingen die achter Soldout schuil gaan, met Cuts op de proppen komen, wordt gelukkig duidelijk dat Stop Talking geen lucky shot was. Opvolger Cuts is donkerder, intenser, mooier.
Om tot dat resultaat te komen, trok Soldout de studio in met Jason Boshoff (Basement Jaxx). Of het aan Boshoff ligt of gewoon aan de ontwikkeling die David en Charlotte de afgelopen vijf jaar doormaakten, is niet helemaal duidelijk. Maar feit is dat Cuts vanaf de allereerste minuut duidelijk maakt dat het geen wegwerpplaat is. Verre van zelfs. Opener "The Call" klinkt als een mission statement dat de mogelijkheid op enige compromis volkomen uitsluit. Bulkend van de spanning komt het nummer aangeslopen, met sinistere zanglijnen, zweverige beats en een onverhoeds losbarsten van gitaren en elektronica. Indruk maken, wordt zoiets al eens genoemd.
Datzelfde gaat ook op voor het zinderende "One Word And The Next" en het tweeluik "Come On". Het eerste deel van laatstgenoemd voorbeeld komt binnengestormd als een kruising tussen Nid & Sancy, The Subs en, jawel, een frivole synthesizer uit de jaren tachtig. Waarna de song bijna onmerkbaar open bloeit, inclusief drum ’n’ bass-knipogen, en voor een pompende climax zorgt.
Hoewel het niet makkelijk is op Cuts potentiële hits aan te wijzen, is het album een consequent sterke, broeierige plaat, wat uiteraard nog altijd te verkiezen is boven een of twee sterke singles en een dozijn vullers. Soldout bevestigt zichzelf met dit album. Hoewel Cuts wat buiten de heersende dancegeluiden valt, staat de plaat er. En achteraf zal dat buitenbeenaspect misschien zelfs de sterkte van dit album blijken. Door niet op de, zeg maar, Ed Banger-kar te springen, maar verder het eigen geluid te verkennen, laat Soldout merken dat het een blijver is. Cuts mag op het eerste gehoor wat vreemd aandoen, maar het is een plaat die het potentieel van een lang leven in zich draagt. Zeker in de nog hevig evoluerende dancewereld is dat een puike prestatie.