Soldout is een Waalse electrogroep die met Stop Talking een intrigerend eerste album heeft uitgebracht. Sommigen horen er Miss Kittin in, wij horen vooral alweer een sterke Belgische band met een eigen gezicht. Een mens zou van minder chauvinistisch worden.
"I Don’t Want to Have Sex With You" schreeuwt Charlotte in het eerste nummer en de toon is gezet voor een knap album. "I Can’t Wait" speelt met een heerlijk onderhuids keyboarddeuntje en een knap ritme, de song speelt met structuren en laat twee ritmes met elkaar in duel gaan, Charlotte kreunt haast extatisch op de song. "A Taste Of Candy" neemt ons terug naar electro medio jaren tachtig met bijna simplistisch klinkende keyboards, naïef aandoende drumritmes en Charlottes Engels waar een vingerdik Frans accent doorheen geweven wordt. "You’re Not OK" is druk met gejaagde keyboards en een niet aflatende hi-hat. De bezwerende en ingetogen half gesproken zang contrasteert knap met de muziek en versterkt het gevoel van gejaagdheid nog meer.
"Get Out" verwijst in de hijgerige zang naar Madonna ten tijde van "Justify My Love", de seksuele spanning stijgt ten top met de ingehouden sounds die Charlotte en David bovenhalen. "We Are Soldout" is een heerlijk haast militaristisch aandoend statement. De hypnotiserende sounds en stem slepen de luisteraar mee om hem of haar volledig in de ban achter te laten. Tot "You’re Different" speels aanvangt en de bezwering verbreekt. "The Keys" sluit muzikaal aan bij een overstuurde oude Front 242, electropioniers bij uitstek, terwijl "Maybe Tomorrow" een melancholische toon aanslaat.
Soldout’s grote sterkte ligt bij haar twee leden: David en Charlotte. Naargelang de song wordt de zang hijgerig dan weer schreeuwend, klagerig of net gedecideerd. Charlotte mag dan wel strikt technisch niet de beste zangeres zijn, ze weet steevast haar stem aan te passen aan wat de song vraagt. Ook muzikaal zit alles meer dan snor: op het eerste gehoor zijn de songs eenvoudig van opbouw, maar de aandachtige luisteraar hoort hoezeer er gespeeld wordt en geswitcht tussen verschillende ritmes, hoeveel geluiden bijna onmerkbaar doorheen de song waden zonder de aandacht te trekken of de song te verstikken.
Steeds meer knappe bands uit het Franstalige gedeelte van België komen bovendrijven. Soldout mag dan wel zwaar schatplichtig zijn aan de hele electroscene, ze toont nogmaals aan dat op het gebied van electro België effectief zijn mannetje kan staan. Ze horen thuis in een lange rij van Belgische bands, zoals Front 242, The Neon Judgement, The Klinik, …Iets lichter en speelser van toon weet Soldout aan te sluiten bij een lange traditie en die naar de 21e eeuw op te heffen.
