Een jaar of twee geleden lieten The Galacticos zich met een zeer fijne demo opmerken als een in de gaten te houden band. Met het puike EP Phone Home bevestigt de groep zijn talent, al neemt dat niet weg dat The Galacticos nog steeds in de gaten gehouden moeten worden, zij het om een andere reden.
The Galacticos kent u misschien als het gezelschap dat morgen, dinsdag, in Het Depot een twaalf uur durend marathonconcert gaf. De setlist bestond enkel uit de song "Humble Crumble", en laat dat nu net het openingsnummer zijn van EP Phone Home. Op dat schijfje duurt het nummer ongeveer twee en een halve minuut. Een snelle berekening leert dat op twaalf uur tijd de band dat nummer een slordige driehonderd keer kon spelen. Zoiets zet een mens aan het denken. En aan het experimenteren.
EP Phone Home in de cd-speler, eerste nummer op endless repeat en g´´n, zoals dat zo mooi heet. De eerste paar keer bleef het nummer zowaar onopgemerkt. Een handvol luisterbeurten verder bleken zowel herkenning als een ongedwongen hoofdknikken hun intrede te doen. Na een klein halfuurtje werd er reeds volmondig meegezongen, maar bleek een lichtjes geïrriteerde stemming om de hoek te loeren, met als voornaamste merkbaar effect dat bij het meezingen de juiste toonaard algauw plaats moest ruimen voor een afschuwelijke vorm van klankproductie die gemakkelijkheidhalve misschien best onder ’ironisch toontje’ geplaatst wordt. Nog eens een halfuur later strandde een maanden volgehouden rookstoppoging, dienden alle scherpe voorwerpen achter slot en grendel opgeborgen te worden en kwam het besje van een deur verder met angstige blik in de ogen vragen of ze professionele hulp moest sturen.
Ja! Dinsdag! Naar Het Depot! Van negen tot negen! Met traangas in de aanslag! Want als er één idee onvoorstelbaar stompzinnig is, dan is het wel eenzelfde popnummer ononderbroken herhalen. Zelfs parels als "Sludgefeast", "Blue Monday" of "Peggy Sue" zijn niet bestand tegen overexposure. Laat staan een nummer van een beginnend groepje, zelfs als dat beginnend groepje een tijdje geleden een best leuke demo gemaakt heeft en nu met een alleraardigste EP op de proppen komt. Geen idee hoe het er dinsdag in Het Depot uiteindelijk aan toe zal gaan, die dag houden we ons gedeisd in een verlaten atoomschuilkelder in de Kempen, maar één ding staat als een paal boven water: wie aardige use once and throw away-nummers schrijft, hoort de rest van de bevolking met mate aan die nummers bloot te stellen.
In dat geval was er immers geen vuiltje aan de lucht en zouden we EP Phone Home dagelijks durven draaien. Twee keer zelfs als het moet! Want probeer maar eens weerstand te bieden tegen de hoekige, dansbare ritmes van "I’m With My Girl", die meer feelgood zijn dan de acute verschijning van een mooie meisjesglimlach in de lente. Of dat orgeltje in "Battlestar Galactico", hoor hoe het een paringsdans uitvoert met aanstekelijke gitaarpartijen en heerlijk nonsensicale lyrics. Groots is dit niet, maar voor oerdegelijk rock-’n-rollvertier mag om het even wie op om het even welk moment komen aankloppen, ook The Galacticos. Het enige wat we vragen, is — zelfs als het voor het goede doel is — alsjeblief niet te overdrijven.
The Galacticos spelen "Humble Crumble" en hun andere fijne nummers de komende weken en maanden op ontelbare podia in uw buurt. Waar en wanneer leest u op hun myspace.
