"Sorry will not bring my teen years back to me any time soon" jodelt Morrissey vrolijk op het nieuwe Years Of Refusal. Wie echter een tweede jeugd beleeft zoals deze plaat er één aankondigt, hoeft zich daar geen zorgen over te maken. Dit hoort bij zijn beste werk in lang.
Op de hoes van Years Of Refusal poseert Morrissey met een baby, en het enige dat je kunt denken is: "oh nee". ’s Mans vinnige hand om met zelfironiserende poses een onvergetelijk beeld te creëren (denk bijvoorbeeld aan de hoes van Your Arsenal, waarvoor hij als bokser poseerde) leek helemaal weg. Neen, voor de hoes zal zijn negende plaat niet herinnerd worden.
Even leek het dan ook alsof Morrissey de grandioze comeback die hij in 2004 had ingezet, meteen ook weer de nek zou omwringen. Ringleader Of The Tormentors brak niet alleen met het treurwilgimago van de zanger, maar was ook muzikaal een halfbakken brouwsel dat slechts zelden helemaal kon overtuigen. Opnieuw leek Mozza dus vertrokken voor een bestaan waar enkel de verstokte fan zich nog iets van aantrok.
Tijd dus dat de teugel opnieuw even aangetrokken werd en één en ander rechtgezet. Dat Morrissey zich goed in zijn vel voelt, was allemaal goed en wel, maar we wilden wel dat zijn muziek even goed was als in zijn treurwilgdagen. Dat de zanger met een album van dit kaliber zou terugkomen, hadden we echter niet verwacht.
Nochtans is Morrissey kennelijk nog steeds happy in the haze of a drunken hour want met de zwier van "Something Is Squeezing My Skull" trapt Years Of Refusal ongekend jolig af. "I’m doing very well" luidt de binnenkomer en in een rotvaart scheurt de band door één van de stevigere tracks uit het ondertussen rijkgevulde oeuvre. Anno 2009 horen ballen duidelijk opnieuw bij de dagelijkse outfit.
Meermaals drijven gedachten af naar de potige sound van Your Arsenal (1992), niet toevallig het album waarop Morrissey voor het eerst in zee ging met gitaristen Martin "Boz" Boorer en Alain Whyte. Zij zouden de komende zeventien jaar zijn steunpilaren worden. Dit is hun album met heerlijk gitaarwerk dat door de livefeel — het album werd grotendeels rechtstreeks ingespeeld — extra tot zijn recht komt. Zo is "All You Need Is Me" — dat vorig jaar al op een nieuwe Best Of stond — een geweldig aanstekelijke rocker die de drive en goesting van "You’re Gonna Need Someone On Your Side" echoot.
Fleurig is de fijne single "I’m Throwing My Arms Around Paris"; een Morrissey grand cru zoals we er nooit genoeg van hebben. Het is pop zoals hij het veel te weinig meer doet — denk "Everyday Is Like Sunday", "You Have Killed Me", … — met een aantal stembuigingen die doen denken aan het beste van The Smiths. Gevolg? Verschrikkelijk aanstekelijk, op het criminele af. We hebben er geen idee van hoe het met u zit, maar als wij dat refrein horen openbarsten, gooien onze armen zich vanzelf in een wereldomvattend gebaar met een theatrale twist. Wij? Dramaqueens? U maakt een grapje.
Nog meer toneel op het op een galoperend Spaans ritme voortjakkerend "When I Last Spoke To Carol", dat heerlijke mariacitrompetjes meekrijgt. De neiging de armen in de lucht te gooien en woeste heupbewegingen en ditto danspassen te maken is opnieuw onweerstaanbaar. Op hetzelfde warmbloedige elan gaat "One Day Goodbye Wil Be Farewell" verder. Hier horen we ook nog eens een heerlijk sarcastische Morrissey: "One day goodbye will be farewell/So drop me while we still have the time". En dan zwalpt Years Of Refusal even.
"It’s Not Your Birthday Anymore" heeft nog wel een heerlijk sarcastische tekst ("It’s not your birthday anymore/There’ s no need to be kind to you"), maar schurkt tegen het zeurderige aan. Het haalt de vaart uit de plaat, die zo aan momentum mist in de laatste sprint. Nochtans kunnen we daar weinig slechte woorden bedenken voor "Sorry Doesn’t Help" en "I’m OK By Myself" (dat hadden we ondertussen wel door), maar door die plotse luchtzak lijken ze niet meer dan een bijgedachte; nog even uitbollen, maar ook niet meer je best doen.
Op een zuchtje van zijn vijftigste verjaardag slaat Morrissey even terug met zijn beste plaat in jaren, die misschien zelfs het knappe comebackalbum You Are The Quarry (2004) overklast. Nauwelijks een goeie maand ver hebben we zo al een derde plaat van het jaar. 2009 maakt er een feestje van en Morrissey heeft de boot niet gemist.
Morrissey speelt op 8 juni voor een (neem een dramatische pose aan) hopeloos uitverkochte Elisabethzaal in Antwerpen.
