Worlds Fair, 2008
Peace Love Death Metal mocht dan wel een zeer puik debuut zijn,
en opvolger Death
By Sexy had dan wel enkele zeer straffe dingen in petto, maar
het lijkt erop dat Eagles Of Death Metal nu pas écht z’n geluid
gevonden heeft. Met ‘Heart On’ laten ze namelijk een
bom(metje)vallen. Josh Homme en Jesse Hughes klinken al lang niet
meer als The Eagles die deathmetal spelen. Neen, deze heren klinken
wel zoals rock n’ roll altijd zou moeten klinken: lekker smerig en
met een dikke knipoog (vooral naar de dames dan). Straffere (en
minder) songs maken ‘Heart On’ daarenboven minder fragmentair dan
z’n voorgangers, waardoor het skippen tot een uiterst minimum
beperkt blijft – afhankelijk van de bui waarin we ons bevinden
durven we ‘I Used To (Could’t Dance)’ wel eens wegtoveren, maar dat
is het enige. Een klassieker hebben ze niet in hun vingers, maar
onze kop eraf als ze dat echt zouden willen. Fun fun fun is waar
het hen om draait, zonder daarbij de kwaliteit van de nummers uit
het oog te verliezen.
En dat ramt ‘Anything ‘cept The Truth’ er meteen niet bepaald
zachtzinnig in. Een dikke vier minuten dezelfde monotone bezwerende
loodzware basisriff, maar het zouden er voor ons nog veel meer
mogen zijn, want met z’n ‘valse trage’ attitude doet de opener
denken aan ‘Gimme Shelter’ de Grand Funk Railroad-versie, en laten
we dat nu net een prachtige versie vinden. ‘Wannabe In LA’ kent u
waarschijnlijk al. De nieuwe single is dan wel niet zo
overrompelend als z’n voorgangers ‘I Only Want You’ of ‘I Want You
So Hard’, het catchy laagje om de koebellen heen swingt wel
behoorlijk hard de pan uit. Nog veel aanstekelijker is ‘Secret
Plans’. Tekstuele nonsens als “I want what I want what I want”
wordt zodanig geinig gebracht dat we er zowaar enige poëtische
kracht in vermoeden.
De tandem Hughes-Homme staat bij momenten zo scherp afgesteld dat
het niveau van QOTSA benaderd, en twee keren zelfs bereikt wordt.
Een eerste maal met ‘Now, I’m A Fool’, waarbij De Snor ons een
stevige krop in de keel bezorgt. Meteen wijst Hughes de sceptici op
hun ongelijk: de man kan zingen, en hoe. Maar ‘Cheap Thrills’, van
de hand van ene Meg Christian, vinden we nog net dat ietsje beter.
Sterker nog, het zou verre van misstaan hebben op Songs For The Deaf, tot
op heden nog altijd onze lievelingsplaat. Eagles Of Death Metal
valt dus, wat ons betreft, niet meer gemakshalve af te doen als een
opvullertje tussen de QOTSA-platen, laat staan een veredelde Desert
Sessions. Een speciale vermelding nog voor ‘Prissy Prancin’,
bedolven onder tonnen nuance hoorden we John Fogerty opnieuw het
mooie weer maken met CCR, en zeggen dat we dan nog niet eens
geboren waren. Laat staan in de bloemkolen zaten.
‘Heart On’ is dus zowat het meest indrukwekkende staaltje Eagles Of
Death Metal totnogtoe geworden. Er zullen er onder u vast wel zijn
die hen wat te veel van het ‘I Only Want You’-pad afgeweken wanen,
het pad van de falsetto-stemmetjes en start-stop-start-nummers, en
we kunnen het hen niet kwalijk nemen. Maar strikt genomen is ‘Heart
On’ in alle facetten dé bloemlezing van een onnavolgbare band
geworden. Fun fun fun!
http://www.myspace.com/eaglesofdeathmetal
Eagles of Death Metal spelen op 2 juli op Rock
Werchter.
