Elf maand geleden, op 15 december 2007 stond ze de eerste maal op Belgisch bodem in 4AD in Diksmuide, een paar dagen later stond ze in de knusse Rotonde van de Botanique. Het zaaltje was uitverkocht, ja. Maar het was nog maar de vraag of ze de Orangerie had kunnen vullen. Alela Diane was toen al de lieveling, maar wel van slechts een klein publiek van muziekliefhebbers.
Op 15 april van dit jaar verkocht ze moeiteloos de AB uit en was ook het grote publiek overstag gegaan. In tussentijd stond ze niet meer alleen op het podium, maar had ze een volwaardige band mee waarbij Matt Bauer en vaderlief Tom Menig afwisselend gitaar, banjo, mandoline, bas en drum bespeelden terwijl haar jeugdvriendin Mariee Sioux voor de tweede vrouwelijke stem zorgde. Tijdens twee nummers kwam zelfs een heus koor de backing verzorgen, een trucje dat ze herhaalde tijdens haar Pukkelpop-stop.
Vanavond treedt ze opnieuw alleen voor het spotlicht om een nog steeds hartverwarmende versie van "Clickity Clack" te spelen waarna Alina Hardin opduikt en ze samen "Pieces Of String" en "Oh! My Mama" brengen. Zodra de laatste tonen gevallen zijn, komen ook Bauer en vader Menig het podium opgewandeld en dreigt een herhaling van de Brusselse doorgang plaats te vinden. En inderdaad, Bauer brengt samen met Alela Diane de traditional "Sea Lion Women" , net zoals de hele band die andere traditional, "The Cuckoo", speelt. Alleen The Go-Tell Choir duikt gelukkig vooralsnog niet op.
Tijdens het eerste half uur van de set wordt de vrees tastbaar dat alleen de nummers een andere volgorde zullen krijgen maar dat dit optreden verder krek hetzelfde zal worden als haar vorige. Hoe lang kan je teren op één plaat dringt zich op als conclusie, zelfs al zijn de songs op zich ijzersterk. Maar dan betreedt plots een drummer, die zo weggelopen lijkt uit een Amish Community, het podium en wordt de intieme setting ingeruild voor een steviger countrytoets, mede dankzij de mandoline van Menig.
Tijdens deze tweede helft ligt de nadruk duidelijk op de nog te verschijnen plaat, afgezien van een knappe versie van Fleetwood Macs "Gold Dust Women" (ooit nog gecoverd door Hole). Op die nieuwe plaat zullen, afgaand op het concert, de nummers van de e.p. Songs Whistled Through White Teeth (ondermeer "Dry Grass And Shadows", "My Brambles" en "Lady Divine") alsook "White As Diamonds" (uit de Daytrotter Sessions) in een rijker en voller arrangement zullen gebracht worden. Alleen tijdens het laatste nummer, "The Pirate’s Gospel", dreigt het mis te gaan wanneer de song twee maten te snel gespeeld wordt en het publiek en masse — kan het anders? — driftig naast het ritme meeklapt.
De eindbalans slaat ondanks een initiële vrees voor het herhalingstrucje duidelijk meer dan positief uit. Ondanks enkele kleine maar opvallende foutjes (onder meer tijdens "Pieces Of String") wordt deze avond definitief bevestigd dat Alela Diane een artieste is die ook op het podium weet te begeesteren, solo zowel als in verschillende bandbezettingen. Drie concertdoorgangen en een jaar na de belofte dat de plaat er dra zal komen, wordt het evenwel tijd dat die er ook effectief komt. En dan is Alela Diana opnieuw meer dan welkom om die plaat voor te stellen, solo én met band.
