Accupunctuur voor de geest. Ver moet een mens niet zoeken om een degelijke omschrijving van Soilent Green te vinden: een blik op de tracklist en de titel van het openingsnummer van het nieuwe album volstaat al.
{image}Het metalgezelschap uit Louisiana draait ondertussen alweer twintig jaar mee en kan daardoor met recht en rede als één van de voorvaderen van de NOLA-scene beschouwd worden. Niet dat die jaartjes hun tol beginnen te eisen: met zijn uiterst herkenbare geluid, dat zich ergens tussen dat van Mastodon en de sludgemetal-bompa’s van Eyehategod situeert, klinkt Soilent Green vandaag de dag frisser dan ooit. Met die laatste band deelt het overigens gitarist Brian Patton, wat meteen veel verklaart. Maar waar bij Eyehategod de sloomheid het ultieme wapen is, verkent Soilent Green de andere kant van het spectrum: de aan een maniakaal tempo opvolgende riffs en licks neigen dan ook eerder naar grindcore dan naar de bluesy sludge die we van de streek rond New Orleans gewoon zijn.
Gevoed door een allesbehalve rooskleurig verleden (met onder meer de moord op bassist Scott Williams in 2004, de dood van ex-zanger Glenn Rambo in orkaan Katrina en de verlamming van nieuwe zanger Ben Falgoust in 2003) grijpt Soilent Green op Inevitable Collapse nog meer ziedend dan ooit om zich heen. Dezelfde riff komt zelden tweemaal terug — het blijft meestal bij enkele fragmenten die zich als rondvliegende granaatscherven in nieuwe structuren verankeren — waardoor het verdomd lang duurt om echt vat te krijgen op dit heerlijke brokje metalvernuft.
Maar wanneer Inevitable Collapse eindelijk blijkt te klóppen, dan is er geen houden meer aan. Het openende kwartet "Mental Accupuncture" – "Blessed In The Arms Of Servitude" – "In The Same Breath" – "Antioxidant" is een uppercut zonder weerga. "Rock Paper Scissors", "For Lack Of Perfect Words" en "All This Good Intention Wasted In The Wake Of Apathy" doen er zonder scrupules nog een schep bovenop. Het resultaat is een album dat als een betonblok op het gestel werkt en dus zo goed als onmogelijk in één zitting uit te luisteren is.
Desalniettemin is Inevitable Collapse In The Presence Of Convictioneen heerlijk staaltje van auditieve razernij. Ofte: frustratie als een kunstvorm. Of dit al dan niet een goed album is, doet er al lang niet meer toe. Zorg gewoon dat u er klaar voor bent.
