Met een eerste plaat onder de arm en redelijk wat media-aandacht, gaat het plots hard voor Johnny Berlin. De jonge Limburgers blijven er echter zeer rustig onder. Op een zomers terras, met een versgeperste fruitsap en een energiethee op tafel, heeft een mens genoeg binnen handbereik om gelukkig te zijn. Snel, een openingsvraag voor de stemming omslaat!
enola: Johnny Berlin heeft een nieuwe bassist? Wat is er met de oude gebeurd?
Paul Renner (zang, gitaar): "De vorige bassist kon de band niet meer combineren met zijn andere activiteiten, beroeps- en huwelijksmatig."
Laurens Renner (synthesizers, gitaar): "Het is niet dat we de wereld rondtouren, maar we zijn wel een veeleisende band."
Paul: "Als er repetities zijn, dan verwachten we ook dat iedereen daar is."
Laurens: (droog) "Noem ons gerust old skool."
enola: Hoe zoekt een band die net een plaat afgewerkt heeft een nieuwe bassist?
Paul: "We hebben onze gsm’s opengedaan en alle nummers afgegaan die bas spelen. Het hielp ook dat Jean (LaTour, nieuwe bassist) bij de opnames van de cd betrokken was."
Laurens: "Daardoor zijn we niet in het ijle moeten beginnen zoeken naar een bassist. Als Jean er niet was geweest, hadden we niet geweten wat gedaan. Het ergste wat dan had kunnen gebeuren, was dat we met een professionele bassist hadden moeten werken."
Paul: "Zoiets werkt niet: een groep moet hecht zijn."
enola: Hoe zijn jullie dan oorspronkelijk samengekomen? Niet met audities, neem ik aan.
Paul: "Laurens en ik kenden elkaar wel al even, hij is mijn broer. Verder zijn we allemaal van Sint-Truiden. Ik heb met onze drummer in de klas gezeten. Tom heb ik in Leuven leren kennen."
Laurens: "Ik heb vroeger eens per ongeluk gitaarles gegeven aan Tom, maar hij kon beter gitaar spelen dan ik, waardoor het een gênante situatie werd. Hij heeft wel betaald."
enola: Voor bassist Peter Arrows was de band niet te combineren met zijn andere bezigheden. Hoe zit dat bij jullie?
Paul: "Dat valt mee, ik ben gestopt met studeren. Het is een risico, maar…"
Laurens: "Nu kan je die risico’s nog nemen. En je moet overtuigd zijn van je zaak."
"Dat is ook zo stereotiep: je zou nu moeten beginnen met iets te doen zodat je, als je vijftig bent iets opgebouwd hebt en een groot huis hebt waarin je je 38 kinderen kan verwelkomen. Ik hoop dat we nu gewoon iets kunnen bereiken waardoor we nu met muziek bezig zijn. Wat er over tien jaar gebeurt, zullen we dan wel zien.
enola: De eerste full-cd is een feit. Hoe weet je als beginnende band dat het zover is, dat je genoeg sterke nummers hebt om een plaat op de wereld los te laten?
Paul: "Eigenlijk waren we van plan om nog een e.p. uit te brengen. Maar ons label vond het een beter idee om meteen een langspeler uit te brengen."
Laurens: "Voor hen was het niet zo interessant om vijf nummers in de winkel te leggen."
Paul: "Waarop we een deel nummers van de e.p. gerecycleerd hebben en…" Laurens: "Waarover ik eigenlijk heel tevreden ben. Ze zijn ook aangepast: anders gearrangeerd, opnieuw opgenomen."
Paul: "De e.p. was uiteindelijk ook maar een veredelde demo. Ze is nooit officieel uitgebracht. Het was meer iets om naar mensen te sturen die met muziek bezig zijn, zoals jullie, om hen daar eens naar te laten luisteren."
Laurens: "En ons te zeggen wat je er van vindt."
Paul: "Die plaat was het kantelmoment: ervoor namen we simpelweg met een cassetterecorder dingen op. Tot we plots de kans hadden écht op te nemen, wat bij ons het gevoel gaf: "wow, dit is kwaliteit", een gevoel dat trouwens bij de full-cd terugkwam en hopelijk volgende keer opnieuw het geval zal zijn."
Laurens: "Volgens mij zijn we qua nummers ook vooruit gegaan ten opzichte van de e.p."
enola: Ze zijn zeker niet slecht, maar als luisteraar moet je meer moeite doen bij Find What You Love… om écht in de nummers door te dringen.
Laurens: "Ik wil me niet met Interpol vergelijken, maar ik heb toch ook een heel aantal keer naar Antics moeten luisteren voor het werkte. En misschien is hier de volgorde van de nummers niet van die aard dat ze het makkelijk opgaan in de plaat bevordert."
Paul: "Als ik een cd ietwat goed vindt, luister ik daar ook heel lang naar, dus het lijkt me geen onoverkomelijk punt. Al betwijfel ik of alle mensen die cd’s kopen daar effectief drie weken lang dag in dag uit naar luisteren."
enola: Integendeel: ik dacht dat een cd na aankoop gemiddeld minder dan twee maal beluisterd wordt.
Paul: "Hoe vaak luister jij eigenlijk naar zo’n cd als je die bespreekt?"
goddeau :Goh. Vààk. Een dozijn keer?
Paul: "Voila! Bij veel reviews die ik lees lijkt het of die mens hoop en al één keer naar ons album geluisterd heeft."
Laurens: "We hebben echt een tijdje moeten wachten op een eerste bespreking waarbij deftig naar de plaat geluisterd is, of niet gewoon de bio overgeschreven is. Blijkbaar gebeurt dat echt, dat er gewoon gecopypasted wordt uit de biografie. Dan vraag ik me af of het wel nodig is om een review te schrijven. Er was er zelfs eentje waar enkel de auteur aangepast was. Ik geloof dat daar een term voor is: plagiaat."
Paul: "Misschien hadden we zelf eerst een héél lovende bio geschreven."
enola: Maar goed, terug aan mij om vragen te stellen. Hoe houden jullie voldoende afstand tot de eigen muziek? Weet je op den duur nog wat goed is en wat niet?
Laurens: "Ik denk dat ik de meeste dingen maak en Paul komt luisteren om te zeggen of het voor de prullenmand is of niet. Meestal is ook niet iedereen altijd overal aanwezig, vaak komt er iemand van de band binnengelopen die dan zegt of iets al dan niet goed is. En dat moet ook, want vaak kan je er zelf drie dagen niet meer naar luisteren."
Paul: "Nu kunnen we dat eigenlijk onmogelijk nog horen, het is nu aan andere mensen om te oordelen of wat op dit schijfje staat goed is of niet. Vaak blijkt wel dat als je het zelf goed vindt de eerste keer dat je het speelt, je een goed nummer hebt."
enola: Momenteel gaat het vrij hard: jullie komen op Jim, staan in de Afrekening. Eindelijk erkenning?
Paul: "Ja, dat is het goede woord: dat mensen eindelijk erkennen dat je een band vormt."
Laurens: "Uiteindelijk zijn we ook al heel lang bezig met het spelen van muziek. Maar je kunt jarenlang in kiekenkoten allerhande spelen, maar als niemand je erkent als muzikant, dan sta je nergens. Ik vind het heel fijn dat mensen niet meer zeggen: ’hoe is’t met uw groepke?’ Ik hààt die zin, zo denigrerend."
"Mijn oma praat nog steeds over orkesten en zou graag hebben dat ik een van de klassieke beroepen ga nastreven, maar voor de rest valt het tegenwoordig mee."
enola: Cold War Kids lieten onlangs een gelijkaardige klacht horen. Familie is het moeilijkst te overtuigen, vrees ik.
Laurens: "Nochtans zijn die zeer goed bezig. In het voorjaar heb ik ze in Het Depot gezien en als je zo’n nummer schrijft, maakt het niet uit of je arm of rijk bent. Dan heb je de morele autoriteit om te zeggen: ’ik doe niks anders.’"
