Ook altijd al een zwak gehad voor "De Tuin der Lusten", de beroemde triptiek van de 15de-eeuwse schilder Hieronymus Bosch? Demonen, gedrochten en verwrongen ledematen staan er haaks tegenover prachtig geïllustreerde, paradijselijke taferelen vol met de geneugten des mensen. Dan is Shooting At Unarmed Mens derde plaat Triptych iets voor u: een eigentijdse punktriptiek die naam waardig, gedrochten en geneugten incluis.
Als uit de as van iedere band twee bands zouden herrijzen, zo uitzinnig en dolgedraaid als Future Of The Left en Shooting At Unarmed Men, dan tekenden we onmiddellijk voor een implosie van Radiohead, Queens Of The Stone Age en, waarom niet eens proberen: Future Of The Left. Ondertussen heeft die andere McLusky-erfgenaam, Shooting at Unarmed Men, al zijn derde plaat klaar sinds het verhuizen van McLusky naar het rockpandemonium, hoezee! We zijn alvast de laatste om Jon Chapple mate aan te leren, maar Triptych wordt deze keer toch niet onthaald op hetzelfde applaus als hun titelloze debuut en opvolger Yes! Tinnitus te beurt viel.
Chapple heeft zijn geboortegrond onlangs verlaten voor een stek down under en vormde er gelijk ook een nieuwe band, met Tom Cooper achter het drumstel en Julian Tovey op de bas. De nieuwe plaat Triptych verdeelden ze netjes in drie schijfjes, "een knipoog naar hun helden van Minutemen, die ooit zes e.p.’s in evenveel maanden uitbrachten", heet dat volgens de perstekst. Volgens ons is het gewoon verdraaid onhandig om telkens na een kwartier weer een nieuwe schijf in de lader te moeten schuiven (en daarenboven scheurt de driedubbel gevouwen kartonverpakking haast ogenblikkelijk aan de hoekjes). Maar Triptych heeft natuurlijk ook nog iets muzikaals te bieden en dat maakt net zo goed scheuren — in je brein.
Helaas is de eerste scheur er één van misprijzen en afgrijzen, want het eerste schijfje blijft volledig in de slagschaduw van de Sex Pistols steken. Wie helemaal niet van uitgemolken punk houdt, slaat songs als "The Conventions of Stopping" (wel heel erg makkelijke punk), "The Things You Can Do And Cannot Do" (Chapple aapt een Sesamstraat-stemmetje na) en "Sometimes The Best Thing You Can Do Is Die" (exact dezelfde akkoorden als "The Fight Song" van Marilyn Manson …) beter helemaal over. Ook de tweede schijf, die in het teken lijkt te staan van Fugazi, heeft enkele stinkers in petto, zoals het bijna acht minuten durende experimentele onding "Full Proof Plan For Succesful Living". Gelukkig wordt die irrelevante brok ongein wel gecounterd door de ingehouden woede in het briljante refrein van "Pre-Seated". Paradoxaal genoeg is Shooting At Unarmed Men op Triptych eigenlijk op zijn best wanneer de groep de melodie opzoekt, zoals in "The Cock-a-doodle-doo Of Democracy", dat we hierbij nomineren voor de knettergekste titel van het jaar.
Enkel het derde schijfje is van begin tot eind helemaal de moeite waard, door de veelzijdigheid die we erop horen. In "________" haalt Chapple een demonische Filip Peeters-lach boven en van het subtiele gegoochel tussen de harde en zachte registers in "Sailing Keeps You Safe" waren we dagen niet goed. Kippenvel! Ook de opbouw van het ingetogen "The Fortune Of Regret" klopt helemaal en scheurt net op tijd nog eens je brein open, maar nu met een gemene uppercut.
Voor de punkrock-ethos, de soms lullige, soms grappige songtitels en de je m’en fous-productie van Shooting At Unarmed Men zijn we nog altijd gewonnen, maar op Triptych dreigen ze te vervallen tot een povere nichegroep. Slechts één schijfje is de moeite waard … hoeven we tenminste niet uit die luie zetel op te staan om de andere twee op te zetten.
