Voor een luisteravond met folky singer-songwriters trekken we graag
richting hoofdstad. Alela Diane had haar beste vriendin Mariee
Sioux meegebracht, Phosphorescent is op tournee met Jana Hunter.
Plaats de eerste twee in een van zetels voorziene zaal (ABTheater)
en de laatste twee in de ABClub en je hebt het recept voor een
uitverkochte Domino-avond vol liefhebbers van het
luisterlied.
Bijzonder jammer voor Jana Hunter maar ons mentaal
avondschema strookte vreemd genoeg niet met dat van de AB en onze
overtuiging dat de folktrein pas om 20u begon bleek verkeerd.
Gelukkig waren we nog net op tijd om de eerste noten van de
lieflijke Mariee Sioux mee te pikken. Haar debuut
‘Faces In The Rocks’ (2007) heeft alle aandacht van Dianes ‘The
Pirate’s Gospel’ niet gehad, een ideaal scenario voor Alela om haar
vriendin mee in haar slipstream te nemen. Op basis van haar
prestatie in de AB zal ze deze steun zelfs niet nodig hebben want
Mariee Sioux pakte de zaal zonder veel problemen in en wat ze
bracht was bij momenten echt wel mooi. Mariee stond alleen op dat
grote podium waardoor de albumversies van haar songs tot de
essentie werden herleid en enkel haar eigen ononderbroken
gitaargepluk haar licht hese stem begeleidde. Mariee’s panfluit,
die op ‘Faces In The Rocks’ eerder storend opduikt, kwam gelukkig
het podium niet op, zodat songs als het wondermooie ‘Wizzard Flurry
Home’ en het lange ‘Bundles’ hier geen last van ondervonden.
Naar boven dan (of van Californië naar New York) voor Matthew
Houck, ook wel Phosphorescent. De man had nog maar
twee songs gespeeld (‘Wolves’ en ‘A Picture of Our Torn Up Praise’,
beide van zijn meest recente release ‘Pride’) of het was al
duidelijk dat hij een stuk creatiever omgaat met de combinatie
stem-gitaar dan Mariee Sioux en Alela Diane doen. Houck werkt met
loops, distortion en andere effecten zonder uit de sfeer van Iron
& Wine en Bonnie ‘Prince’ Billy te blijven, en werkte zich in
de Club op tot sterkste act van de avond. De muziek van
Phosphorescent, hoewel in de Club een stuk kaler dat op plaat, is
heel wat diverser dan die van Will Oldham, al slaagt die laatste
erin nummers te maken die nog iets harder onder de huid kruipen.
Een leuke ‘So Far Away’ van Dire Straits kregen we er gratis
bij.
Toen Houck zijn laatste songs tot een goed einde bracht, was de
spanning op het gelijkvloers al te snijden voor Alela
Diane Menig, die gestuurd door de hype rond haar
persoontje op korte tijd in onze contreien veel verder is geraakt
dan heel wat folkzangeressen met dezelfde capaciteiten ooit zullen
doen. Het was al wat duidelijk door de instrumenten en microfoons
op het podium, maar na openingssong ‘Clickity Clack’ kreeg Alela
gezelschap: een blootvoetse Mariee Sioux zorgde voor een zacht
laagje op de soms toch wel harde vocals van Diane, met pa Menig
kwam er een extra gitaar bij en Matt Bauer had op banjo de hoogst
toegevoegde waarde. Vooral traditional ‘Sea Lion Woman’, vooral
bekend in de versie van Nina Simone, bleek zijn moment.
De momenten van Diane zelf waren voornamelijk een verrassend sterke
‘My Brambles’, ‘The Rifle’ net voor en ‘Oh! My Mama’ net na de
break, maar vooral het erg opgefokte ‘The Pirate’s Gospel’. Net
zoals in de Botanique vroeg de Californische het publiek duchtig
mee te klappen en stampen, iets waar de AB maar matig in volgde,
maar de vocals en percussie van Tom Menig en het enthousiast
klappende Go-Tell Choir maakten hier toch wel iets bijzonders van.
Dat Go-Tell Choir, een tienkoppig gelegenheidskoor dat volgens
grapjas pa Menig niet in het busje zou kunnen, was er vooral om ‘a
choir of little children’ te spelen tijdens ‘Pieces of String’, al
was het nummer zo goed als gedaan wanneer ze door begonnen te
zingen.
De mensen die “I love you” roepen, moeten eens leren een
mail sturen in plaats van de aandachtshoer uit te hangen. Het is
niet dat haar prestatie zo uitzonderlijk was. Het bewijst alleszins
wat voor een grote dame Alela Diane op korte tijd geworden is. Maar
laten we vooral onthouden dat Mariee Sioux heel wat fans verworven
heeft en dat de enige mannelijke artiest van de avond,
Phosphorescent, eigenlijk de vrouwen het nakijken gaf.
‘The Pirate’s Gospel’ van Alela Diane is uit bij
Munich.
‘Pride’ van Phosphorescent is uit bij Konkurrent.
‘Faces In The Rocks’ van Mariee Sioux is uit bij Sonic Rendez
Vous.
