Er werd in ons kamp duchtig gejubeld toen bleek dat Domino dit jaar
ook een hiphopavondje zou organiseren, wat tevens betekende dat de
reünie van Antipop Consortium ook in de Ancienne Belgique gevierd
zou worden. Wij haalden alvast de goedlachse maskers uit de kast,
teneinde de sfeer niet te bederven. Dat de organisatoren voor een
schitterende opwarmer hadden gezorgd, was wel te verwachten;
Busdriver is een van de betere mc’s die – volledig onterecht –
weinig aandacht krijgt.
Regan Farquhar aka Busdriver is, om het kort samen
te vatten, wat Twista nooit kon beweren: integer en talentvol.
Hoewel we door eigen geklungel maar een deel van zijn optreden
mochten bijwonen, konden we toch constateren dat deze man iedereen
van het toneel rapt. De snelheid waarmee Farquhar zijn
pseudo-lyrisch discours in het publiek gooit is bij momenten
onvoorstelbaar, waar nog eens bijkomt dat de man zeer creatief is
wat samples betreft. Denken we maar aan het schitterende ‘Imaginary
Places’, een nummer dat – alweer – Bach en hiphop in één dwangbuis
stopt.
Het publiek was echter vooral gekomen voor Antipop
Consortium, een hiphopformatie die na zo’n slordige zes
jaar weer in België belandde voor een optreden. Ook de groepsleden
gaven blijk van enthousiasme hieromtrent (Brussel werd tot dertig
keer gevraagd of “everything alright” was), maar wij
gingen helaas niet helemaal uit ons dak. Dit lag voornamelijk aan
problemen die wel vaker de kop opsteken bij hiphopconcerten, waar
helaas net iets te vaak geleefd wordt van gedwongen bewegingen en
tribalistisch gejoel. Dat APC zich hierin zou rollen, hadden we
eerlijk gezegd niet verwacht, maar High Priest wou blijkbaar
dolgraag zieltjes winnen.
Muzikaal viel er wel iets te beleven, want Antipop Consortium is
een band met veel gezichten en, het moet gezegd, een creatieve dj.
De beats en breaks van Earl Blaze schuimen alle decennia van de
hiphop af, gaande van primitieve beat machines tot grime. Ook werd
het publiek getrakteerd op een schitterend stukje improvisatie, wat
de kwaliteit van de mc’s toch wist te bevestigen (ondanks een
mindere presence). Daarenboven wou het voetvolk zelf gerust
meedrijven. De reacties op nummers als ‘Ping Pong (The Return)’ en
‘Mega’ spraken voor zich.
Wat we misschien nog het minste konden appreciëren, waren de
freestylende sessies van Earl Blaze, die nu en dan wijsvingergewijs
op zijn drumpad totale chaos creëerde. Het is iets wat u en ik wel
eens thuis kunnen doen, maar als intermezzo werkte het niet zo
schitterend. Er werd overigens veel tijd besteed aan het solowerk
van Beans, wat uiteindelijk wel enkele goede nummers opleverde,
maar toch voor wat verwatering zorgde.
Ondanks de wisselvalligheid van de teerbeminde hoofdact, keerden we
met een goed gevoel huiswaarts. Het moet namelijk gezegd dat grote
namen binnen de hiphop iets te weinig de revue passeren, iets waar
Overbergh en co. op gracieuze wijze verandering in hebben gebracht.
Deze avond was verplicht voer voor de genre-proleet, en wij waren
er maar wat graag bij, positieve eindbalans of niet.
