Nadat de consument besloot om ‘Damita Jo’ en ’20 Y.O.’ links te
laten liggen, heeft Janet Jackson dringend nood aan een kassucces.
Daarvoor zou ’s vrouws tiende studioplaat moeten zorgen, het onder
het waakzame oog van Rodney ‘Darkchild’ Jerkins en haar geliefde
Jermaine Dupri opgenomen ‘Discipline’. De voorloper ‘Feedback’ deed
ons daar alvast een goed oog in krijgen: futuristisch aandoende
R’n’B met een strak afgelijnd ritme dat meteen uit je radio lijkt
te springen. Eindelijk nog eens wat dansbaarder materiaal uit het
mentaal gebalanceerde deel van de Jackson-stal dus. Een
overschakeling waar Janet blijkbaar zelf ook aan toe was, want na
een al te makke voorganger beloofde ze voor deze plaat het
toerental opnieuw op te vijzelen.
De eerste helft van het album houdt zich aan die afspraak, hoewel
enkel de disco nouveau-flirt ‘2nite’ zich nog kan meten met het
niveau van de single. Voor de rest is het eerder sterk op elkaar
lijkende prefabpop wat de klok slaat. Aan ‘Rollercoaster’ valt nog
enige lol te beleven omdat de marsritmes een aandenken aan ‘Rhythm
Nation 1814’ bieden. Om daar te geraken moet je eerst wel ‘Luv’
zien te overleven: een relaas van een coup de foudre die
even onfris klinkt als het gemiddelde festivaltoilet.
Verderop horen we uptempo werk met veel meer potentieel. Dankzij
het vervormde stemmenwerk, een even simpel als aanstekelijk refrein
en ritmische gedaantewissels werd ‘So Much Betta’ de meest
originele Jackson-song in jaren. Na ‘Son Of A Gun’ bewijst ‘The 1’,
een op weinig meer dan percussie gestutte energieboost, ook nog
eens dat een samenwerking met Missy Elliott vuurwerk kan geven.
Enig eerherstel dus, maar toch kunnen deze opkikkers geen feestje
in gang zetten, aangezien ze ingebed zitten in het kluwen van
trager materiaal waarin ook deze plaat weer vervalt.
An sich hoeft dit natuurlijk geen verwijt te zijn. Een
zijdezachte slow als ‘Can’t B Good’ gaat er steeds wel in en ook
‘Discipline’, het onderhand op elke Janet-plaat verplicht geworden
opgeilmoment van dienst, mag er best zijn, ook al staat het bol van
clichématige krolsheid als “Daddy I disobeyed you, now I want
you to come punish me”. Geflankeerd door verzakkingen als het
walgelijk mierzoete ‘Never Letchu Go’ en ‘Curtains’, dat een
afdankertje van Mariah Carey lijkt, halen die sowieso al in te
grote trossen aanwezige rustmomenten echter drastisch het tempo uit
de plaat.
Na het mager beestje ’20 Y.O.’ is ‘Discipline’ alvast wwer een stap
in de goede richting, maar toch zou in de tracklist nog een hele
hoop geschrapt en vervangen moeten worden om tot een schijf te
komen die echt indruk zou kunnen maken. Dat een nieuwe absolute
klasseplaat als ‘The Velvet Rope’ er niet zat aan te komen, hadden
we al langer in de mot. Toch is het een spijtige zaak te moeten
beseffen dat het hier gehanteerde recept (vanop de dansvloer naar
het haardvuur met enkele gehandboeide stops tussen de lakens) op
‘All For You’ een veel sterker resultaat opleverde. Janet komt
langzaamaan terug in vorm, maar dit gebeurt in een
slakkengangetje.
