Wie is Dylan Carlson? Voor velen een nobele onbekende, voor those in the know het meesterbrein achter één van de belangrijkste dronegroepen aller tijden: Earth. Voor die trouwe volgelingen is er goed nieuws: de nieuwe plaat is er, en het is een klein meesterwerkje.
Earth is al lang niet meer het onaardse monster dat het ooit geweest is. Het vorig jaar uitgebrachte Hibernaculum, waarop de groep oude nummers van onder het stof haalde, ontdeed van hun demonisch ketellawijt en onderdompelde in scherpe herfstwinden, kon beschouwd worden als een definitieve stap naar een terughoudender, rijper en mooier geluid; het geluid dat met Hex (Or Printing in the Infernal Method) uit 2005 Earth-ingewijden van het eerste uur met verstomming sloeg. The Bees Made Honey In The Lion’s Skull is dan ook een natuurlijke nieuwe stap in deze evolutie, waarbij het niveau nog maar eens nieuwe hoogten bereikt.
Wat de groep aflevert is een plaat die aanvoelt als een hevige koortsdroom: terwijl men op de vorige platen vooral geconfronteerd werd met het onaantastbare beeld van een verstild geluidslandschap, zorgt het aangemeten psychedelische timbre er op The Bees Made Honey In The Lion’s Skull voor dat de luisteraar haast verdwaalt, meegesleurd en ondergedompeld in schijnbaar eindeloze drones. Opener "Omens and Portents I: The Driver" is daar al onmiddellijk getuige van: uit de verte komt feedback aangewaaid, waarop opperhoofd en drone-expert Dylan Carlson meesterlijk de wolk van lawaai rondom zich bedwingt en met zijn gitaarspel in een patroon giet. Orgelklanken zijn verre echo’s terwijl winden van feedback het gehoor trachten te teisteren. De groep speelt opnieuw woeliger en minder geremd, wat zich dan ook vertaalt in jams die wel een eerbetoon lijken te zijn aan de grote experimentele groepen uit de vroege jaren zeventig die niet vies waren van de nodige hallucinogene middelen.
Ook qua bezetting klopt het prentje: de legendarische jazz-gitarist Bill Frisell zorgt voor variatie bij Carlsons glasheldere riffs, en maakt met zijn echoënde gitaarspel van "The Driver" en "Carrion Crow" heuse trips waarbij monden openvallen. Tel daar nog Steve Moores sprankelende pianospel, dat een hoofdrol krijgt in het geweldige "Engine Of Ruin" maar net zo goed de andere nummers inkleurt met hemelse klanken, en een uitstekende ritmesectie bij, en je hebt de meest professionele en ervaren incarnatie van de groep in haar hele carrière. De beheersende greep op de muziek die Earth tentoonstelt zorgt voor een rijp geluid, dat evenwel niet in de weg staat van passie, experimenteerdrift en een voller rockgeluid.
Hoewel het album aanvoelt als één grote, bezwerende trip zijn er genoeg favoriete nummers uit te kiezen. Het uitstekende "Rise To Glory" bijvoorbeeld, waarin de groep vanuit een bezwerende gitaarlijn de dissonantie laat toenemen en de solo’s en distortion welig laat tieren in het middenstuk, totdat er orde op zaken gesteld wordt en ze de kroon op het nummer zet met een glorieuze reprise van diezelfde riff. Of "Miami Morning Coming Down II", waarin (in tegenstelling tot op Hibernaculum) de gitaar nu de lakens uitdeelt, en hetzelfde motief wederom de basis wordt voor een verkenning van de uiterste regionen van het oneindige. Afsluiter en titelnummer "The Bees Made Honey" is van dit alles de ultieme bekroning, een onaardse symbiose van alle elementen die deze plaat zo overdonderend mooi maken, aangevuld met een prachtige climax, waarna de muziek weer verdwijnt uit dezelfde waas waaruit ze kwam aangewaaid.
Kortom: met The Bees Made Honey In The Lion’s Skull bevestigt Carlson de grote evolutie die Earth gemaakt heeft, en zet hij bovendien een heel grote stap vooruit. Het resultaat is zijn sterkste en meest fascinerende plaat tot nu toe. Waarvoor hulde.
