Subterranean, 2008
Voor we hier aan het echte werk beginnen, willen we even het
volgende kwijt: Two-Star Hotel heeft in de verste verte niets te
maken met dat Duitse pubergroepje wiens tourbus belaagd wordt door
gillende tienermeisjes. U kent ze vast wel: totaal oncoole poses,
foute look en eenvoudigweg fletse punk. Niet dat we onverdraagzaam
zijn maar gaat ons nu toch stilletjes aan een beetje te ver als we
bij het zappen steevast bij ‘Monsoon’ of andere toestanden uitkomen
(voor de slechte verstaanders: we drammen hier door over Tokio
Hotel). Neen neen, Two-Star Hotel is van eigen bodem en talent van
eigen bodem dient altijd aangemoedigd te worden, zeker als ze zo’n
plaatje als ‘Sweat and Glitter’ in onze bus gedropt hebben.
Voor ‘de verrassing’ hoeft u het nochtans niet te doen, er lopen in
het kleine Belgie vast wel honderden bands rond die frisser uit de
hoek komen. Indien uw haren als recht komen als Madonna wederom
iets gepikt blijkt te hebben, dan loopt u hier best in een héél
wijde boog omheen. Maar durft u zich al eens een danspasje wagen,
en loopt u zelfs ’s winters rond met zo’n blitse zonnebril op de
neus, dan is dit vast iets voor u!
In feite is dit intussen het tweede schijfje van deze prettig
gestoorde Walen, maar hun titelloze debuut uit 2006 is ergens tegen
de taalgrens aan blijven plakken, zodat we u daar in feite niet
veel over weten te vertellen. Niet getreurd echter, enig speurwerk
leert ons dat ‘Sweat and Glitter’ in alle opzichten beter zou
moeten zijn. Beter in wat dan wel? Graaien in andermans werk, soms
een beetje te gretig, maar zolang het allemaal goed klinkt hoort u
ons niet klagen, en het toeval wil nu net dat de heren van Two-Star
Hotel blijkbaar een erg leuke platencollectie hebben.
Zo komen met name The Hives erg vaak rondspoken. ‘Too Much’ is de
song die de in maatpak gestoken Zweden vergaten te schrijven voor
‘The Black and White Album’, en ‘Feet Frenzy’ had zeker niet
misstaan op ‘Tyrannosaurus Hives’. Daarnaast schemert er ook wat
Chromeo door.
‘Different’ heeft zelfs enkele van die typische freaky geluidjes in
petto. Opener ‘Red Alert’ is dan weer volledig opgehangen aan een
ideetje van The Cars, wat we zonder onze papa nooit hadden geweten,
waarvoor bij deze dank aan mijn verwekker. Maar als grootste
inspirator zouden we toch de ongekroonde prins van de kitscherige
punk, onze hoogsteigen Plastic Bertrand moeten aanduiden. Deze
bekende, halfvergeten Waal wordt overigens op een geinige manier
gehuldigd door Two-Star Hotel. Ze laten zich maar al te graag als
‘The Plastic Family’ aanspreken, een vette knipoog die van
relativeringsvermogen getuigt.
En relativeringsvermogen is nu net wat je nodig hebt bij het
beluisteren van ‘Sweat and Glitter’. Ons hoofd eraf als we ze tegen
het einde van de maand niet uit het oog verloren zijn, maar als
guilty pleasure kan dit wel tellen. Met ‘Sweat and
Glitter’ haalt u dus een uitstekende soundtrack binnen om uw
nachtelijke escapades mee op te luisteren, of gewoon thuis
breakdancegewijs de boel op stelten te zetten. Ook wijzelf,
nochtans ijzig koele Teutonen van nature uit, durven ons wel eens
stierlijk belachelijk te maken met ‘Sweat and Glitter’ op de
achtergrond. Niet gezeverd.
