Sony BMG, 2007
Toen wij nog beide voeten vastzaten in de lemerige dorpsgrond, was
de Engelse Mark Ronson op zijn achttiende al een van de top-dj’s in
New York. Akkoord, de combinatie van een invloedrijke
vastgoedmagnaat, schrijfster en gitarist in de dichte familie zal
hem daarbij geen kwaad gedaan hebben, maar met zijn gedurfde palet
aan invloeden was het toch voornamelijk omwille van zijn talent dat
deze jongeman achter de draaitafels beland is. Na een klus als
producer voor Nikka Costa gooide hij zich op een eigen
muziekcarrière met het album ‘Here Comes The Fuzz’ (2003) als
gevolg. Een goede ontvangst maakte dat hij werd ingeschakeld om de
platen van A-listers als Christina Aguilera en Robbie Williams op
te leuken, alsook om mee te werken aan de doorbraak van Amy Winehouse en Lily
Allen. Nu deze missies met glans volbracht zijn, treedt de man zelf
weer even op de voorgrond met deze ‘Version’: een verzameling rock-
en pophits die in samenwerking met enkele van ’s mans protégés
omgevormd worden tot regelrechte sixties stompers.
We kunnen dan ook moeilijk nog over covers spreken: de eclectische
collectie songs werd volledig herdacht en omgebogen om een
coherente plaat op te leveren die onmiskenbaar de Mark
Ronson-stempel draagt. Met de vocals van Daniel Merriweather wordt
‘Stop Me (If You Think You’ve Heard This One Before)’ van The
Smiths (vermengd met een flard ‘You Keep Me Hangin’ On’) bewerkt
tot een geweldige soultrack die klinkt alsof Gnarls Barkley en
Massive Attack de handen in elkaar geslagen hebben. Britpopanthem
‘Oh My God’ wordt een sexy nachtclubtrack waarop Lily Allen zich
van haar sensueelste kant laat horen. Amy Winehouse maakt dankzij
een sterke vocale prestatie The Zutons‘ ‘Valerie’
dan weer tot een onvervalste swinger. Zelfs Radioheads ‘Just’ kan
perfect aarden in een met koper volgestouwd arrangement, waarbij de
stem van Alex Greenwals (Phantom Planet) nog steeds een link met
Yorke vertoont, maar met een meer afgerond timbre al de brug maakt
met Ronsons wereld.
Een aantal instrumentals dragen verder bij tot de samenhang van de
plaat, maar overwoekeren ze ook niet. Samen met The Daptone Horns,
de blazerssectie die ook Winehouse’s ‘Back To Black’ inkleurde,
wordt met Coldplays ‘God Put A Smile Upon Your Face’ als
basismateriaal een vlammende introductie gecreëerd. De tweede helft
van het album voorziet Ronson op eigen houtje van enkele
interludes, waarvan vooral ‘Inversion’ verrukkelijk swingend
klinkt.
De hele plaat klinkt als een feestje, hoewel niet elk nummer een
even grote indruk nalaat wanneer het in isolatie geplaatst wordt.
De interpretatie van Britneys ‘Toxic’ lijdt bijvoorbeeld wat onder
een verkeerde keuze van gasten: Ol’ Dirty Bastards raps doorbreken
het authentieke vintage sfeertje en ook de stem van Tiggers, die
precies wat schrik heeft om voluit te gaan, is niet optimaal
gekozen om het volle potentieel uit het arrangement te puren. Paul
Smith (Maxïmo
Park) en Tom Meighan (Kasabian) kwamen zelf
langs om de nieuwe versies van hun ‘Apply Some Pressure’ en
‘L.S.F.’ in te zingen, wat toch iets meer het gevoel geeft dat je
eerder naar een remix dan naar een echte herwerking aan het
luisteren bent. Toch mogen we niet te veel vitten op deze tracks,
want muzikaal betekenen ze geenszins een dip in het niveau. Bij het
opmaken van de eindbalans staat de wijzer dan ook onmiskenbaar in
het groen: ‘Version’ is een sprankelende, fijnzinnige partyplaat
die een originele draai geeft aan hits die in ons collectief
geheugen gegrift staan en gaandeweg bewijst dat
orkestratietechnieken die ondertussen al meer dan vijftig jaar oud
zijn nog steeds voor vuurwerk kunnen zorgen.
Mark Ronson staat op 1 november 2007 in de
Handelsbeurs.
‘Version’ kan beluisterd en gedownload worden via iTunes en MSN-Music.