V2, 2007
Het kan verkeren in de Vlaamse showbizz. Je maakt wat liedjes op je
gitaar, zwiert die op MysSpace en voor je het weet ben je de eerste
Vlaamse MySpace-supergroep. Elke muziekliefhebber vol lof over de
Fixkes en het gelijk van de MySpace-fans. Maar kijk, iets later
maak je halsoverkop een single die door bepaalde media de mensen
hun strot systematisch in- en uitgetrokken wordt, is Jos Van
Oosterwijck langsgeweest en weet iedereen wel iets over die
‘bleiters’ die om het halfuur op de radio komen. We weten het
ondertussen wel, het is niet meer hip om naar de Fixkes te
luisteren en een mening zonder “Ik kan geen ‘Kvraagetaan’ meer
horen” wordt tegenwoordig niet meer als een mening aanzien. Maar u
kent ons, we moesten het toch maar eens proberen.
Ondanks het weinige krediet dat de heren gekregen hadden, is de
titelloze plaat van de Fixkes er een geworden zoals de Fixkes zelf:
sympathiek en aangenaam in de omgang. Zanger Sam (van Herman van
Frans van Vic van Meneerkes) Valkenborgh heeft nooit gepretendeerd
iets meer te doen dan wat liedjes te schrijven zonder moeilijk te
doen en dat is precies wat deze plaat doet. Al van bij opener ‘Ik
eb tijd’ overvalt je een gevoel van rust en eenvoud. ‘Ik eb tijd’
is een liefdesliedje zoals deze plaat er vol van staat. Soms op het
melige af, soms ook weer niet, maar altijd op ’t gemak en niet te
moeilijk. Ook ‘Alles komt terug’ gaat op hetzelfde muzikale elan
verder, al moeten we kvraagetaan-haters verwittigen dat de
nostalgische sfeer die ‘Kvraagetaan’ uitstraalde ook hier weer
ergens over het nummer zweeft. ‘Lievelingsdier’ gaat dan weer de
amoureuze kant op, en met succes. Op het melige en bijna
kinderlijke af dalen de Fixkes af in de dierenwereld voor een
liefdesverklaring. Onnozel, maar eerlijk en leuk, zoals liefde
eigenlijk altijd zou moeten zijn.
Omdat het waarschijnlijk ook de Fixkes niet altijd voor de wind
gaat bij de vrouwkes is er ook nog ‘Ongelukkig’ , een nummer over
ex’en waar iedereen zich wel kan in vinden. “Ik hoop dasze mij wa
mist, dasze een heel klein beetje ongelukkig is” of “Ik hoop dak
nie ga vragen, maar ik zalt nie kunnen laten, of em beter is in
bed”. Het moet niet altijd poëzie zijn om dingen gezegd te krijgen.
‘Lepeltje’, ‘Seuzeke’, ‘Pistoleke’ en eigenlijk bijna het hele
album zijn uiteindelijk een collage van zeemzoete liefdesliedjes
geworden zoals ‘Ik eb tijd’ er een was.
Voor wat afwisseling is er ‘Ik zen van Stabroek’ dat net als
‘Ongelukkig’ jammer genoeg nogal ongelukkig uit de omzetting van
demo-versie naar albumversie is gekomen. Dat Valkenborgh niet de
beste zanger is, was al langer geweten en op ‘Ik zen van Stabroek’
begint zijn gefluister naar het einde toe toch een beetje de
ergerlijke kant op te gaan. Maar geen nood, voor meer afwisseling
is er ook nog ‘www.dertiger.be’, over het cultureel gepensioneerd
zijn van de gemiddelde dertiger en zijn zoektocht in deze
cybermaatschappij. En ‘In de Lommerte’, over – neen, ver zoeken ze
het niet – de schaduw. De grootste uitschieter op dit album is
ongetwijfeld ‘Vrijdagavond’, een cover van de Freestyle Fabrik, met
Meta hemzelve en een botergeile Mira die ook elders
op de plaat de achtergrondstemmen voor haar rekening neemt. “Schat
gij kunt mij krijgen”, mij zou ze het geen twee keer moeten
vragen!
Het titelloze debuut van de Fixkes is uiteindelijk geen meesterwerk
geworden en een klassieker in de Vlaamse muziekwereld zal het ook
wel nooit worden. Daarvoor lijken sommige nummers teveel op elkaar
en zijn sommige ook simpelweg niet goed genoeg. Maar goed, dat zal
wel nooit de bedoeling geweest zijn. Om op een zinloze dag eens
goed door het venstertje van uw auto mee te zingen, kan ‘Fixkes’
dan weer wel perfect in de cd-lader geschoven worden. Niet te
moeilijk, maar wel leuk en toegankelijk en daar hebben wij weinig
problemen mee.
