Het Jerommeke van de hardrock, de clown van de gothic metal, Elvis from hell, Fonzig (!), de kleine vierkante met het visnettruitje,… de smalende bijnamen blijven Glenn Danzig om de oren vliegen. Tijd voor een revitalisatie dus, en wat is er dan beter dan geld kloppen uit een carrièreoverzicht aan de hand van overschotjes?
Lach maar met Glenn. Op dit ogenblik laten we die vierde (1994) nog eens door de speakers donderen (“I Don’t Mind The Pain”, wat een glorieuze onzin!), en we blijven het een gemene rechtse van een plaat vinden. Dat eerste kwartet, toen Danzig werd bijgestaand door een prima power-trio dat zorgde voor die niet stuk te krijgen combinatie van hardrock, blues en theater, was onweerstaanbaar. Het was wat ons betreft ook beter dan de shockpunk van The Misfits en de onheilspellende neo-Sabbath van Samhain. Danzig was toen al een onuitstaanbare macho (inmiddels houden zowel collega-muzikanten als muziekjournalisten de kerel liever op ruime afstand), maar hij had tenminste een eigen stijl, die voor vergelijkingen met Roy Orbison, Elvis en Jim Morrison zorgde. Het was altijd een beetje karikaturaal, maar net zo vaak viel er niet onderuit te komen dat zijn zanglijnen rete-catchy waren en de songs een aardig eindje wegrockten.
Dat mooie verhaaltje bleef niet duren, want een nieuwe line-up en koers zorgden voor experimenten en een heavier geluid, maar helaas ook voor een gebrek aan inspiratie en levensvatbaar materiaal. De voorbije vier studioalbums waren stuk voor stuk oefeningen in corpulentie die toch te licht uitvielen om de strijd met het eerste, coherente vierluik aan te gaan en – ondanks het toegenomen volume — steeds vermoeider klonken. Vandaar dat we in The Lost Tracks vooral een poging zien om een uitdovende carriere nieuw leven in te blazen. Of Danzig daarin zal slagen, is echter een andere zaak: er zitten namelijk niet zo heel veel mensen te wachten op een verzameling outtakes en ander zeldzaam spul, zeker niet als die slechts in beperkte mate de gloriedagen van weleer weten op te roepen. Zoals verwacht bevat de chronologisch geordende verzameling vooral aan het begin een paar interessante songs, en begint de aandacht al te tanen voordat de tweede CD wordt opgelegd.
Macho Man speelt het niet eens eerlijk, want het zijn geen echte “lost tracks”, maar recent opgekuiste nummers waar gitaar, bas en zang aan zijn toegevoegd. Het is iets dat hem te vergeven valt door die degelijke eerste CD, die begint bij de Samhain-jaren en het tijdperk tot midden jaren negentig beslaat. “Pain Is Like An Animal” (zo’n uistekende Samhain-song) en andere vroege outtakes als “When Death Had No Name”, “You Should Be Dying” en de ballad “Cold, Cold Rain” zijn vintage Danzig, songs die stuk voor stuk op de eerste albums hadden mogen staan. Ze passen in een traditie die opgestart werd door Black Sabbath en altijd wel een publiek kan bereiken dat op zoek is naar degelijke retro-metal.
Ook geslaagd: een uit zijn voegen barstende cover van “Buick McKane” (T-Rex) die Zijne Gezwollenheid verrassend goed afgaat. Voor de rest gaat het om een uiteenlopend amalgaam van wisselende kwaliteit: “Come To Silver” verschijnt in akoestische vorm (beter!), “White Devil Rise” is ronduit debiel op alle vlakken en “Deep” kenden we al van The X-Files. Op CD 2 vallen er welgeteld drie waardige songs te rapen: “Crawl Across Your Killing Floor” is het muzikale equivalent van een koortsdroom waar Danzig ooit een patent op had, “Bound By Blood” nestelt zich meteen tussen de hersenkwabben en “Soul Eater” kan er nog mee door, maar de rest? Irritant gejammer (“I Know Your Lie”), een flauwe Bowie-cover (“Cat People”) en vooral veel, heel veel, middelmatige tot slechte metal die we elders beter kunnen vinden.
De songs missen de blues, de charme en de donkere romantiek (lach maar) die van het oude werk zo’n guilty pleasure maken. Ze zijn, zo vrezen we althans, vooral de brengers van slecht nieuws: Glenn is inmiddels een rijpe vijftiger die misschien wel een toekomst heeft, maar het dan wel buiten de muziek moet gaan zoeken. Aardig wat van deze songs bevestigen immers wat de recente albums al duidelijk maakten: de man zit op een doodlopend spoor, iets wat door de hopeloos egocentrische zever in de liner notes en tenenkrullende kitschfoto’s pijnlijk benadrukt wordt. We zijn benieuwd of Herr Danzig nog iets kan bekokstoven dat niet stinkt naar een zelfparodie, maar onze zuurverdiende stuivers gaan we er zeker niet op inzetten.
