Een indrukwekkend cv, het is de droom van elke yuppie, maar in de wondere wereld van de rockmuziek komt het tegenwoordig net zo vaak voor als in kringen van opportunistische carrièrejagers. Dat het bandhoppen tot meer dan behoorlijke resultaten kan leiden, bewijst Goon Moon met verve.
Neem Chris Goss, de man die niet alleen Kyuss ontdekte, maar ook zijn eigen Masters Of Reality heeft en geregeld gesignaleerd wordt of werd bij Queens Of The Stone Age, Soulwax, Mark Lanegan, Slo Burn en noem maar op. Of iemand als Jeordie White, bij aanhangers van Marilyn Manson bekend als Twiggy Ramirez en ook onder de NIN-fans geen onbekende. Beiden doken eveneens op The Desert Sessions 9 & 10 op en het is daar dat de kiem van Goon Moon gelegd werd.
Afgaande op het indrukwekkende rijtje gastbijdragen, viel het kersverse project best in de smaak bij de omgeving van de betrokkenen. De aandachtige luisteraar zal zeker plezier vinden in de zoektocht naar het aandeel van Josh Freese, Josh Homme, Peter Perdichizzi (The Flys), Whitey Kirst (Iggy Pop) en Dave Catching. Of zoiets geen overdaad aan grote namen betekent en een omgekeerd evenredig gebrek aan degelijkheid? Absoluut niet: nu Masters Of Reality alweer een hele tijd stilligt, biedt Goon Moon zich aan als waardige vervanger van deze oerwoestijnband.
Mede daarom is het een beetje bizar dat de twee jaar geleden verschenen e.p. I Got A Brand New Egg Lyin’ Machine zowat onopgemerkt verschenen is en ook Licker’s Last Leg amper deining weet te veroorzaken. Nochtans is daar alle reden toe: dit album staat van begin tot einde vol sterke songs die nu en dan, met hun akoestische dromerige sfeer, in vervoering weten te brengen ("Apple Pie") en dan weer totaal overrompelen met de betere woestijnrock, zoals het heerlijke "Pin Eyed Boy" terdege aantoont.
Met zijn zachte stem zorgt Chris Goss ervoor dat Goon Moon als een zeer vertrouwde band aanvoelt, met hier en daar zelfs een heel bekend in de oren klinkend geluid: het wondermooie "An Autumn That Came Too Soon" had net zo goed op een Desert Sessions-plaat kunnen staan. Maar het nummer past evengoed binnen het plaatje van Goon Moon, een project dat duidelijk evenmin voor één gat te vangen is. Dat laatste wordt ten gronde bewezen met de verdomd aanstekelijke Bee Gees-cover "Every Christian Lion Hearted Man Will Show You". Misschien geen evidente keuze als cover, maar de hier gepresenteerde versie toont respect voor het origineel én laat zien dat Goss en White geen oogkleppen dragen, nog iets dat niet noodzakelijk evident is in de sector.
Het hoogtepunt van Licker’s Last Leg komt in de vorm van het epische, uit acht onderdelen bestaande "The Golden Ball". Het nummer is zowat het mission statement van de band: sixties-psychedelica vermengt zich naadloos met snoeiharde woestijnrock terwijl er af en toe een flard new folk opduikt. Deze bevreemdende mengelmoes geeft zo’n intens resultaat dat je zou willen dat de betrokkenen al hun andere bands stilleggen om fulltime in Goon Moon te investeren. Want hoe hard je ook wikt en weegt, Licker’s Last Leg is de sterkste plaat die ons dit jaar wist te bereiken vanuit de zinderende Californische woestijn.
