Afleggers van britpop-overlevers, wacht daar iemand op? Wel als het gaat om The Bluetones, een gezelschap dat zowaar de 21ste eeuw haalde, maar nu met het leegschrapen van de zolder zijn laatste doodsreutel lijkt te hebben gelost.
« Partir, c’est mourir un peu. » Voor een rockgroep is dat niet anders. Wie herinnert zich The Bluetones nog? Rond 1994 waren ze, naar eigen zeggen, de beste groep van Hounslow, mogelijkerwijze zelfs van de planeet. Dat laatste valt te betwijfelen, maar bewijslast daaromtrent is in de nevelen van de tijd verdwenen. Al bestaat de band nog en verscheen vorig jaar met The Bluetones nog een laatste schijf met vers studiomateriaal, die echter nog voor ze verscheen alweer in voornoemde nevelen verdwenen was. Ondank is ’s werelds loon, ook de rockmuziek wordt er niet van gespaard.
The Bluetones, dat is een aanstekelijke, goedaardige combinatie van het beste van The Scabs en The Undertones. De melodramatische inslag die van “There Is A Light That Never Goes Out” zo’n onweerstaanbaar nummer maakt, is The Bluetones evenmin vreemd. Probeer gerust The Singles eens uit als de groep u onbekend is: deze compilatie vormt een prima opstap. Het duurt heus geen wekenlange luistersessies om de muziek volledig tot je te laten doordringen.
En dat is net wat The Bluetones zo charmant maakt. Want de beste band van Hounslow, dat waren ze, absoluut. Zelfs als je naar deze oerversies luistert van nummers als “Are you Blue Or Are You Blind” dan hoor je dat ze net dezelfde impact hebben als de latere versies die, in beperkte kring, zouden uitgroeien tot klassiekers.
Naast demoversies staan op The Early Garage Years nog enkele stukjes lekkers. Zo is er de aanstekelijke Fierce Panda-cover “No. 11” en de niet zo heel hard van het origineel verschillende versie van “Slight Return”, ooit dé radiohit van The Bluetones. Wat deze versie, alweer in bepaalde kringen, zo speciaal maakt, is dat ze afkomstig is van een in beperkte oplage uitgebrachte 7”-single. Het zal je als argeloze consument maar overkomen dat je ooit in de buidel tastte om dat leuke vinylkleinood in huis te halen en het nu massaal verspreid wordt op deze verzamelaar.
Dat de britpop-overlevers nu met een plaat vol afleggertjes komen aanzetten, is best een beetje vreemd te noemen. Mits wat zoekwerk zijn de reguliere versies van de hier aangeleverde songs nog te vinden en die zijn, laten we eerlijk zijn, nog steeds een stuk beter te noemen. Hoe charmant de huiskamervlijt op The Early Garage Years ook is, tot op het bot gaat het nog niet en dat is een beetje jammer. Zou het dan om het afronden van contractuele verplichtingen gaan? Een laatste flakkering voor een roemloos einde? Vorig jaar immers, werd zonder opgave van reden een tournee door de VS en Australië plots geschrapt.
Het verscheiden van The Bluetones zou, hoe onvermijdelijk het misschien is, best spijtig zijn. De milde vorm van genialiteit die het viertal in zijn popnummers stak, zal gemist worden, zoveel is duidelijk bij het beluisteren van de ruwe versie van “Cut Some Rug” die op The Early Garage Years te vinden is. Maar, wat kan een mens tegen het uitblijven van succes van bands die het verdienen? “Time And Again” nog eens opleggen en hopen dat ditmaal de juiste goede ziel een flard opvangt en nieuwsgierig wordt, is misschien een goede start voor Hounslows finest.
