Voor diegenen onder jullie die geen muziektheorie gestudeerd
hebben: “een impromptu is een muzikale compositie in vrije vorm met
het karakter van een improvisatie.” Vrij vertaald door
ondergetekende en met dank aan Wikipedia. Een geschiktere titel had
deze samenwerking tussen MGR en SirDSS wellicht niet kunnen
krijgen.
Wie? Een kleine toelichting is hier op zijn plaats: MGR (Mustard
Gas and Roses) is het geesteskind en soloproject van Mike
Gallagher, beter bekend van het gitaarwerk bij de nu al
legendarische postmetalgroep Isis. Met MGR bracht
hij nog geen goed jaar geleden al een full-album uit met de titel
‘Nova Lux’. De schijf werd toen op verdeelde kritieken onthaald, en
dat zal met ‘Impromptu’, ondanks het verschil in aanpak, allicht
niet anders zijn.
Gallagher riep deze keer namelijk de hulp in van ene ‘SirDSS’ die
overdag gewoon door het leven gaat als David Scott Stone. Voor
velen een nobele onbekende, maar de man kan de Melvins en Tool tot zijn
vrienden rekenen en heeft een aantal indrukwekkende samenwerkingen
op zijn palmares staan.
Met de referenties zit het dus wel goed. Nu het eindproduct nog. In
een tijdspanne van zo’n veertig minuten laten de twee hun in een
ferme dosis melancholie gedrenkte drones en soundscapes op ons los.
Nul beats, enkel etherische, zwevende geluidsgolven, die voortkomen
uit een resem in het cd-boekje opgesomde, maar voor velen
waarschijnlijk totaal nietszeggende effectmodules.
Enkele dreigende donderslagen die steeds dichterbij lijken te
komen; zo begint ‘At Odds’. De toon voor het hele album is meteen
gezet, want de dreiging gaat, ondanks wat luchtigere momenten,
nooit helemaal weg. De beklemmende sfeer van de ‘openingsnoten’
houdt zo’n goeie 8 minuten aan, en net als de spanning ondraagllijk
begint te worde,n ontwaren we in de verte vaag een melodie, als een
vaal en breekbaar licht in het duistere postapocalyptische
landschap. Net als de melodie tastbaar begint te worden, eindigt
het nummer en laat ons een beetje op onze honger zitten.
De opgebouwde spanning zet zich niet verder in ‘Following Electro
Acoustic Theory’, maar wordt steen voor steen afgebroken en in een
andere gedaante opnieuw opgebouwd. Een zacht aangeslagen
akoestische gitaar zweeft over een oceaan van soundscapes en
effecten, wat een bijzonder mooi geheel tot stand brengt. Met 5
minuten het kortste stuk op de schijf, maar dat vermindert dan weer
het risico dat de verveling toeslaat.
Met ‘In Conjunction’ zijn we aanbeland aan de meest toegankelijke,
maar tevens geniaalste compositie. De desolate maar hoopvolle
melodie over het brommend elektronisch gezoem grijpt je meteen bij
de keel en doet vaag denken aan het nieuwere Isis-werk, behalve dan
dat de torenhoge gitaarmuren hier wijselijk achterwege blijven. In
de plaats wordt de melodie, na iets wat het dichtst bij een
catharsis lijkt aan te leunen, subtiel uitgefaded tot enkel nog de
zoemende effecten en feedback hoorbaar zijn. Beter dan dit wordt
het jammer genoeg niet meer.
‘Disregard For SBS’ mag het album afsluiten. Met zijn 15 minuten is
de track het meest vatbaar voor verveling en ondanks de flarden
genialiteit die hier en daar doorschemeren slaagt het nummer er
niet in om dit te vermijden. Waar de eerste drie tracks ondanks hun
dromerigheid en weemoed nog net genoeg voeling lijken te hebben met
de realiteit om interessant en herkenbaar te blijven, struikelt
deze laatste finaal over zijn eigen arrogantie en lijkt steeds
verder weg te zweven, waardoor ook de interesse al vlug ver te
zoeken is. Enkele geniale momenten in de tweede helft van het
nummer kunnen het beestje ook niet meer redden en het album eindigt
in mineur. Jammer, want ware het niet van deze laatste track
geweest, dan konden we misschien van een meer dan gemiddelde
aanwinst voor de Neurot-catalogus spreken.
