V2, 2007
Soms voelen we mee met minder getalenteerde acts die ons tot in het
diepste van ons zijn proberen te raken. Als gedreven Don Quichotes
blijven ze met een middelmatige discografie de windmolens bevechten
terwijl een zangpartij van Ian Curtis, een riff
uit het prog-boek van Tool of een ijle
pianomelodie van Sigur Rós hun
vruchteloze pogingen tot kapotte zaadjes degradeert waaruit nooit
een bloem ontspruiten. Patrick Watson is zo’n muzikant/tuinier die
onmiddellijk met een fluwelen stormram de poorten van het hart
openbreekt om er een bloemenperk van ontluikende pracht aan te
leggen. In tegenstelling tot de voorspelbare stijloefeningen met
gitaar en stem van vele singer-songwriters, doorbreekt deze
Canadese troubadour de grenzen van het genre door elementen uit de
klassieke muziek, rock en elektronica in het mengsel op zijn
petrischaaltje te verwerken. De walmen die vrijkomen na de
chemische reactie zijn bedwelmender dan een dagje coffeeshoppen bij
onze noorderburen en laten ons geloven dat het paradijs soms
dichterbij is dan we zelf vermoeden.
Patrick Watson heeft met zijn band al het podium gedeeld met
Feist, Philip
Glass, The
Dears en Interpol en de
verscheidenheid van deze namen wordt ook weerspiegeld in de muziek
van de man. De pastorale eenvoud van een uitgepuurde
pianocompositie fungeert als de wolk waarop dromerige, doorleefde
songs naar de hemel zweven. Patrick Watson is romantisch zonder
klef te zijn en stopt zijn nummers vol verschillende invloeden
zonder dat ze onder hun eigen gewicht een pijnlijke landing
maken.
Met het titelnummer komt de trein en daarmee ook de droom van
Watson meteen op gang en de ogen beginnen aan een bezeten rapid eye
movement. Watsons stem neigt sterk naar die van M. Ward en als een
echo van een opgedoekt radiostation laveren zijn ijle vocalen
behendig rond goedkope hitpop. Met ‘Daydreamer’ volgt dan het
absolute hoogtepunt van de plaat: de droom gaat helemaal voor anker
en ondanks een smeltkroes van invloeden is deze song niet minder
etherisch dan de vorige. Watson sleurt je mee naar een Alice in
Wonderland-wereld waar indietronica, klassieke muziek, country en
de androgyne soul van Antony & The
Johnsons als witte konijnen rondhuppelen. Sprookjesachtig,
subtiel en meeslepend: ‘Daydreamer’ is de blauwdruk van veelzijdige
en innovatieve singer-songwriter-kunst.
Tijdens ‘Slip into Your Skin’ en ‘Giver’ spoken de geesten tussen
de pianosnaren en profileert Watson zich als een Rufus Wainwright
zonder een voorliefde voor bombast, maar het is vooral met ‘Weight
of the World’ dat zijn talent nogmaals sterk in de verf wordt
gezet. Van het zweven op vliegende eilandjes keert Watson terug
naar de donkere steegjes en riolen. Als een Tom Waits zonder de
grom sluipt hij rond in het hol van de beer terwijl zingende zagen,
blazers en strijkers het gevaar van zijn tocht onderstrepen. De
sfeer wordt er niet luchtiger op met ‘The Storm’, een song die
uitblinkt in opkomende en wegebbende klankpatronen waar
elektronica-fetisjisten ook graag mee uitpakken.
Met pianocomposities die zich tussen Yann Tiersen en Triosk situeren,
houdt Patrick Watson de spanning in zijn plaat, maar de Canadees
kan niet verhinderen dat de tweede plaathelft net iets minder boeit
dan de eerste. ‘Mr. Tom’, ‘Drifters’ en ‘Man Under the Sea’ zijn
ook meer dan de moeite waard, maar de plaat telt een paar
pianosongs te veel om ons heel de rit aan de stereo gekluisterd te
houden.
Muggenzifterij, vindt u? Misschien hebt u wel gelijk, want ‘Close
to Paradise’ is een boeiende reis naar het muzikale Walhalla. Elke
song is een etappe richting hemel en hoewel de rittenkoers niet
perfect is uitgestippeld, bereikt Patrick Watson zijn doel met
sprekend gemak. De man refereert zowel aan traditionele
singer-songwriters als aan The Postal Service of Sigur Rós en
vergis u niet, die combinatie klinkt wel degelijk even goed in de
praktijk als op papier.
<object width=”425″ height=”350″><param name=”movie”
value=”http://www.youtube.com/v/Qigmz2YWZtY”></param><param
name=”wmode” value=”transparent”></param><embed
src=”http://www.youtube.com/v/Qigmz2YWZtY”
type=”application/x-shockwave-flash” wmode=”transparent”
width=”425″ height=”350″></embed></object>
